Ο Ολυμπιονίκης και πρωταθλητής στο TaeKwonDo, Αλέξανδρος Νικολαΐδης απάντησε στη ROSA με θάρρος για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό: τη συμμετοχή των αθλητών στο κοινωνικό γίγνεσθαι, τη σημερινή πραγματικότητα στον αθλητισμό, τις αγκυλώσεις και την πόλωση που γεννά ο εθνικισμός, ενώ παράλληλα παίρνει ξεκάθαρη θέση ενάντια στην ταξική κι αποστειρωμένη κοινωνία μας.
Αναλυτικά, όλα όσα είπε στη ROSA ο σπουδαίος αθλητής:
Ο ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάρκους Ράσφορντ, με επιστολή προς το βρετανικό κοινοβούλιο και την κυβέρνηση, έκανε έκκληση να μην σταματήσουν τα δωρεάν γεύματα στα σχολεία, που καλύπτουν περισσότερα από 200.000 παιδιά. Και τελικά τα κατάφερε. Τι συναισθήματα και τις σκέψεις σου γεννά αυτή η πρωτοβουλία;
Ελπίδα και προβληματισμό ταυτόχρονα. Ελπίδα επειδή τέτοιες ενέργειες δίνουν το έναυσμα στους αθλητές να παίρνουν θέση σε κοινωνικά θέματα που χρήζουν παρέμβασης. Ταυτόχρονα προβληματίζομαι γιατί κοιτάζω στην Ελλάδα και δεν διακρίνω τέτοιες προθέσεις από εν ενεργεία αθλητές που συνδιαμορφώνουν συνειδήσεις του κόσμου, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων όπως ο Χάρης Γιαννόπουλος και ο Άκης Καλλινικίδης (αθλητές του μπάσκετ). Λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση αποτελεί το νυν προεδρείο του ΠΣΑΠ με πρόεδρο τον Γιώργο Μπαντή, όπου έχουν δώσει βάρος σε προωθητικά βίντεο κατά κάθε είδος ρατσισμού και με αμέτρητες δράσεις αλληλεγγύης. Ίσως, βλέποντας οι υπόλοιποι αθλητές τις θετικές αντιδράσεις στις τοποθετήσεις των συναδέλφων τους, σταματήσουν να είναι διστακτικοί και γίνουν πιο ενεργοί κοινωνικά.
Είσαι ολυμπιονίκης και πρωταθλητής στο TaeKwonDo, με εμπειρία και γνώση του χώρου του αθλητισμού. Τι σε φοβίζει και τι σε κάνει να αισιοδοξείς στη σημερινή πραγματικότητα στον αθλητισμό;
Φοβάμαι πολύ για το μέλλον του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Μετά την πανδημία και τις καταστροφικές οικονομικές της συνέπειες, πολύ φοβάμαι πως θα δημιουργηθεί μια κατάσταση όπου πρώτο λόγο έχει η οικονομική επιβίωση. Έτσι, θα δούμε αθλητές να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την ενεργό δράση σε πολύ παραγωγική ηλικία για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην με κάποια εργασία. Βέβαια, και ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν θα μείνει αλώβητος. Όπως όλες οι εργασιακές σχέσεις, έτσι και στον αθλητισμό, θα αλλάξουν υπέρ του εργοδότη. Ήδη φαίνεται στο σύντομο διάστημα με την προσπάθεια επιστροφής σε κάποιου είδους κανονικότητα, όπου με την επανέναρξη των επαγγελματικών πρωταθλημάτων έγινε συντονισμένη προσπάθεια από τους ιδιοκτήτες των ομάδων να γίνει μετακύλιση της “χασούρας” στους μισθούς και τα συμβόλαια των αθλητών.
Σε προσωπικό επίπεδο, τι κέρδισες και τι έχασες από τον αθλητισμό;
Σε προσωπικό επίπεδο το μόνο που έχασα, είναι μια ξέγνοιαστη εφηβική ηλικία. Κέρδισα όμως εμένα: διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου μέσα στα τερέν, ο τρόπος ζωής μου εναρμονίστηκε με βάση τους αθλητικούς μου στόχους και όλα αυτά, ενώ είχα το προνόμιο να κάνω δουλειά μου αυτό το οποίο αγαπούσα περισσότερο. Ο αθλητισμός κουβαλάει μια αύρα γύρω του: μαθαίνεις από πολύ μικρή ηλικία να σέβεσαι την κοινή αφετηρία όλων, τις ίσες ευκαιρίες μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, και να παλεύεις καθαρά. Ο πρωταθλητισμός έχει πολύ περισσότερες στεναχώριες απ’ ό,τι χαρές, αλλά ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να διάλεγα κάτι διαφορετικό.
Νιώθεις ότι τα όρια πατριωτισμού, πατριδοκαπηλείας και εθνικισμού μοιάζουν πολλές φορές τα τελευταία χρόνια να είναι όλο και πιο θολά; Σε ρωτώ και επειδή ως Θεσσαλονικιός γνωρίζεις από κοντά την ιστορία με το Μακεδονικό και έχεις εικόνα, αλλά και επειδή στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, το 2012, ήσουν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Ποια είναι τελικά τα όρια πατριωτισμού και εθνικισμού για σένα;
Ο εθνικισμός ξεκινάει στο σημείο που θεωρεί κάποιος ότι μπορεί να μισεί την πατρίδα κάποιου άλλου στο όνομα της αγάπης για την δικιά του. Η συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια τεράστια νίκη των προοδευτικών δυνάμεων στο οπισθοδρομικό καθεστώς των Βαλκανίων. Βοήθησε λαούς να ξεπεράσουν αγκυλώσεις δεκαετιών, έφερε δικαιοσύνη στην παραχάραξη της ιστορίας και έθεσε νέα πλαίσια συνεργασίας των Βαλκανικών λαών. Πλέον, κανένα πρόβλημα δεν θα φαντάζει άλυτο σε μια βασανισμένη περιοχή από διχοτομήσεις, πολέμους, αλυτρωτικές επιδιώξεις και εθνικιστικές ιδεολογίες. Σε αυτή λοιπόν την στροφή της ιστορίας, η Ελλάδα απέδειξε ότι μπορεί να παίξει τον κεντρικό ρόλο των Βαλκανίων, “σέρνοντας τον χορό” της προοδευτικής σκέψης και πράξης.
Πως βλέπεις την κατάσταση στη χώρα; Σε όλα τα επίπεδα.
Την κατάσταση την βλέπω πολύ σύντομα να πολώνεται επικίνδυνα. Δεδομένης της τεράστιας οικονομικής κρίσης, ο κόσμος θα αρχίσει να μπαίνει σε οχυρώματα είτε ιδεολογικά, είτε κοινωνικά. Η κρίση θα μεγεθύνει κάθε είδους παθογένειες της κοινωνίας μας, ιδίως αυτές που δεν πρόλαβαν να επουλωθούν μετά την δεκαετή κρίση των μνημονίων. Πολιτικά, θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα αποτελεί η κάθε είδους οπισθοδρόμηση από οτιδήποτε προοδευτικό έχει θεσμοθετηθεί επί τα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ισότητα φύλων, πράσινο περιβάλλον, ακόμα και αναθεωρήσεις στον Ποινικό Κώδικα. Δυστυχώς οι κυβερνήσεις της Δεξιάς ανέκαθεν έφεραν κοινωνικές και προοδευτικές απορρυθμίσεις, εκτός της οικονομικής εκμετάλλευσης της κυβερνητικής θέσης.
Είχες δηλώσει πριν λίγο καιρό «Στον Δημάκη απαγορεύσεις, σε άλλους 75αρες τηλεοράσεις». Ποια είναι η άποψη σου στην υπόθεση Δημάκη;
Δεν μπορεί να υπάρχει κάποια άλλη άποψη εκτός της λογικής, εάν επιθυμούμε να έχουμε σωφρονιστικά ιδρύματα κι όχι γκούλαγκ. Ο Βασίλης Δημάκης θα έπρεπε να είναι το φωτεινό παράδειγμα της επιτυχίας του σωφρονιστικού συστήματος. Αντ’ αυτού, στοχοποιήθηκε από αυτή την κυβέρνηση που δεν δέχεται το γεγονός ότι ένας άνθρωπος με τέτοιο παρελθόν, μπορεί να γίνει ξανά ενεργό μέλος της ταξικής κι αποστειρωμένης κοινωνίας που ονειρεύονται.
