Μπορεί ο Γκουστάβο Πογιέτ να αλλάξει την ταλαιπωρημένη εθνική ποδοσφαίρου;

Η επιλογή του δεν γέμισε με ενθουσιασμό το φίλαθλο κοινό, με την ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία να μην έχει τη δυνατότητα ενός ανταγωνιστικού συμβολαίου για κάποιον πιο αναγνωρισμένο, πιο επιτυχημένο τεχνικό.

Γιατί όμως να θέλει η εθνική ποδοσφαίρου έναν επιτυχημένο «στα χαρτιά» τεχνικό; Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, ποιος επιτυχημένος «στα χαρτιά» προπονητής θα αναλάβει αυτή την εθνική ομάδα; Ταλέντο υπάρχει, ωστόσο το μοντέλο λειτουργίας του ομοσπονδιακού συγκροτήματος και τα συνεχή διοικητικά «πασαλείματα» που επί οκτώ και πλέον χρόνο έχουν καθηλώσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στα τάρταρα της ευρωπαϊκής λίστας δεν επιτρέπει καλύτερες και ποιοτικότερες ίσως προσθήκες.

Ο Πογιέτ είναι και «αναγνωρίσιμος» και «γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα», όπως θέλει η ομοσπονδία. Αρκεί όμως αυτό; Αρκεί για να βγάλει φρεσκάδα και υγεία η ομάδα; Πολλοί αναγνωρίσιμοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν από την εθνική ομάδα, όχι απαραίτητα επειδή δεν δούλεψαν, αλλά γιατί όση δουλειά και να κάνει κάποιος, είναι τέτοια η κατάσταση που και ο Πέδρο Μαρτίνς ή ο Ερνέστο Βαλβέρδε να αναλάμβανε, σε ένα πεντάμηνο-εξάμηνο θα είχαν απομακρυνθεί.

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αποτυπώνει με τον πιο εύστοχο τρόπο την εικόνα διάλυσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τουλάχιστον ο Πογιέτ δεν έχει τίποτα να χάσει, δοκιμάζοντας και κάποια πράγματα πάνω σε ένα αδιάφορο διοικητικά συγκρότημα. Κανείς δεν θα βγει χαμένος από αυτή τη συνεργασία, καθώς ο μόνος χαμένος συνεχίζει να είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Εάν δεν αλλάξει αυτό, δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι στο τιμόνι της εθνικής ομάδας.