Μια από τις λεπτομέρειες που ομορφαίνουν το βρετανικό ποδόσφαιρο, είναι ότι στα πρωταθλήματα των τεσσάρων μεγαλύτερων χωρών, θα βρει κανείς ομάδες που προέρχονται από πόλεις και χωριά των «γειτόνων» τους. Μια από τις ομάδες του ιρλανδικού πρωταθλήματος όμως, δεν είναι ακριβώς «ξένη», μιας και προέρχεται από τη Βόρεια Ιρλανδία. Φυσικά αυτή δεν είναι άλλη από τη Derry City, η οποία «κρύβει» μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία ξεφεύγει από τα πλαίσια του ποδοσφαίρου.
Του Γιώργου Δρακόπουλου
Οι Βρετανικές Νήσοι είναι, αδιαμφισβήτητα, ένα από τα πιο ιδιαίτερα σημεία στον παγκόσμιο χάρτη. Τόσο το Ηνωμένο Βασίλειο, όσο και η Δημοκρατία της Ιρλανδίας αλλά και τα μικρότερα νησιά όπως η Νήσος του Μαν, το Βαϊλάτο του Γκέρνσεϊ και το Βαϊλάτο του Τζέρσεϊ, έχουν μια μακρά και άκρως συναρπαστική ιστορία, την οποία αξίζει κανείς να μελετήσει. Φυσικά το τοπικό ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε παρά να είναι και αυτό ενδιαφέρον, μιας και τα πρωταθλήματα των χωρών αυτών αποτελούνται από ομάδες που, μέσα στα χρόνια, εκτός από θέαμα εντός των γηπέδων, έχουν χαρίσει στους οπαδούς τους και πολλές ιστορίες για να έχουν να διηγούνται. Στις ιστορίες αυτές, συμβάλλει και το γεγονός ότι υπάρχουν ομάδες οι οποίες συμμετέχουν, για διάφορους λόγους, σε «γειτονικά» πρωταθλήματα, δημιουργώντας έτσι αιώνιες αντιπαλότητες, οι οποίες αναγάγουν το κάθε ντέρμπι σε άτυπους διεθνείς αγώνες.
Τα πιο τρανταχτά και γνωστά παραδείγματα τέτοιων ομάδων είναι οι ουαλικές Swansea, Cardiff City, Newport County, Wrexham και Merthyr Town, οι οποίες αγωνίζονται στις κατηγορίες του αγγλικού πρωταθλήματος. Φυσικά το αγγλικό πρωτάθλημα δεν είναι το μόνο που «φιλοξενεί» συλλόγους άλλων χωρών, μιας και το φαινόμενο αυτό παρατηρείται και στις υπόλοιπες βρετανικές λίγκες. Η League of Ireland Premier Division όμως, κρύβει μια από τις πιο αξιοπερίεργες ιστορίες, αφού φιλοξενεί μια ομάδα που προέρχεται από τη Βόρεια Ιρλανδία και η οποία για 13 ολόκληρα χρόνια, δεν συμμετείχε σε κανένα επαγγελματικό πρωτάθλημα, την Derry City.
Οι «Candystripes» δημιουργήθηκαν το 1928 στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βόρειας Ιρλανδίας και τέταρτη μεγαλύτερη ολόκληρου του Νησιού, το Λοντοντέρι ή σκέτο Ντέρι. Στα πρώτα χρόνια ζωής τους, αγωνίζονταν φυσιολογικά στο πρωτάθλημα της Βόρειας Ιρλανδίας, καταφέρνοντας μάλιστα να αναδειχθούν για πρώτη και τελευταία φορά πρωταθλήτές στην εγχώρια λίγκα (1964/65), έχοντας τελειώσει τη χρονιά με 15 νίκες, πέντε ισοπαλίες και δύο μόνο ήττες, γεγονός που οδήγησε στη πρωτιά με πέντε βαθμούς διαφορά από τη δεύτερη Coleraine. Μπορεί αυτό να ήταν το μοναδικό πρωτάθλημα που η Derry City κατάφερε να κατακτήσει όσο έπαιζε στη Βόρεια Ιρλανδία, ωστόσο δεν ήταν ο μοναδικός της τίτλος.
Τις σεζόν 1934/35 και 1936/37 η ομάδα του Λοντοντέρι κατάφερε να κατακτήσει το City Cup, ενώ τη σεζόν 1964/65 έφερε σπίτι της το Gold Cup. Ακόμη πανηγύρισε τρεις φορές το Irish Cup, τη τέταρτη αρχαιότερη διοργάνωση κυπέλλου του κόσμου, τις σεζόν 1948/49, 1953/54 και 1963/64, ενώ μέχρι να «μετακομίσει» στη γειτονική Δημοκρατία της Ιρλανδίας, μέτρησε 16 κατακτήσεις του North West Senior Cup, μόλις τέσσερις φορές λιγότερες από την κάτοχο του ρεκόρ κατακτήσεων της διοργάνωσης, Coleraine. Ο τελευταίος της τίτλος ήταν το μακρινό 1971, δηλαδή έναν μόλις χρόνο πριν σταματήσει την ποδοσφαιρική διαδρομή της στην αληθινή της πατρίδα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ξεκίνησαν οι ταραχές στη Βόρεια Ιρλανδία και αυτό φυσικά δεν θα γινόταν να μην επηρεάσει και το εγχώριο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Πολλές (αν όχι όλες) ομάδες ταυτίστηκαν με τη μια από τις δύο αντίπαλες πλευρές. Η Derry City, έχοντας ως έδρα το Brandywell Stadium, σε μία περιοχή που την περίοδο εκείνη οι κάτοικοι της ήταν στη πλειοψηφία τους υποστηρικτές της ένωσης και ανεξαρτητοποίησης της Ιρλανδίας και όπως είναι λογικό, ταυτίστηκε με τη κοινότητα των καθολικών και των εθνικιστών. Από ένα σημείο και μετά η κατάσταση σε αυτό το σημείο της πόλης είχε γίνει τόσο επικίνδυνη που πολλές ομάδες αρνήθηκαν να παίξουν ξανά στην έδρα της Derry City. Έτσι η ομάδα αναγκάστηκε να «μεταναστεύσει» 30 χιλιόμετρα μακρυά και να χρησιμοποιήσει για τα εντός έδρας παιχνίδια της το Showgrounds, έδρα της Coleraine.
Όπως είναι φυσικό, η μετακίνηση αυτή είχε μεγάλο κόστος για την ομάδα του Λοντοντέρι, αφού η προσέλευση μειώθηκε κατακόρυφα λόγω του ότι οι οπαδοί δεν ήθελαν να κάνουν αυτό το ταξίδι εξαιτίας της πολιτικής κατάστασης που επικρατούσε, με άμεση συνέπεια το «πετσόκομα» των εσόδων. Τον Οκτώβριο του 1972, η Derry City όντας σε δεινή οικονομική κατάσταση, ζήτησε από την Irish League να επιστρέψει στο Brandywell Stadium, μιας και οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το γήπεδο δεν ήταν πλέον το πιο επικίνδυνο του πρωταθλήματος! Η πρόταση αυτή για να εγκριθεί, έπρεπε να υπερψηφιστεί όμως και από τις υπόλοιπες ομάδες.
Σύμμαχοι στη προσπάθεια της να επιστρέψει στο «σπίτι» της, ήταν οι Portadown, Bangor, Cliftonville και Ballymena United, οι οποίες, μαζί με τη Derry City, ψήφισαν υπέρ της πρότασης. Στην απέναντι πλευρά στάθηκαν οι Crusaders, Ards, Glenavon, Glentoran, Distillery και Linfield, οι οποίες δεν ήταν πρόθυμες να επισκεφθούν ξανά την «πολεμική» έδρα, όσο επικρατούσε αυτή η κατάσταση. Από τη διαδικασία απείχε εντελώς η Coleraine, στερώντας έτσι από την «φιλοξενούμενή» της μια πιθανή δεύτερη ευκαιρία μέσω της ισοψηφίας. Έτσι, με τη διαφορά μιας ψήφου, η πρόταση απορρίφθηκε και στις 13 Οκτωβρίου του 1972, η Derry City αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα και συνέχισε τη πορεία της σε τοπικό επίπεδο για τα επόμενα 13 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα, προσπάθησε αρκετές φορές να επανενταχθεί στο πρωτάθλημα, όμως κάθε φορά δήλωνε ως έδρα το πολύπαθο Brandywell Stadium και έτσι οι υπόλοιπες ομάδες της «έκλειναν τη πόρτα», παρόλο που η κατάσταση στη περιοχή είχε αλλάξει.
Ύστερα από τόσα χρόνια προσπάθειας, η Derry City, έχοντας αποδεχθεί την εγχώρια «ήττα» της, αποφάσισε να στραφεί στο πρωτάθλημα της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας, κάνοντας αίτηση αυτήν την φορά για μια πραγματική «μετανάστευση». Απέναντι στην προσπάθεια αυτή, βρέθηκε και πάλι ένας παλαιότερος πολέμιος του Brandywell Stadium, ο τότε αντιπρόεδρος της FIFA και πρόεδρος της IFA, Harry Cavan, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι το να περάσει ο σύλλογος τα σύνορα και να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα ενός άλλου κράτους, παραβιάζει τους κανονισμούς της FIFA. Σκεπτικοί με το αν θα πρέπει να αποδεχθούν την αίτηση ήταν και οι άνθρωποι στο Δουβλίνο, οι οποίοι σκέφτονταν το ρίσκο που θα είχε το να αποδεχθούν στο πρωτάθλημα τους μια ομάδα που προέρχεται από μια πόλη όπου πρόσφατα είχε πολιτικές αναταραχές.
Ωστόσο, η Derry City είχε στο πλευρό της και πάλι μερικούς από τους παράγοντες ομάδων, όπως ο τότε πρόεδρος της Finn Harps, Fran Fields, καθώς επίσης και ο πρόεδρος της Glentoran, John Crossen, ο οποίος πίστευε ότι η IFA έπρεπε να αλλάξει τη στάση της. Πίσω στην ίδια της την χώρα οι παλαιές της αντίπαλοι «έσπρωχναν» αυτόν τον ξεριζωμό, καθώς ήθελαν να σταματήσει η συνεχής προσπάθεια για επανένταξη στο «δικό» τους πρωτάθλημα, με την ευκαιρία της σύστασης της γειτονικής League of Ireland Premier Division. Έτσι, αφού οι «Candystripes» και το Brandywell Stadium δοκιμάστηκαν μέσα από φιλικά παιχνίδια με τις Shamrock Rovers, Dundalk και St Patrick’s Athletic, κατάφεραν επιτέλους να επιστρέψουν στις επαγγελματικές κατηγορίες έστω κι αν ήταν σε ένα άλλο κράτος!
Από την ένταξη της στο πρωτάθλημα της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας, η Derry City έχει καταφέρει, μέχρι σήμερα, όχι μόνο να ξαναφτάσει στο επίπεδο που είχε στην χώρα της πριν «αποσυρθεί», αλλά να γίνει ακόμα καλύτερη, καταφέρνοντας, εκτός των άλλων, να «χτίσει» μια πολύ δυνατή σχέση με τους οπαδούς της που την ακολουθούν πιστά όπου και να παίζει. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι απέδειξε στη πράξη ότι αξίζει να βρίσκεται σε επαγγελματικές κατηγορίες, κατακτώντας το πρωτάθλημα δύο φορές, τις σεζόν 1988/89 και 1996/97.
Εκτός από τα δύο πρωταθλήματα όμως, έχει κατακτήσει το League of Ireland Cup έντεκα φορές, καθώς επίσης και δύο πρωταθλήματα της δεύτερης κατηγορίας, καθώς και ένα League of Ireland First Division Shield. Πέρα από τις κατακτήσεις της όμως, η Derry City είναι η μοναδική ιρλανδική (με την ευρύτερη έννοια) ομάδα, η οποία έχει εκπροσωπήσει σε ευρωπαϊκούς αγώνες και τη Βόρεια Ιρλανδία και τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Συγκεκριμένα, η ομάδα του Λοντοντέρι έχει δώσει συνολικά 41 ευρωπαϊκά παιχνίδια, στα πλαίσια του Champions League, του Europa League (στα πλαίσια του οποίου έχει παίξει τα 26 από αυτά), καθώς επίσης και του παλαιού Κυπέλλου Κυπελλούχων, έχοντας σημειώσει μόλις εννέα νίκες, εφτά ισοπαλίες και 25 -μάλλον αναμενόμενες- ήττες.
Όμως η όχι και τόσο καλή ευρωπαϊκή πορεία δεν έχει καμία σημασία, αφού οι «Candystripes» σημειώνουν πορείες εκτός συνόρων κάθε εβδομάδα και είναι σαφώς κερδισμένοι από τον «διωγμό» τους από το εγχώριο ποδόσφαιρο, μιας και πλέον όχι μόνο αγωνίζονται σε ένα σαφώς ανώτερο πρωτάθλημα, αλλά έχουν επίσης αποδείξει μέσα στα χρόνια ότι διαφέρουν από οποιαδήποτε άλλη ποδοσφαιρική «ύπαρξη» σε αυτήν την μεριά του χάρτη και αξίζουν να βρίσκονται στα «μεγάλα σαλόνια» της Ιέρνης!
[Πηγή: eyap]
