Ευρωμπάσκετ ’91: Όταν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς κράτησε τους Γιουγκοσλάβους ενωμένους
Το 1990 η Γιουγκοσλαβία είχε αρχίσει να ραγίζει, με το εθνικιστικό ντελίριο να κορυφώνεται. Το μίσος φούντωνε, ενώ στις 13 Μαΐου στο «Μάξιμιρ» του Ζάγκρεμπ ο αγώνας Δυναμό Ζάγκρεμπ – Ερυθρός Αστέρας που θα αναδείκνυε την πρωταθλήτρια Γιουγκοσλαβίας, ματαιώθηκε λόγω επεισοδίων. Οι υποστηρικτές του Αρκάν από τη μία και του Τούτζμαν από την άλλη «τίναξαν» την αναμέτρηση στον αέρα. Συμπαίκτες και οπαδοί άρχιζαν να χτυπούν ο ένας τον άλλο και να γίνονται εχθροί.
Ένα χρόνο μετά ωστόσο, τον Ιούνιο του 1991, στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης, παρά την έναρξη του αιματηρού εμφυλίου, η εθνική Γιουγκοσλαβίας παρέμενε εθνική Γιουγκοσλαβίας χάρη στην επιμονή και την ηγετική προσωπικότητα του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Κράτησε τους παίκτες ενωμένους, παρότι οι οικογένειές τους αγωνιούσαν και θρηνούσαν πίσω στις πατρίδες τους, με την ομάδα να παίζει εξαιρετικό μπάσκετ – ίσως το καλύτερο μπάσκετ που είδαμε ποτέ στην Ευρώπη.
Κούκοτς, Ράτζα, Περάσοβιτς, Σρετένοβιτς, Κόμαζετς, Ντίβατς, Πάσπαλι, Ντανίλοβιτς, Τζόρτζεβιτς, Σάβιτς, Γιοβάνοβιτς, Ζντοβτς – Κροάτες, Σέρβοι και Σλοβένοι – απομονώθηκαν από το εμφύλιο δράμα κρατώντας την ομάδα ενωμένη με καπετάνιο τον Ίβκοβιτς. Ο Ντούσαν κατάφερε να κρατήσει μακριά τις εθνοτικές διαφορές, παρά το γεγονός ότι παράγοντες στην υπό διάλυση μπασκετική ομοσπονδία, πολιτικοί και άλλα πρόσωπα επιρροής καλούσαν τους παίκτες και τους απειλούσαν ότι εάν αγωνιστούν κάτω από τη σημαία της Γιουγκοσλαβίας θα αποκλειστούν δια βίου από το άθλημα.
Η Γιουγκοσλαβία συνέτριψε στον ημιτελικό την Γαλλία 97-76 και την επομένη κατέκτησε το κύπελλο νικώντας εύκολα 88-73 την Ιταλία. Ο Ντούσαν και οι παίκτες του τα κατάφεραν, σε μια ιστορία που σήμερα φαίνεται σαν παραμύθι, αλλά οι πρωταγωνιστές του τότε τη θυμούνται και νιώθουν ανάμεικτα συναισθήματα. «Νιώθαμε απερίγραπτη χαρά, αλλά και βαθύ πόνο στο τέλος του τελικού. Όταν σηκώσαμε την κούπα, πολλοί κοιταζόμασταν μεταξύ μας για να δούμε στα μάτια του άλλου τι θα ακολουθήσει» είχε δηλώσει ο Ντίβατς. Τη συνέχεια την γνωρίζουμε, με τα συναισθήματα του εμφυλίου και της διάλυσης να είναι ακόμη ζωντανά στη ψυχή των αθλητών.
