Κι όμως, ο Ντράζεν δεν πέθανε ποτέ

Από το Νιου Τζέρσεϊ στην Πολωνία – οι Νετς αποκλείστηκαν από τους Καβαλίερς για τον πρώτο γύρο των play – offs – και η Εθνική Κροατίας έπαιζε αγώνα για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 1993. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς κοιμάται στη θέση του συνοδηγού του Golf που οδηγεί η σύντροφός του, η Κλάρα Ζάλαντζι. Προορισμός; Πιθανότατα η Αθήνα μετά από μια στάση στο Ζάγκρεμπ, για να πέσουν οι υπογραφές με τον Παναθηναϊκό: σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε στείλει το συμβόλαιο στο Ντράζεν, λέγοντάς του «συμπλήρωσε εσύ το ποσό». Στον Παναθηναϊκό του Γκάλη και του Βράνκοβιτς, του ίδιου Βράνκοβιτς που είχε πει του Ντράζεν «έχω κακό προαίσθημα, μην ταξιδέψεις οδικώς»…

Ο Ντράζεν κοιμόταν και κανείς δεν ξέρει τι έβλεπε στο τελευταία όνειρα της ζωής του. «Έφυγε» στον ύπνο του, όταν ο οδηγός ενός φορτηγού έχασε τον έλεγχο του οχήματός του, προσπαθώντας να αποφύγει τη σύγκρουση με ένα ΙΧ και έκλεισε και τις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας. Η ορατότητα ήταν κακή. Η Κλάρα δεν πρόλαβε να σταματήσει, αυτή και η Τουρκάλα μπασκετμπολίστρια που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα, επέζησαν «κουβαλώντας» στο σώμα τους σοβαρούς τραυματισμούς. Και στην ψυχή τους, την εικόνα του Ντράζεν να φεύγει από τη ζωή. Δεν είχε κλείσει ακόμα τα 29… Δεν πρόλαβε να παίξει στον Παναθηναϊκό. Δεν κατάφερε να μας χαρίσει κανένα άλλο «μαγικό κόλπο» με τη μπάλα. Δεν τον ξαναείδαμε να «κοροϊδεύει» τους αντιπάλους του με τη γλώσσα έξω. Δεν «άκουσε» το κακό προαίσθημα του Στόγιαν να μην γυρίσει οδικώς και να πάει με το αεροπλάνο. Δυστυχώς, δεν φορούσε ζώνη…

Δεν ξέρω τι μπορεί να λέει σε έναν πιτσιρικά το όνομα του Ντράζεν Πέτροβιτς – πιθανότατα λίγα πράγματα, ένα αφιέρωμα από εδώ, ένα βιντεάκι στο youtube από εκεί, ένα μονόλεπτο ρεπορτάζ κάθε χρόνο τέτοιες μέρες για τον «Μότσαρτ» ή «Γιο του Διαβόλου», για τον πρώτο Κροάτη που πήγε στο ΝΒΑ και τους τρέλανε όλους – κι ας δυσκολεύτηκε τα πρώτα δυο χρόνια, κι ας μην του έδιναν πολύ χρόνο συμμετοχής στην αρχή. Είναι τέτοια η μοίρα όλων αυτών που ξεχώρισαν σε εποχές που δεν υπήρχε ίντερνετ και social media και η τεράστια δύναμη των shares, να «μιλάνε» στη νέα γενιά χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά: ο Πελέ είναι για πολλούς αυτός που έκανε το περίφημο ψαλιδάκι στη «Μεγάλη Απόδραση των 11, παίζοντας στην ίδια ομάδα που ήταν τέρμα ο Σταλόνε». Ο Μαραντόνα «ήταν ένας που έπιασαν για ναρκωτικά κι είχε βάλει ένα γκολ με το χέρι στους Άγγλους», ο Άιρτον Σένα ένας «καλός οδηγός που πέθανε μια Πρωτομαγιά χτυπώντας σε μια μπαριέρα» και ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο «έλα μωρέ τώρα, ποιος Τζόρνταν; Δεν φτάνει ούτε στο μικρό δάχτυλο του Λεμπρόν!» Κι ας ήταν όλοι οι παραπάνω (και τόσοι άλλοι) οι σπουδαιότεροι, όχι μόνο στην εποχή τους αλλά ίσως οι σπουδαιότεροι γενικώς, ας ήταν αυτοί που οριοθέτησαν το άθλημα που αγάπησαν, που το απογείωσαν, που το έφεραν στα σαλόνια εκατομμυρίων ανθρώπων, που το πασπάλισαν με χρυσόσκονη, χορηγούς, λάμψη και χρήμα.

Ένας τέτοιος ήταν και ο Ντράζεν. Τεράστιος, όσο ελάχιστοι. Ένας άνθρωπος που δεν κώλωσε μπροστά σε καμία πρόκληση, δεν αρνήθηκε ποτέ να πάρει την τελευταία επίθεση, τα έβαλε με θεούς και με δαίμονες, έγινε πρωταγωνιστής στην Ευρώπη και πρωταγωνιστής στο ΝΒΑ, στα τέσσερα χρόνια που πέρασε εκεί. Κωλόπαιδο από τα λίγα – δεν μπήκε όμως στα παρκέ για να κάνει φίλους και να γίνει αγαπητός, αλλά για να τους κερδίσει όλους. Τελικά και τους κέρδισε όλους και κέρδισε και το σεβασμό όλων – ακόμα κι αυτών που δεν έγιναν ποτέ «φίλοι του», ακόμα κι αυτών που τον «αντιπαθούσαν» – πώς να μην σεβαστείς έναν τέτοιον παιχταρά;

Τσιμπόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Πόρτλαντ, Νετς, Εθνική Γιουγκοσλαβίας, Εθνική Κροατίας. Πολλοί τίτλοι, μετάλλια και ατομικές διακρίσεις. «Μότσαρτ» πραγματικός, έπαιρνε τη μπάλα στα χέρια του και συνέθετε εκείνη τη στιγμή κάτι μεγαλειώδες, κάτι μοναδικό, κάτι που θα έμενε στην ιστορία. Ωστόσο αν έπρεπε να διαλέξεις εκείνο το ΕΝΑ παιχνίδι, τη ΜΙΑ ραψωδία που σου έρχεται στο μυαλό όταν λες «Ντράζεν», γυρνάς σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών, σε έναν από τους καλύτερους τελικούς που είδαμε ποτέ. Στην Αθήνα. Στο ΣΕΦ. Η Ρεάλ Μαδρίτης του Ντράζεν Πέτροβιτς από τη μια.  Η Σναϊντέρο Καζέρτα του Όσκαρ Σμιντ από την άλλη. 14 Μαρτίου 1989. Τελικό σκορ: 117-113 υπέρ της Ρεάλ στην παράταση, 102-102 η κανονική διάρκεια. 44 πόντους με 6 τρίποντα ο Βραζιλιάνος. 62 πόντους με 8 τρίποντα ο Κροάτης.

Του Κώστα Βαϊμάκη για το ratpack.gr