Λεβ Γιασίν: Η ψυχή και συνείδηση του ρωσικού λαού

Από όλες τις θέσεις στο γήπεδο, ο τερματοφύλακας μυθοποιείται περισσότερο. Οι τερματοφύλακες είναι στοχαστές, στέκονται μόνοι τους, προστατεύουν την εστία ως η τελευταία γραμμή άμυνας, βουτούν, πιάνουν, χτυπούν, παρακολουθούν, κρίνουν, σε έναν διαρκώς μοναχικό ρόλο, στο ρόλο του καπετάνιου πολλές φορές ενός πλοίου.

Ο Λεβ Ιβάνοβιτς Γιάσιν ήταν ίσως ο εκείνος που εξέφρασε περισσότερο των ψυχισμό των Ρώσων και τράβηξε τα παγκόσμια βλέμματα πάνω του. Ψηλός, όμορφος, με την περίφημη ολόμαυρη στολή του, ο Γιάσιν ήταν το πρόσωπο του σοβιετικού ποδοσφαίρου κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Ο μοναδικός τερματοφύλακας που κέρδισε ποτέ τη Χρυσή Μπάλα, μία σεμνή, ταπεινή προσωπικότητα, μία γοητευτική παρουσία εκτός γηπέδου και μια επιβλητική εντός.

Ο Λεβ Γιάσιν ήταν ουσιαστικά συνυφασμένος με τη ρωσική συνείδηση. Η ναζιστική επίθεση στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκάλεσε σκληρές μάχες και φρικτές θηριωδίες. Ήταν φθινόπωρο του 1941 και ο Γιασίν ήταν 12 ετών όταν τα ναζιστικά τανκς έφτασαν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα, με ίδιο και την οικογένειά του να υποχωρούν προς το Ουλιάνοφσκ, στον ποταμό Βόλγα, πάνω από 800 χιλιόμετρα ανατολικά της πρωτεύουσας. Ο πατέρας του έπιασε δουλειά στο τοπικό εργοστάσιο πυρομαχικών και ο Λεβ σύντομα τον ακολούθησε, περνώντας την εφηβεία του στη γραμμή παραγωγής. «Κατά τη διάρκεια του πολέμου αποκομίσαμε μια εμπειρία που κανένα μάθημα δεν θα μπορέσει ποτέ να μας διδάξε», έγραψε αργότερα στην αυτοβιογραφία του. «Μάθαμε πώς να εργαζόμαστε όχι από φόβο ή για υποσχέσεις, αλλά να δουλεύουμε μέχρι το κόκαλο για τη συνείδησή μας. Αργότερα, όταν παίζαμε μπάλα, δεν σκεφτόμασταν τις ανταμοιβές της νίκης, τα πρωταθλήματα και τους τίτλους, αλλά ήμασταν απλώς χαρούμενοι που παίζαμε ποδόσφαιρο».

Δεν ήταν ποτέ κομματικό «τσιράκι», ούτε θεωρήθηκε ποτέ ανατρεπτικός, ήταν όμως ένας πραγματικά σπουδαίος ποδοσφαιριστής που ήξερε ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από το ποδόσφαιρο. Ο άνθρωπος που υπερασπιζόταν τη ρωσική εστία, ατενίζοντας τον αγωνιστικό χώρο με το βαθύ του βλέμμα, ήταν για πολλούς ο «προστάτης του έθνους» όσο και η προσωποποίησή του, με τον ίδιο να θεωρεί πάντα τον εαυτό του απλώς έναν κανονικό άνθρωπο που έκανε τη δουλειά του. «Πρέπει να αγγίζω την μπάλα πριν από ένα παιχνίδι, όπως ένας ξυλουργός αγγίζει την ξύλινη σανίδα του πριν αρχίσει τη δουλειά του», έλεγε. «Η μπάλα είναι κάτι που ανήκει στην εργατική τάξη», συμπλήρωνε ο Γιασίν, προστατεύοντας την ιερότητα της εστίας με ικανότητα, αποφασιστικότητα και βαθιά αποθέματα γενναιότητας.

Ακούστε το νέο επεισόδιο του podcast «Πελότα Λίμπρε»: