Η τρέλα ορίζεται ως «η παθολογική κατάσταση κατά την οποία διαταράσσεται η πνευματική ισορροπία και η λογική του ανθρώπου». Καμία σχέση, δηλαδή, με την εντύπωση που αποκομίζει κάποιος αν δει μπροστά του και συζητήσει με τον Μαρσέλο Αλμπέρτο Μπιέλσα Καλδέρα, έστω και αν το κάνει για έντεκα (!) διαδοχικές ώρες με σχεδόν αποκλειστικό αντικείμενο το ποδόσφαιρο, όπως είχε κάνει το 2006 ο Πεπ Γκουαρδιόλα, όταν αποφάσισε να γίνει προπονητής και ήθελε να μάθει από τους καλύτερους δασκάλους.
Άλλη άποψη, βεβαίως, είχαν τον Φεβρουάριο του 1992, οι φανατικοί οπαδοί της Νιούελς Ολντ Μπόις που είχαν την φαεινή ιδέα να επισκεφτούν, με άγριες διαθέσεις μάλιστα, τον προπονητή της ομάδας στο σπίτι του, ύστερα από συντριβή με 6-0 από την Σαν Λορέντσο στο Κόπα Λιμπερταδόρες. Έξω από την οικία άρχισαν να τραγουδούν, αλλά και να φωνάζουν, να βρίζουν, να απειλούν. Κάποια στιγμή, ο Μπιέλσα δεν άντεξε τον θόρυβο έξω από το σπίτι του, άνοιξε την πόρτα και, με μια χειροβομβίδα στο χέρι (!), τους απείλησε: «Αν δεν φύγετε τώρα αμέσως, βγάζω την περόνη και σας την πετάω». Οι οπαδοί, βεβαίως, ακόμα τρέχουν! «Περιμέναμε ότι μπορεί να βγει με μια καραμπίνα, αλλά με μια χειροβομβίδα ποτέ» έλεγε, χρόνια αργότερα, ένας από τους τρομαγμένους (ακόμα) οπαδούς.
Αυτή η (πέρα για πέρα αληθινή) ιστορία χτίζει με τον πιο έντονο τρόπο τον θρύλο του 65χρονου Αργεντινού προπονητή της Λιντς ο οποίος, σε σαράντα χρόνια καριέρας δεν κατέκτησε τους τίτλους που πιθανόν αρμόζουν στην ποδοσφαιρική ευφυΐα του, αλλά πάντα θα έχει να λέει ότι πήρε πρωτάθλημα με τη Νιούελς σε ηλικία 36 ετών, πως οδήγησε την Αργεντινή σε χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο για πρώτη φορά στην ιστορία της (στα γήπεδα της Αθήνας και του Πειραιά το 2004), ότι πήγε την Χιλή σε Μουντιάλ μετά από δώδεκα χρόνια, πως οδήγησε την Αθλέτικ Μπιλμπάο σε ευρωπαϊκό τελικό ύστερα από 35 χρόνια και, κυρίως, ότι επανέφερε την Λιντς στην Premier League μετά από μια μακρά και αγωνιώδη αναμονή 16 ετών.
Aκόμα και αν το… ξεχάσει (;), όμως, θα έχει πάντα να του το θυμίζουν οι λατρεία του κόσμου στο Λιντς, αλλά και η οδός «Marcelo Bielsa», η οποία βρίσκεται δίπλα στο εμπορικό κέντρο «Trinity» ως ξεχωριστός φόρος τιμής για το επίτευγμα ενός τεχνικού διαφορετικού από τους άλλους, ο οποίος κάθε μέρα περπατάει πέντε χιλιόμετρα από το σπίτι του στο Γουέδερμπι για να πάει στο προπονητικό κέντρο του αγγλικού συλλόγου. Επέλεξε επίτηδες μια κωμόπολη είκοσι χιλιάδων κατοίκων, όπου μπορεί κάποιος να τον δει να ψωνίζει στο φούρνο ή το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς γιατί είναι και παραμένει το ίδιο απλός όπως ήταν στα 25 του όταν, εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού, παράτησε την (μάλλον μέτρια) καριέρα ποδοσφαιριστή για να ξεκινήσει αυτή του προπονητή.
Σαράντα χρόνια αργότερα, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους του σύγχρονου ποδοσφαίρου, έστω και αν οι βασικές του αρχές δεν διαφέρουν πολύ από αυτές που διδάσκουν ο Πεπ Γκουαρδιόλα ή ο Γιούργκεν Κλοπ: Κατοχή της μπάλας, πίεση, παιχνίδι στο αντίπαλο μισό, συνολική κάλυψη, γρήγορο transition, αλλαγές ρυθμού, κίνηση σε υψηλή ένταση και διαρκής επίθεση. Σημασία, βεβαίως, δεν έχει μόνο το τι, αλλά το πώς. Και ο Μπιέλσα, με τον τρόπο του, σε κερδίζει. Προς τιμήν του, φίλαθλοι της Λιντς άλλαξαν τους στίχους του αριστουργιματικού «Bohemian Rhapsody», για να τιμήσουν μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα.
Οι αριθμοί του τον αδικούν κατάφωρα. «Βάσει τίτλων, οι ομάδες μου έχουν κατακτήσει περισσότερους τίτλους, αλλά από πλευράς ποδοσφαιρικής προσέγγισης είμαι πολύ μακριά από τον Μαρσέλο» παραδέχθηκε ο Γκουαρδιόλα πριν από την πρώτη μονομαχία του σε επίπεδο Premier League με τον «άνθρωπο που θαυμάζω περισσότερο στο ποδόσφαιρο», όπως είπε ο Καταλανός τεχνικός της Μάντσεστερ Σίτι για τον ομόλογό του στη Λιντς.
Μετά από το ποδοσφαιρικά απολαυστικό 1-1 μεταξύ τους στο «Έλαντ Ρόουντ», οι δυο τους χαιρετήθηκαν εγκάρδια και αντάλλαξαν μερικές κουβέντες. «Καλό παιχνίδι. Ήταν πολύ ωραίο. Το αποτέλεσμα είναι δίκαιο. Καλή δουλειά Μαρσέλο» είπε ο Γκουαρδιόλα στον Μπιέλσα. «Σίγουρα;» ήταν η απάντηση – ερώτηση του Μαρσέλο με ένα τεράστιο χαμόγελο, το οποίο πρόδιδε την ικανοποίησή του, όχι τόσο για το αποτέλεσμα, όσο για την εικόνα και το ποδόσφαιρο που πρόσφερε η ομάδα του.
«Παλιά, η φράση “η νίκη δεν είναι το σημαντικό, είναι το μοναδικό” ήταν ένα εύρημα όσων ήθελαν να δώσουν επιπλέον κίνητρο σε όσους προσπαθούσαν να νικήσουν σε ένα ματς. Τώρα αυτό έχει καθιερωθεί ως μια αλήθεια» λέει με παράπονο ο δάσκαλος από το Ροσάριο, την ιδιαίτερη πατρίδα του Σέζαρ Λουίς Μενότι και του Λιονέλ Μέσι, μεταξύ άλλων χαρισματικών ανθρώπων της μπάλας.
Της αχώριστης συντρόφου του Μπιέλσα από τότε που θυμάται τον εαυτό του, αυτή στην οποία χρωστάει τα πάντα. Χάρη σε εκείνη, έζησε, εργάστηκε και δίδαξε στο Μεξικό, στην Ισπανία, στην Γαλλία, στην Χιλή και πλέον στην Αγγλία, όπου πέρυσι τον κατηγόρησαν ως «κατάσκοπο» και αυτός, για να τους απαντήσει, μάζεψε τους δημοσιογράφους (προ κορονοϊού) και για 70 λεπτά τους ανέλυσε με κάθε λεπτομέρεια τη Ντέρμπι Κάουντι, την οποία που υποτίθεται ότι… κρυφοκοίταξε σε μια προπόνηση μέσω συνεργάτη του που κρατούσε κυάλια έξω από το γήπεδο.
Ένα πλήρες PowerPoint με όλες τις λεπτομέρειες της ομάδας του Φρανκ Λάμπαρντ (τότε), σε μια ιστορία που στοίχισε στην Λιντς ένα πρόστιμο 230 χιλιάδων ευρώ. Χρήματα που βγήκαν από την τσέπη του Μπιέλσα, αφού αυτό αποφάσισε ο Μαρσέλο!
Το μεγαλείο
Στην γιορτή για τα 100ά γενέθλια του συλλόγου, εκεί όπου όλοι πήγαν με κοστούμι ή σμόκιν, ο Μπιέλσα εμφανίστηκε με την φόρμα της ομάδας! Όχι για να ξεχωρίσει, όχι για να γίνει το πρώτο θέμα συζήτησης αλλά, απλά, επειδή έτσι είναι ο Μαρσέλο. Γιατί 24 ώρες το 24ωρο σκέφτεται το ποδόσφαιρο, ακόμα και όταν περνάει λίγη από την ελεύθερη ώρα του με την σύζυγό του ή τις κόρες του. Έχει τέτοια εμμονή με το ποδόσφαιρο που πολλές φορές ξεχνάει τα βασικά ως προς την επικοινωνία με τον… έξω κόσμο.
«Όταν ανέλαβα τη Λιλ, η σύζυγός μου με διέταξε να χαμογελάω και να κοιτάω τους άλλους ανθρώπους στα μάτια, κανόνα που ακολουθώ απόλυτα. Θεωρώ ότι αυτό από μόνο του είναι μια καλή συνεισφορά στις ανθρώπινες σχέσεις» παραδέχεται ο αυθεντικός Μπιέλσα, ο οποίος αποφεύγει τις δημόσιες σχέσεις όπως ο διάβολος το λιβάνι και ποτέ δεν θα κάνει κάτι επειδή πρέπει ή για να ανεβάσει τις μετοχές του, αλλά γιατί έτσι ακριβώς το νιώθει.
Τον Απρίλιο του 2019, σε έναν καθοριστικής σημασίας αγώνα της Λιντς με την Άστον Βίλα, η ομάδα του σκόραρε ενώ ένας παίκτης της αντίπαλης ομάδας ήταν πεσμένως κάτω λόγω τραυματισμού.
Τότε, ο Μπιέλσα διέταξε τους ποδοσφαιριστές του να καθίσουν να δεχθούν ένα γκολ το οποίο, όπως αποδείχθηκε, στοίχισε επί της ουσίας την απευθείας άνοδο στη Λιντς, η οποία στη συνέχεια την έχασε και στα play off.
Τα «Παγόνια» έχασαν το πολυπόθητο τρένο της Premier League (το πήρε μια σεζόν αργότερα), αλλά ο Μπιέλσα κέρδισε το βραβείο «Fair Play» της FIFA και, κυρίως, την αναγνώριση όλων για το μεγαλείο του.
Ο παράλογος κόσμος του
Κατά καιρούς, απέρριψε προτάσεις από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες για να αναλάβει τα ηνία τους. Όχι γιατί δεν ένιωθε έτοιμος ή ικανός να τις προπονήσει. Κάθε άλλο.
Αλλά γιατί πάντα θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο για το κάθε τι αφορά την ομάδα, γιατί εξετάζει εξονυχιστικά το περιβάλλον του κάθε συλλόγου, αλλά και την πόλη στην οποία εδρεύει, ώστε να νιώθει πως έχει τις κατάλληλες συνθήκες για να κάνει την δουλειά του όπως καλύτερα ξέρει και μπορεί.
Οι ομάδες του δεν κατακτούν πολλούς τίτλους, αλλά κερδίζουν (και) τον ουδέτερο φίλαθλο με το ποδόσφαιρο που παίζουν, με την αγωνιστική τους ένταση, με τις τακτικές καινοτομίες που ξεδιπλώνουν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, καθοδηγούμενες από έναν ξεχωριστό τύπο που κάποτε κλείστηκε για 48 ώρες στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, για να ξεφύγει από την πίεση και την μουρμούρα που προκάλεσε ένα σερί αρνητικών αποτελεσμάτων της Νιούελς.
«Έσβησα το φως, έκλεισα τις κουρτίνες… Ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε γύρω μου. Έχει κάποιο νόημα να θέλω να με καταπιεί η γη εξαιτίας ενός αποτελέσματος σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι;» αναρωτιέται ο Μπιέλσα, γνωρίζοντας όμως ήδη την απάντηση.
Ναι, έχει νόημα στον δικό του, παράλογα απολαυστικό κόσμο, όπου κάποτε ονειρευόταν να γίνει ο Αργεντινός Αρίγκο Σάκι και έφτασε να παραγγείλει 200 κασέτες με αγώνες του απίθανου Άγιαξ του Λουίς Φαν Χάαλ.
Πηγή: gazzetta
