Μία απρόσμενα σπουδαία χρονιά για το ελληνικό πρωτάθλημα

Συνέβη πέρυσι στην Πρέμιερ Λιγκ στην «κούρσα» του πρωταθλήματος μεταξύ της Μάντσεστερ Σίτι και της Λίβερπουλ. Μία κούρσα που παρακολούθησε όλος ο κόσμος, με πάθος και ανυπομονησία για το πώς θα καταλήξει. Σαφώς και δεν έχουμε φτάσει στο επίπεδο του αγγλικού πρωταθλήματος – και δεν ξέρω αν θα φτάσουμε στο εγγύς τουλάχιστον μέλλον – αλλά αυτό που ζήσαμε φέτος στην Superleague με τη μάχη του ντουέτου ΑΕΚ-Παναθηναϊκός, αλλά και την ανταγωνιστικότητα του μπλεγμένου αγωνιστικά Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ είναι κάτι πρωτοφανές.

Πρωτοφανές και συγκλονιστικό, ειδικά μέσα στη τοξικότητα που είναι βουτηγμένο το ελληνικό πρωτάθλημα, το ποδόσφαιρό μας συνολικά. Σήμερα δεν πρέπει να ψάχνουμε για αποτυχία ή επιτυχία των δύο διεκδικητών του τίτλου, αλλά να νιώθουμε ικανοποιημένοι γι’αυτό που ζήσαμε. Ματίας Αλμέιδα και Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχουν παρουσιάσει ένα εξαιρετικά επιτυχημένο έργο και έχουν καθοδηγήσει τις ομάδες τους σε υπερβατική πορεία. Αμφότεροι τα κατάφεραν, «χτίζοντας» μία διαφορετική αγωνιστική ταυτότητα ο καθένας για την ομάδα του, μία διαφορετική φιλοσοφία ανάπτυξης μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

H ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα είναι δίκαια πρωταθλήτρια. Η είσοδος στο καινούριο της γήπεδο βοήθησε την ομάδα να ξαναβρεί τον εαυτό της, όμως όλη η δουλειά έγινε από τον Αργεντινό τεχνικό. Έκανε την ΑΕΚ ελκυστική, πήρε ρίσκα, έγινε πιο επιθετική, πιο παρορμητική και μαχητική στην ανάπτυξή της, πιο γοητευτική και συναισθηματική στα μάτια μας. Μάζεψε τα αποδυτήρια και μετέτρεψε ένα ανομοιογενές ρόστερ σε σφιχτή γροθιά. Προσαρμόστηκε γρήγορα, δούλεψε πολύ και μας έμαθε πράγματα. Για το ποδόσφαιρο, για την ομαδικότητα, για την σημασία του συνόλου στην επίτευξη των στόχων.

Ο Παναθηναϊκός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς από την άλλη πλευρά ήταν η πιο συνεπής, η πιο σταθερή και οργανωμένη τακτικά ομάδα του πρωταθλήματος. Ο Σέρβος κόουτς δέχθηκε κριτική καθ’όλη τη χρονιά της σεζόν για τις μεταγραφές, για τον τρόπο παιχνιδιού, για την επιμονή του σε ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, ακόμα και κατά τη διάρκεια εκείνου του απίθανου σερί στον πρώτο γύρο. Η ομάδα έκανα «κοιλιά» μετά το Μουντιάλ του Κατάρ, ήρθαν αναπάντεχες ισοπαλίες στη «Λεωφόρο», η διαφορά εξανεμίστηκε, όμως ο Γιοβάνοβιτς, έχοντας πλήρη επίγνωση και εμπιστοσύνη στις δυνατότητες των ποδοσφαιριστών του, στήριξε τους παίκτες του μέχρι κεραίας και τόνισε επανειλημμένως ότι δεν πρέπει να υποτιμά κανείς τον Παναθηναϊκό. Σε συνολικά 18 μήνες ο Παναθηναϊκός έγινε μετά από πολύ καιρό κανονική ομάδα, που έμαθε και πάλι να κυκλοφορεί τη μπάλα, να καλύπτει σωστά τις γραμμές, να αμύνεται σωστά και ξέρει να παίρνει αποτελέσματα, να ξέρει τι ζητά μέσα στο γήπεδο.

Αλμέιδα και Γιοβάνοβιτς δημιούργησαν δύο ομάδες με διακριτό dna, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, αφήνοντας την καταπονεμένη και βασανισμένη Superleague λίγο καλύτερη. Κι αυτό το είχαμε ανάγκη όλοι μας, ειδικά η μεγάλη πλειοψηφία που λατρεύει να βλέπει μπάλα και είναι αλλεργική στα διάφορα προβληματικά και άρρωστα που συμβαίνουν εκτός γηπέδων.