Μουντιάλ Κατάρ: Και συνδρομητική και «ξέπλυμα»;

«Take it or Leave it» γράφει σε άρθρο του ο αθλητικογράφος Αλέξης Σπυρόπουλος στην ιστοσελίδα antenna.gr για το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Προσωπικά, όταν ακούω το όνομα «Αλέξης Σπυρόπουλος», μου έρχονται όμορφες μνήμες από περιγραφές Τσάμπιονς Λιγκ για το Mega εκείνα τα ωραία χρόνια, με το αφηγηματικό του μπρίο και τις λεκτικές του ντρίπλες καθ’όλη τη διάρκεια της εξέλιξης του αγώνα, πασπαλισμένες με ιστορικές αναφορές, έχοντας μαζί στα μικρόφωνα τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο.

Τον Αλέξη τον έχω «χάσει» τα τελευταία χρόνια, με την έννοια ότι δεν παρακολουθώ πλέον την πορεία  του, όχι γιατί δεν μου αρέσει ο δικός του, ιδιαίτερος τρόπος περιγραφής των αγώνων με τα βαθιά βορεινή φωνή. Μία η συνδρομητική που δεν επιτρέπει να δω παιχνίδια λόγω κόστους, μία ότι παρακολουθούμε παιχνίδια μέσα από άλλα κανάλια και δέκτες διαδικτυακούς, μία ότι κατά καιρούς έχανα την τακτική παρακολούθηση των αγώνων τηλεοπτικά. Δεν έχει τύχει κιόλας τελευταία να διαβάσω άρθρα του.

Χθες όμως έπεσε μπροστά μου ένα κείμενο με την υπογραφή του. Ξεκινώ, διαβάζω, φτάνω στην τρίτη παράγραφο κι ανακαλύπτω ότι κάτι δεν πάει καλά. «Καλά, και ο Σπυρόπουλος ‘ξεπλένει’ το Κατάρ; Τι γίνεται εδώ;», αναρωτιέμαι. Προχωρώ, προχωρώ, και πέφτω στο παρακάτω απόσπασμα:

 «[…] Μα, δεν θα επιτρέπεται στα γήπεδα του Κατάρ να κυματίζουν οι σημαίες με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Αλλ’ από πότε τα γήπεδα του ποδοσφαίρου είναι χώροι για να κυματίζουν σημαίες των πάσης φύσεως -ισμών; Στα γήπεδα είθισται, νομίζω, να κυματίζουν οι σημαίες των ομάδων που διαγωνίζονται».

Πρώτο χτύπημα, οι ΛΟΑΤΚΙ+, όπου για τον Αλέξη δεν πρέπει να κυματίζουν σημαίες στα χρώματα του ουράνιου τόξου γιατί τέτοιες ενέργειες εντάσσονται στους «-ισμους», τους «φανατισμούς» δηλαδή. Σοβαρά; Είναι φανατισμός τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+; Από πότε κάτι αυτονόητο είναι φανατισμός και δεν πρέπει να εκφράζεται στην κερκίδα και τον αγωνιστικό χώρο;

Και συνεχίζει ο Αλέξης:

«Μα, οι γυναίκες. Μα, οι ομοφυλόφιλοι. Μα, οι εργάτες. Ενα-ένα. Ημουν τέσσερις ημέρες για αναψυχή τον Φεβρουάριο, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Είχε γεμίσει ο τόπος, μιλιούνια φίλων της Παλμέιρας για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Ανδρες, γυναίκες, παιδιά, ζευγάρια, παππούδες, οικογένειες, μικροί, μεγάλοι, μεσαίοι, γκέι, στρέιτ, κανείς δεν πείραξε κανένα. Πρόβλημα δεν είδα, πουθενά. Δεν είδα φυσικά, και καμία Βραζιλιάνα να κυκλοφορεί με στρινγκ. Τώρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, στη διοργάνωση εργάζονται μερικές χιλιάδες άνθρωποι. Εχω τη βέβαιη πληροφόρηση πως από κανένα δεν ζητήθηκε, ως προαπαιτούμενο για την πρόσληψη, πιστοποιητικό σεξουαλικών φρονημάτων. Στο σπίτι σου, στο δωμάτιό σου, στο κρεβάτι σου κάνεις ό,τι θέλεις. Σε μπελάδες ενδέχεται να σε βάλει, η πρόκληση της περιπαθούς επίδειξης σε δημόσια θέα. Αλλ’ αυτό, δεν πιάνει τους γκέι μόνον. Πιάνει και τους στρέιτ. Τους πιάνει, όλους.

Δεύτερο χτύπημα, η «Βραζιλιάνα» που κυκλοφορεί «με στρινγκ», η «πρόκληση περιπαθούς επίδειξης σε δημόσια θέα» και, τσουπ, μεταφέρεσαι στη δεκαετία του ’60. Σεξισμός, αυταρχισμός, πατριαρχικά στερότυπα. Δεν είδε τίποτα ο Αλέξης, και δεν αμφιβάλλω γι’αυτό, γιατί απλά ο έλεγχος πάσης φύσεως φρονημάτων δεν γίνεται πολλές φορές με τρόπο ορατό αλλά, κυρίως, με τρόπο αόρατο, ύπουλο, υποδόριο. Ειδικά σε κοινωνίες ολοκληρωτικές και οπισθοδρομικές, σε συνταγματικές μοναρχίες, που φιλοξενούν εργαζόμενους από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, σε μέσης κι ανώτερης μισθολογικής κλίμακας θέσεις εργασίας, πέρα από τους εργαζόμενους μετανάστες που πραγματικά δεινοπαθούν για ένα κομμάτι ψωμί, είναι δύσκολο να δεις με τρόπο ορατό, στο δρόμο, σε κάποιο μαγαζί, κάπου τέλος πάντων, μία δημόσια επίθεση ή  ενέργεια «συμμόρφωσης» προς τα αυταρχικά ήθη. Δεν είμαστε στο Ιράν που δεν κυκλοφορεί ευρωπαϊκή ψυχή, αλλά στο Κατάρ που είναι γεμάτο «δυτικούς». Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι εμίρηδες που «λάδωσαν» τη FIFA, σύμφωνα με καλά τεκμηριωμένα ρεπορτάζ διεθνών ΜΜΕ, χρειάζονται την «έξωθεν καλή μαρτυρία» για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, αγαπητέ Αλέξη. Στην πραγματικότητα, όμως, όλα αυτά ανατρέπονται. Γιατί μπορεί να μην διώκονται οι ΛΟΑΤΚΙ+ στο φως της ημέρας, τα δικαιώματά τους όμως είναι αναγνωρισμένα και κατοχυρωμένα στο Κατάρ; Μπορούν να συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης; Υπάρχουν γκέι μπαρ στη Ντόχα; Μπορούν ομοφυλόφιλοι να υιοθετήσουν παιδιά στο Κατάρ; Είναι οκ δηλαδή η φάση με όλα αυτά;

Και προχωράμε στο κείμενο, με τον Αλέξη να πιάνει τώρα και το ζήτημα των μεταναστών εργατών, αναπαράγοντας με ακόμη πιο ωμό τρόπο όσο δήλωσε (και όσα υπονόησε) ο Τζιάνι Ινφαντίνο, όσα επίσης η Εύα Καϊλή αναπαρήγαγε από το βήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με τις «εργασιακές μεταρρυθμίσεις» στο εμιράτο:

«Η συζήτηση για “χιλιάδες” εργάτες που έχασαν τη ζωή τους στον βωμό του Μουντιάλ, είναι μία σκέτη παράνοια. Οι μάλλον αυθαίρετοι αριθμοί των νεκρών, αριθμοί που έτσι κι αλλιώς στην κάθε καταγγελία κυμαίνονται σε μεγάλες αποκλίσεις, απλώς…δεν βγαίνουν (είτε πάρουμε την ανώτατη τιμή της διακύμανσης είτε την κατώτατη). Είναι άχαρο να συζητάμε την ανθρώπινη ζωή, με όρους στατιστικής. Μπορούμε να συζητάμε όμως, με όρους κοινής λογικής. Εάν στο Κατάρ έχουν μεταναστεύσει για να εργάζονται στις βαριές δουλειές μισό εκατομμύριο Ινδοί, το να φεύγουν ετησίως από τη ζωή 250 στους 500.000 είναι λυπηρό μεν, φυσιολογικό δε, ποσοστό θνησιμότητας. Για να βγουν οι αριθμοί που διακινούνται, ο μοναδικός τρόπος είναι να “συνδεθούν” με το Παγκόσμιο Κύπελλο όλοι οι θάνατοι ανθρώπων στο έδαφος του Κατάρ τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Δηλαδή από την ημέρα που το Κατάρ, τον Δεκέμβριο του 2010 στη Ζυρίχη, κέρδισε την ψηφοφορία για την ανάληψη της διοργάνωσης. Στον πόλεμο ως γνωστόν, το πρώτο θύμα δεν είναι ο πρώτος νεκρός. Το πρώτο θύμα, είναι η πραγματικότητα. Η αλήθεια. Πολύ περισσότερο, στον πόλεμο των news και των fake news».

Εδώ έχουμε το τρίτο χτύπημα. Στην παραπάνω παράγραφο κορυφώνεται το «ξέπλυμα» και η διαστροφή της πραγματικότητας. Για τον Αλέξη «Η συζήτηση για “χιλιάδες” εργάτες που έχασαν τη ζωή τους στον βωμό του Μουντιάλ, είναι μία σκέτη παράνοια». Για τον Αλέξη «Οι μάλλον αυθαίρετοι αριθμοί των νεκρών, αριθμοί που έτσι κι αλλιώς στην κάθε καταγγελία κυμαίνονται σε μεγάλες αποκλίσεις, απλώς…δεν βγαίνουν». Για τον Αλέξη «Εάν στο Κατάρ έχουν μεταναστεύσει για να εργάζονται στις βαριές δουλειές μισό εκατομμύριο Ινδοί, το να φεύγουν ετησίως από τη ζωή 250 στους 500.000 είναι λυπηρό μεν, φυσιολογικό δε, ποσοστό θνησιμότητας».

Για τον Αλέξη, λοιπόν, όλα είναι καλώς καμωμένα στο Κατάρ. Μάλιστα. Τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ διεθνών ΜΜΕ, όπως ο Guardian ή το Mediapart και η Liberation δεν υπάρχουν, οι κινητοποιήσεις από το οπαδικό κίνημα δεν έγιναν ποτέ, οι ποδοσφαιριστές που μίλησαν κατά της διοργάνωσης και της FIFA δεν ακούστηκαν ποτέ, το πολύ πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Netflix με τον Μπλάτερ και την απόλυτη διαφθορά στη FIFA είναι αποκύημα της φαντασίας. Οι ίδιες οι οικογένειες των θυμάτων που έχασαν δικούς τους ανθρώπους και προσπαθούν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, αλλά δεν μπορούν γιατί το εργατικό δίκαιο στο Κατάρ είναι μεσαιωνικού χαρακτήρα, είναι κι αυτό «fake news»; Γιατί αυτές τις λέξεις χρησιμοποιεί ο Αλέξης: «Fake news».

Τι άλλο να πούμε πια. Ούτε η διοργανώτρια αρχή του Κατάρ δεν τόλμησε να γράψει τέτοια πράγματα. «Καταριανότερος» των Καταριανών εμίρηδων ο Αλέξης και πιο «ινφαντινικός» από τον ίδιον τον πρόεδρο της FIFA.

Κρίμα. Κρίμα και ντροπή.