Ο Γιασικεβίτσιους έδωσε αυτοπεποίθηση και όραμα στη μπασκετική Μπαρτσελόνα

Πόσες φορές έχουμε αναφερθεί φέτος, από αυτό εδώ το βήμα, στο δίκαιον της φύσεως του αθλήματος. Το μπάσκετ είναι πολύ αξιοκρατικό. Αυτό φάνηκε στους τελικούς της ACB, της λίγκας με το μεγαλύτερο ίσως πρεστίζ στην Ευρώπη, όπου οι Καταλανοί κέρδισαν κατά κράτος μια Ρεάλ, η οποία είχε πάρει σχετικά εύκολα την πρώτη θέση και το πλεονέκτημα στην κανονική περίοδο. Και όμως, φιλτράροντας την εικόνα των δύο μεγάλων αυτών ομάδων φέτος (τόσο στην Ευρωλίγκα όσο και στο Ισπανικό πρωτάθλημα), καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι στους τελικούς της ACB είδαμε την πραγματική διαφορά που χωρίζει τους αντιπάλους.

Στην πρώτη χρονιά του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στο Παλάου Μπλαουγκράνα, η Μπαρτσελόνα έκανε σημαντικά βήματα προόδου. Προέβηκε σε μια βαθιά τομή σε επίπεδο συνηθειών και νοοτροπίας, αναθεώρησε τις αγωνιστικές της προτεραιότητες, ιεράρχησε ξανά τα ιδανικά και τις αξίες της ως σύνολο και εν τέλει επέστρεψε δυναμικά (με τις κατάλληλες βάσεις ώστε να παραμείνει για πολλά χρόνια) εκεί που ανήκει. Στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η Μπαρτσελόνα ακούμπησε το τέλειο φέτος, σε επίπεδο αποτελέσματος. Ο τίτλος της Ευρωλίγκας δεν ήταν καθόλου μακριά. Κρίθηκε στις λεπτομέρειες και πολύ πιθανόν, σκεπτόμενοι τώρα που η σκόνη έχει κατακαθίσει, οι Καταλανοί να είχαν κατακτήσει το πολυπόθητο τρόπαιο εάν ο Νικ Καλάθης ήταν απόλυτα υγιής στον τελικό απέναντι στην Αναντολού.

Μιλάμε όμως για την πρώτη χρονιά του πρότζεκτ. Η λογική έλεγε ότι παρά το εξαιρετικής ποιότητας ρόστερ της, η Μπαρτσελόνα θα αντιμετώπιζε αντικειμενικές δυσκολίες. Η αλλαγή στις συνήθειες είναι μεγάλο πράγμα. Ο Σάρας προσπάθησε (και κατάφερε) να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν οι αθλητές του το μπάσκετ, θέτοντας νέα στάνταρντ, ήθη και έθιμα στην καθημερινότητα τους αναφορικά με την προπόνηση και την προετοιμασία ενός παιχνιδιού. Θέλησε να τους «αγριέψει». Παραπονέθηκε δημόσια στο ξεκίνημα της σεζόν ότι οι παίχτες του ήταν «πολύ καλά παιδιά». Ε λοιπόν, στο δικό του Cobra Kai αυτά δεν χωρούν.

Η Μπαρτσελόνα του Σάρας έπρεπε να αρχίσει να βλέπει κάθε ματς σαν μίνι-πόλεμο. Οι παίχτες που ήταν έτοιμοι να πέσουν στα χαρακώματα, θα ανταμείβονταν. Οι υπόλοιποι όφειλαν να σκεφτούν σοβαρά το επόμενο βήμα στην καριέρα τους. My way or the highway που έλεγε και ο θρυλικός Ράιλι…

Παιδιά όπως ο Σμιτς και ο Οριόλα βγήκαν στην εμπροσθοφυλακή και η αμυντική υπερηφάνεια της Μπαρτσελόνα έγιναν κάτι ιερό που έπρεπε με κάθε κόστος να προστατευθεί. Με τον Καλάθη στο backcourt και πολλά διαφορετικά εργαλεία γύρω του, υπήρχε η πρώτη για να οικοδομηθεί μια εξαιρετική, η καλύτερη εν τέλει της Ευρωλίγκας, άμυνα.

Στο επιθετικό κομμάτι, ο αλτρουισμός έγινε δεύτερη φύση για κάθε αθλητή της Μπαρτσελόνα. Οι παίχτες κατάλαβαν γρήγορα ότι το ταλέντο σε αυτό το σύνολο είναι τόσο μεγάλο, που εάν η έννοια «θυσία» δεν έμπαινε στη μέση, το οικοδόμημα μπορούσε κάλλιστα να γκρεμιστεί. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Σάρας  φέτος, στον πρώτο μόλις χρόνο του καινούργιου αυτού πρότζεκτ, ήταν ότι  κατάφερε να πείσει κάθε παίχτη του συνόλου ότι δεν πρέπει να παίζει για τους αριθμούς του. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο όταν έχει να κάνεις με φτασμένους σταρ, στον επαγγελματικό βιότοπο των οποίων οι αριθμοί μεταφράζονται συνήθως σε οικονομικές αποδοχές. «Το ίδιο και οι επιτυχίες όμως», θα έλεγε ο Λιθουανός κόουτς.

Η Μπαρτσελόνα είχε μια υπέροχη σεζόν. Η απώλεια του τίτλου της Ευρωλίγκας πονάει όμως κάποιος που ξέρει να αξιολογεί καταστάσεις στη βιομηχανία των σπορ, φιλτράρει τη δουλειά που γίνεται σε μια ομάδα, εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Οι Καταλανοί των σπουδαίων προσωπικοτήτων και ζηλευτού ατομικού ταλέντου κατάφεραν να λειτουργούν ως unit, ένα ενιαίο σύνολο. Η μεγάλη τους επιτυχία δε, δεν είναι ότι επέστρεψαν για μια σεζόν στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ αλλά το ότι το έκαναν με τον σωστό τρόπο, έχοντας βάλει γερές βάσεις για να παραμείνουν εκεί. Το Cobra Kai του Σάρας θα είναι ο πιο σκληρός αντίπαλος για κάθε ομάδα με υψηλές φιλοδοξίες την επόμενη σεζόν. Η ιστορία του μόλις τώρα αρχίζει…