Ο Πάμπλο Εσκομπάρ είχε δύο καρτέλ: Της κοκαΐνης και του ποδοσφαίρου

Για να φτάσεις στο γήπεδο, έπρεπε να σε βρουν στο Μεντεγίν. Ένα θωρακισμένο αυτοκίνητο θα έφτανε εκεί για να σε πάρει, ένα θωρηκτό με φιμέ τζάμια και ένοπλους, σωματώδεις άνδρες να σε περιμένουν. Το αυτοκίνητο θα διέσχιζε την πόλη με κατεύθυνση νότια, κόβοντας το φράγμα του Envigado στη μέση, ξεκινώντας να ανεβαίνει ορεινά μονοπάτια μέχρι να φτάσει σε μια κορυφή που μετά βυθίζεται σε μία κοιλάδα, στη μέση της οποίας είναι χωμένη μια βίλα και δίπλα της ένα κλειστό γήπεδο ποδοσφαίρου.

Όλη η δομή ήταν γεμάτη φρουρούς. Φτάνοντας εκεί, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αναρωτήθηκε αν είχε συλληφθεί από κάποιο σώμα της μυστικής αστυνομίας της Κολομβίας. Του εξήγησαν ότι το μέρος ήταν πράγματι μια φυλακή, χτισμένη για ένα και μόνο άτομο, το ίδιο άτομο που τον πλήρωσε για να έρθει εκεί για να παίξει. Όλοι αποκαλούσαν εκείνο το μέρος «La Catedral», Καθεδρικό Ναό δηλαδή. Ήταν η πολυτελής φυλακή του Πάμπλο Εσκομπάρ, ο οποίος μετά τη σύλληψή του είχε ζητήσει να μην εκδοθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες κι αντ’ αυτού να μπορέσει να εκτίσει την ποινή του σε τόπο της επιλογής του. Για να βεβαιωθεί ότι θα εισακουστούν τα αιτήματά του, έβαλε τους άντρες του να απαγάγουν από νωρίς αρκετούς γνωστούς δημοσιογράφους, των οποίων η ζωή χρησιμοποιήθηκε ως διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στις αρχές.

Ο Εσκομπάρ μαζί με την ομάδα της Ατλέτικο Νασιονάλ, μετά την κατάκτηση του Copa Libertadores το 1989

Ήταν το 1991. Εκείνη την περίοδο ο Μαραντόνα εξέτιε ποινή αποκλεισμού ενάμιση έτους για ντόπινγκ και η παραμονή του στη Νάπολι ήταν επισφαλής. Ο σύλλογος είχε οικονομικά προβλήματα και του χρωστούσε χρήματα, με τον Αργεντινό να είναι χαρούμενος που θα λάμβανε μία τόσο γενναιόδωρη πληρωμή για να παίξει σε ένα φιλικό παιχνίδι. Μόνο όταν έφτασε στο Catedral κατάλαβε με ποιον είχε να κάνει: Η «φυλακή» έμοιαζε με πολυτελές ξενοδοχείο και ο κρατούμενος μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, συμπεριλαμβανομένης της διοργάνωσης ποδοσφαιρικών αγώνων. Ο Εσκομπάρ υπέφερε από αϋπνίες, επομένως η παρακολούθηση αγώνων τη νύχτα ήταν ένας καλός τρόπος για να περάσει το χρόνο του. Από εκεί παρέλασαν όλοι οι αναδυόμενοι αστέρες της εθνικής ομάδας της Κολομβίας, μιας cult ομάδας που αγαπήθηκε παγκοσμίως εκείνη την περίοδο λόγω της εντυπωσιακής πορείας στο Μουντιάλ της Ιταλίας το ’90. Μετά τα ματς στη χλιδάτη φυλακή, οι παίκτες μπορούσαν να κάνουν ένα ντους και να τον συνοδεύσουν στη μεγάλη αίθουσα για να γιορτάσουν το ποδόσφαιρο και τη φιλία του με αλκοόλ, ναρκωτικά και χαρτί, με όλα τα έξοδα καλυμμένα από τον διαβόητο ναρκέμπορα.

Η πίσω πλευρά της «φυλακής» του Πάμπλο Εσκομπάρ / AP Photo / Ricardo Mazalan

Πριν γίνει ο πιο τρομακτικός και επικίνδυνος άνθρωπος της Κολομβίας, ο Εσκομπάρ ήταν ένα μικρό αγόρι που ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιριστής παίζοντας στους ανώμαλους δρόμους της Μεντεγίν, ζητωκραυγάζοντας για την Ατλέτικο Νασιονάλ, ομάδα στην οποία από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 «ξέπλενε» τεράστια ποσά, φέρνοντας τους καλύτερους παίκτες της χώρας. Η Ατλέτικο κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα του 1988 και, δώδεκα μήνες αργότερα, κατέκτησε το Copa Libertadores. Ήταν η πρώτη φορά που τον τίτλο κατέκτησε μία ομάδα που δεν προερχόταν από την Αργεντινή, τη Βραζιλία ή την Ουρουγουάη, όμως το πιο συγκλονιστικό ήταν αυτό συνέβη αμέσως μετά την κατάκτηση του τροπαίου: Παρά τις γενναιόδωρες προσφορές από ευρωπαϊκούς συλλόγους, κανένας σταρ της ομάδας δεν άλλαξε φανέλα. Τα χρήματα από το καρτέλ ναρκωτικών είχαν αλλάξει πλήρως τις ισορροπίες στο ποδόσφαιρο της Κολομβίας.

Η όλη φάση με τους αγώνες στο Catedral θα τελείωνε το 1992, όταν η πολιτική ηγεσία αποφάσισε να αποδεχτεί ότι εκτός από το ποδόσφαιρο, η πεντάστερη φυλακή ήταν επίσης χώρος βάναυσων δολοφονιών και βασανιστηρίων. Η κυβέρνηση του Σέσαρ Γκαβίρια Τρουχίγιο σταμάτησε να κάνει τα στραβά μάτια σε όσα συνέβαιναν, διακόπτοντας την προνομιακή μεταχείριση του Εσκομπάρ, προετοιμάζοντας τη μεταφορά του σε μία πραγματική φυλακή. Πριν τη μεταφορά του όμως, ο ίδιος κατάφερε να αποδράσει και να παραμείνει ασύλληπτος για πάνω από ενάμισι χρόνο.

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1993, κατά την προσπάθειά του να ξεφύγει από ένα αστυνομικό μπλοκ στο Μεντεγίν, μαζί με τον σωματοφύλακά του δέχθηκαν πυροβολισμούς και σκοτώθηκαν από την κολομβιανή αστυνομία. Χωρίς τη γενναία στήριξή του πλέον, η Ατλέτικο Νασιονάλ άρχισε να βυθίζεται στο βαθμολογικό πίνακα, να χάνει παίκτες σε ομάδες της Ευρώπης όπως, μεταξύ άλλων, τους Άλβαρες και Ιγκουίτα που μετακόμισαν στην ισπανική Ρεάλ Βαγιαδολίδ, αλλά και τον Ασπρίγια που έφυγε για την ιταλική Πάρμα.

Ακούστε το νέο επεισόδιο του podcast «Πελότα Λίμπρε»: