Ολυμπιακοί Αγώνες: Τέσσερα παιχνίδια που έχουν σημαδέψει το Ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ

Το Ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ κουβαλάει μια τεράστια παράδοση πίσω του. Θρύλοι του αθλήματος να δίνουν μάχες, μεγάλες κόντρες, δυνατά συναισθήματα. Αυτές είναι τέσσερις αναμετρήσεις που έγραψαν τη δική τους, ξεχωριστή ιστορία στον θεσμό.

Νο4: H Τeam USA εναντίον των Ισπανών στον τελικό του 2012

Λονδίνο, 2012. Μια πάνοπλη Αμερικανική ομάδα διασταυρώνει τα ξίφη της στον τελικό με την σπουδαιότερη Ευρωπαϊκή αρμάδα της εποχής. Κόμπι, Ντουράντ, ΛεΜπρόν, Kρις Πολ, Καρμέλο εναντίον Ναβάρο, Καλντερόν, Ιμπάκα και αδερφών Γκασόλ. Όσοι παρακολουθούσαν το διεθνές μπάσκετ ήξεραν ότι η μάχη θα ήταν πολύ δυνατοί. Οι υπόλοιποι απλά ξύπνησαν…

Ο Ναβάρο (21 πόντοι) σκοράρει συνεχόμενα σουτ στο πρόσωπο των Αμερικανών παρότι τα ακροδάχτυλα της άμυνας χαϊδεύουν τη μπάλα σε πολλές περιπτώσεις. Ο Ντουράντ (30 πόντοι) με τον Μπράιαντ είναι οι σημαιοφόροι της TEAM USA και ο Κέβιν Λοβ το κρυφό χαρτί, παρότι οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν πρόβλημα στο low post απέναντι στους Γκασόλ και ο Ιμπάκα ανεβάζει το επίπεδο της ισπανικής άμυνας αλλαγών. Η ομάδα του Σιζέφσκι καταφέρνει με νύχια και με δόντια να διατηρήσει μια μικρή διαφορά που έχτισε με το ξέσπασμα του Πολ στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου και κερδίζει το χρυσό μετάλλιο μετά από μια καταπληκτική μάχη.

Νο3: Ο νόμος των Γκάουτσο

Αθήνα, 2004. Μια από τις μεγάλες στιγμές της θρυλικής γενιάς των Αργεντίνων. Στον ημιτελικό του Ολυμπιακού τουρνουά η ομάδα των Τζινόμπιλι, Σκόλα, Νοτσιόνι, Σκονοκίνι, Μοντέκια, Χέρμαν και Σάντσεθ συναντάει τους Αμερικανούς  με τον Λάρι Μπράουν να έχει στη διάθεση του αθλητές όπως οι Μάρμπερι, Άιβερσον, Όντομ, Ντάνκαν, Τζέφερσον, Στουντεμίρε, Μάριον.

Οι Αργεντίνοι ματσάρουν  από το ξεκίνημα τον δυναμισμό των Αμερικών (βασικά τους ρίχνουν και ξύλο από πάνω) και σταδιακά, όταν το παιχνίδι πηγαίνει στις συνεργασίες και τα fundamentals, κάνουν περίπατο. Ο Τζινόμπιλι (29 πόντοι) κάνει πλάκα στους Αμερικανούς NBAers και η Αργεντινή κερδίζει τον ημιτελικό χωρίς να ιδρώσει ιδιαίτερα. Λίγες ημέρες μετά, η τρομερή αυτή ομάδα (η πιο Ευρωπαϊκή της Λατινικής Αμερικής, όπως και η χώρα τους άλλωστε) θα κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο.

Νο2: Ο Ντράζεν απέναντι στη μια και μοναδική Dream Team

Eδώ ουσιαστικά κρατάμε και τα δύο ματς μεταξύ των δύο ομάδων και όχι μόνο τον τελικό. Είναι τόσες οι εικόνες, οι μάχες, η επίδειξη δύναμης της μιας και μοναδικής ομάδας-όνειρο αλλά και του παίχτη-όνειρο που λέγεται Ντράζεν Πέτροβιτς απέναντι στον δωδεκάθεο (οκ, εντεκάθεο) του μπάσκετ. Ο «Μότσαρτ», ειδικά τη βραδιά της πρώτης αναμέτρησης, καταρρίπτει πολλά ταμπού (το είχε ήδη κάνει με τη δουλειά του στην Αμερική όμως αυτό ήταν ΤΟ Γεγονός και μάλιστα σε παγκόσμια εμβέλεια). Οι Πίπεν-Τζόρνταν λιώνουν τον «επόμενο αστέρα των Μπουλς» Τόνι Κούκοτς (ήταν καλύτερος στον τελικό) με τον «Αιρ» να έχει 21 πόντους και οχτώ κλεψίματα στον παιχνίδι του χρυσού μεταλλίου, όντας ο κορυφαίος μαζί με τον Μπάρκλεϊ. Μεγάλες στιγμές.

Νο1: Τα τρία δευτερόλεπτα που ταρακούνησαν τον κόσμο

Μόναχο, 1972. Στη σκιά της τρομοκρατικής επίθεσης κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους έντεκα Ισραηλινοί αθλητές και εν μέσω ψυχρού πολέμου, διεξάγεται ο τελικός του τουρνουά μπάσκετ αντιπάλους τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση. Το σκορ είναι 49-48 υπέρ των Σοβιετικών και ο Ντάγκ Κόλινς βρίσκεται στη γραμμή των ελευθέρων βολών. Ακολουθούν τρία δευτερόλεπτα που μοιάζουν να διαρκούν μέχρι σήμερα και γεγονότα που δεν ξεχάστηκαν ποτέ.

Όλα ξεκίνησαν από την κόρνα της γραμματείας, η οποία ήχησε την ώρα που ο Κόλινς εκτελούσε και εν τέλει ευστοχούσε στη δεύτερη ελεύθερη βολή του, κάνοντας το σκορ 49-50 υπέρ των ΗΠΑ. Ακολουθεί μπάχαλο, μιας και οι Σοβιετικοί κάνουν την επαναφορά όμως ένας από τους assistant της ομάδας κάνει ντου στη γραμματεία ωρυόμενος για το τάιμ-άουτ που η πλευρά του ζήτησε αλλά δεν είχε δοθεί (σύμφωνα με τον κανονισμό, μια ομάδα μπορούσε να ζητήσει τάιμ-άουτ πριν τις βολές ή ενδιάμεσα, πριν την εκτέλεση της δεύτερης).  Φαίνεται ότι το κουμπί με το οποίο κάλεσε τάιμ-άουτ ο Σοβιετικός πάγκος, προκάλεσε πρόβλημα στον όλο μηχανισμό με αποτέλεσμα να ηχήσει απροειδοποίητα η κόρνα της γραμματείας.

Το παιχνίδι ξαναρχίζει (με τους Σοβιετικούς να έχουν προλάβει να πάρουν οδηγίες από τον πάγκο), όμως οι διαιτητές δεν έχουν αντιληφθεί ότι η γραμματεία προσπαθεί να επαναφέρει το χρονόμετρο στα 3’’. Ως επακόλουθο, ακούγεται μια κόρνα ένα δευτερόλεπτο μετά την επαναφορά των Σοβιετικών και οι Αμερικανοί, που νομίζουν ότι πρόκειται για τη λήξη (φτωχά μου παιδιά…) αρχίζουν να πανηγυρίζουν. Οι διαιτητές ζητούν εκκένωση του παρκέ και επανάληψη της φάσης, οι Αμερικανοί απειλούν με αποχώρηση αλλά επιστρέφουν μόλις ακούνε τα περί κατοχύρωσης του αγώνα στους Σοβιετικούς. Ο Εντέσκο εκτελεί μια πάσα ολόκληρου γηπέδου βρίσκοντας τον Μπέλοφ, ο οποίος παίρνει τη μπάλα τη στιγμή που δύο Αμερικανοί  πέφτουν στο παρκέ και σκοράρει το καλάθι της νίκης. Ακολουθεί φυσικά πανδαιμόνιο. Οι αθλητές των ΗΠΑ αρνούνται να πάρουν το ασημένιο μετάλλιο. Μάλιστα ο Κένι Ντέιβις (παίχτης εκείνης της ομάδας), έβαλε ειδική ρήτρα στη διαθήκη του με την οποία απαγόρευε οποιοδήποτε μεταγενέστερο μέλος της οικογένειας του να δεχθούν εκείνο το μετάλλιο. Νομίζω δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω…