Το calcio για την Ιταλία είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Είναι ένα ταξίδι γνώσης και «άσκησης», που οδηγεί στην αλήθεια και τη σωτηρία.
Του Θοδωρή Βασίλη
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, ήταν ένα φάρμακο που είχε θεραπεύσει τις πληγές δύο δεκαετιών. Η χώρα μόλις είχε βγει από τα Μολυβένια χρόνια, μια περίοδο που η Ιταλία γνώρισε μια σειρά από τρομοκρατικές επιθέσεις, τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς, που είχαν ως συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους περισσότεροι από 100 άνθρωποι.
Η αδιάκριτη βία δημιούργησε ένα κλίμα φόβου που χώριζε το έθνος, απειλώντας ακόμα και την ίδια την δημοκρατία της Ιταλίας. Οι ουλές ήταν ακόμα εκεί όταν ξεκίνησε το Μουντιάλ της Ισπανίας. Στον τελικό η «Σκουάντρα Ατζούρα» επικράτησε της Δυτικής Γερμανίας 3-1.
Η νίκη και η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου προκάλεσε ένα απίστευτο ξέσπασμα εθνικού συναισθήματος, το οποίο η χώρα είχε να δει για δεκαετίες. Ο ήρωας εκείνης της διοργάνωσης, Πάολο Ρόσι έγραφε λίγα χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία του: «Ο τίτλος αυτός ξύπνησε αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας και εμπιστοσύνης σε όλους τους Ιταλούς». Κάτι απολύτως λογικό. Το Μουντιάλ αυτό ήταν κάτι παραπάνω από έναν αθλητικό θρίαμβο. Ήταν ο καταλύτης για την εθνική κάθαρση.
O άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, ο σπουδαίος Πάολο Ρόσι δεν είναι πλέον ανάμεσά μας.
