Όσο έχουν παρακολουθήσει την Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου των τελευταίων χρόνων γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ελπίδες να βρεθεί η ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ ήταν απειροελάχιστες.
Η ομάδα έχει ταλέντο, έχει θέληση, έχει πολλά παιδιά που ξέρουν μπάλα, αλλά δεν έχει αρχή, μέση και τέλος τόσο στο προπονητικό κι οργανωτικό σκέλος, όσο και στο διοικητικό. Η απαξιωμένη διοικητική αρχή της ΕΠΟ, η αδιαφορία της κυβέρνησης να επενδύσει στο ποδόσφαιρο και να παρέχει τα μίνιμουμ εχέγγυα στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ώστε παίκτες και προπονητικό τιμ να ξέρουν που βαδίζουν και τι τους γίνεται, έχουν οδηγήσει στη σημερινή θλιβερή εικόνα.
Ο στόχος της πρόκρισης στο Κατάρ ήταν εξαρχής μια ουτοπία. Ακόμα και ο προπονητής Τζον φαν’τ Σιπ δεν φαίνεται να το πίστευε, βάζοντας ωστόσο πολύ ψηλά τον πήχη και περνώντας πρώτος από όλους κάτω από αυτόν. Είναι προφανές ότι απέτυχε στο στόχο του, μολονότι δεν είχε τη στήριξη που θα του άξιζε. Η εικόνα της ομάδα είναι σαφώς καλύτερη του 2019, ωστόσο έχει μπροστά της πολύ δρόμο να διανύσει για να φτάσει σε ένα επίπεδο να διεκδικεί την πρόκριση σε τελικούς μεγάλης διοργάνωσης.
Η επόμενη μέρα για την ομάδα είναι δύσκολη. Χωρίς στήριξη από την Πολιτεία, χωρίς οργανωμένο πλάνο και κατεύθυνση, η καλή «μαγιά» των παικτών της ομάδας θα πάει στράφι. Ο Τσιμίκας, ο Τζόλης, ο Πέλκας και τα άλλα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν, αλλά θέλουν κατεύθυνση. Το ζήτημα είναι να μην ξεκινήσει η ομάδα και πάλι με φιλοδοξίες και γενναιόδωρες δηλώσεις για πρόκριση στην τελική φάση του Euro 2024 στη Γερμανία χωρίς να υπάρξει μια διαφορετική στρατηγική, διαφορετικά θα φτάσουμε σε δύο χρόνια να συζητάμε πάλι τα ίδια και να είμαστε μπροστά στα ίδια αδιέξοδα. Σαν να έχει κολλήσει η βελόνα.
Η ομάδα χρειάζεται πολλές αλλαγές, κυρίως στο ζήτημα της νοοτροπίας και της οργάνωσης. Οι τελευταίοι που ευθύνονται για αυτή την εικόνα είναι οι παίκτες. Θα υπάρξει όμως το κατάλληλο πρότζεκτ για να δούμε καλύτερες μέρες; Εξαιρετικά δύσκολη απάντηση.
