Τζόρνταν Χέντερσον: Να στηρίξουμε το δημόσιο σύστημα Υγείας και τους ανθρώπους του

Στο τέλος μιας σκοτεινής χρονιάς και την αρχή μιας νέας που θα συμπληρώσει μια δεκαετία στο Λίβερπουλ, ο Τζόρνταν Χέντερσον σκέφτεται όσα δύσκολα περάσαμε με τον κορονοϊό. Ο αρχηγός της Λίβερπουλ έχει οικογένεια και φίλους που εργάζονται για το NHS, το βρετανικό δημόσιο σύστημα Υγείας, στην πρώτη γραμμή κατά της πανδημίας και ο ίδιος γνωρίζει από πρώτο χέρι μερικές από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες.

Ο πατέρας του, ο οποίος έδωσε μεγάλη μάχη κατά του καρκίνου, βοήθησε τον Χέντερσον να μάθει και να γνωρίσει τις μάχες που έδινε το υγειονομικό προσωπικό της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό τον οδήγησε στη δημιουργία ενός ταμείου στήριξης γιατρών και νοσηλευτών, μέσα από το οποίο συγκέντρωσε εκατομμύρια λίρες από τους ποδοσφαιριστές της Πρέμιερ Λιγκ για τη στήριξη του NHS.

«Νομίζω ότι το έτος που πέρασε βάζει τα πράγματα σε μια προοπτική», δηλώνει σε συνέντευξή του στον Guardian. «Τίποτα δεν μπορούμε να το θεωρούμε δεδομένο. Εάν κάτι ανέδειξε αυτή τη κρίση, είναι η σημασία της οικογένειας και της υγείας. Πρέπει να απολαύσουμε τη ζωή μας όσο μπορούμε και να προσπαθούμε να μην πονάμε πολύ. Πολλοί άνθρωποι αγωνίζονται, πολλοί άνθρωποι έχουν πεθάνει και αυτό μας επηρέασε όλους. Το μόνο που εγώ και οι άλλοι παίκτες και συνάδελφοι στην ομάδα προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να συνδράμουμε το εθνικό σύστημα Υγείας. Ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε».

Στο γήπεδο, παρά την απουσία οπαδών, ο Χέντερσον οδήγησε τη Λίβερπουλ στον πρώτο τίτλο πρωταθλήματος έπειτα από 30 χρόνια. Κέρδισε το δεύτερο βραβείο του «Αθλητή της Χρονιάς» στη Μεγάλη Βρετανία, πίσω από τον οδηγό της Formula 1 Λιούις Χάμιλτον, δίνοντας απάντηση στην κριτική και τις αμφιβολίες που τον κυνηγούσαν για καιρό. Από τον Απρίλιο του 2019, όταν μπήκε αλλαγή από τον Κλοπ στο παιχνίδι με τη Σαουθάμπτον, άρχισε να ανεβάζει ρυθμούς και να γίνεται ένας ολοκληρωμένος και πιο ώριμος στο παιχνίδι του ποδοσφαιριστής. Είχαν προηγηθεί αρκετά χρόνια πτωτικής πορείας, αμφισβήτησης, με πολλά σκαμπανεβάσματα, από το 2011 που μετακόμισε στο Άνφιλντ από την Σάντερλαντ.

Τοιχογραφία στο Λίβερπουλ, με τον Χέντερσον να σηκώνει το τρόπαιο της Πρεμιέρ Λιγκ. Credit: Visionhaus.

«Είχα δύσκολες περιόδους που θυμάμαι πολύ καθαρά», λέει ο Χέντερσον για μια εποχή που δεν έβλεπε τίποτα θετικά και κάθε φορά που την θυμάται νιώθει πόνο. «Προετοιμαζόμασταν για ένα παιχνίδι στα προκριματικά του Γιουρόπα Λιγκ εναντίον της σκοτσέζικης Hearts στο Άνφιλντ, όταν ο Μπρένταν Ρότζερς, ο προπονητής μας τότε, με ρώτησε εάν θέλω να φύγω για τη Φούλαμ. Δεν ήθελα καθόλου να φύγω. Ένιωθα ακόμα ότι είχα πολλά να δώσω. Έπρεπε να αποδείξω στον προπονητή ότι τελικά θα έπαιρνα πάνω μου την ομάδα. Θα έκανα απολύτως τα πάντα για να είμαι στην ομάδα, σε αυτό το ποδοσφαιρικό κλαμπ και θα τους αποδείξω ότι σκέφτηκαν λάθος για μένα. Στο τέλος τα κατάφερα».

Ο Χέντερσον εξηγεί ότι αυτός και η σύζυγός του Ρεμπέκα παρέμειναν δεμένοι όσο ποτέ άλλοτε κατά τη διάρκεια αυτής της ταραχώδους περιόδου, αλλά σημείωσε ότι ήταν μια δύσκολη περίοδος γιατί δεν του άρεσε να ανακατεύει την οικογένεια με το ποδόσφαιρο. «Ήμουν τόσο συγκεντρωμένος σε αυτό που έπρεπε να κάνω. Έπρεπε να συνεχίσω να εργάζομαι, να συνεχίζω να βελτιώνομαι, να συνεχίζω να δυναμώνω στο γυμναστήριο, να εργάζομαι όλο το 24ωρο, να κάνω πράγματα που δεν έκαναν άλλοι άνθρωποι, απλώς για να μου δοθεί μια ευκαιρία. Έτσι, για μένα, όλη η ενέργεια ήταν σε αυτό που μου αρέσει να κάνω, να παίζω ποδόσφαιρο και να είμαι ο καλύτερος που μπορώ να είμαι. Η Ρεβέκκα ήταν πάντα εκεί για μένα. Και σήμερα της το ανταποδίδω».

Ακόμα και ως βασικός στην ομάδα, όταν η Λίβερπουλ ήρθε κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2014, ο Χέντερσον «δοκιμάστηκε». Ο πατέρας του, Μπράιαν, είχε διαγνωστεί με καρκίνο του λαιμού λίγους μήνες νωρίτερα. «Ήταν σοκ», θυμάται ο Χέντερσον. «Δεν τον είδα για τουλάχιστον πέντε μήνες γιατί δεν ήθελε να είμαστε κοντά του όταν έκανε θεραπεία. Κράτησα το κεφάλι μου κάτω, συνέχισα να παίζω, γιατί ήξερα ότι με παρακολουθούσε και οι νίκες μας στα παιχνίδια θα μπορούσαν να το βοηθήσουν ψυχολογικά. Έκανα ό,τι μπορούσα για να του προσφέρω όμορφες στιγμές μέσα στο γήπεδο».

Τη νύχτα που ο Χέντερσον σήκωσε το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Ιούνιο του 2019, αυτός και ο πατέρας του μοιράστηκαν αγκαλιά μια μοναδική στιγμή στο γήπεδο. Εκτός από τον μπαμπά του που κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο, ο Χέντερσον τελικά αισθάνθηκε «αποδεκτός» και «ολοκληρωμένος» ως παίκτης, όπως εκμυστηρεύτηκε στον Γιούργκεν Κλοπ, ο οποίος από την πρώτη στιγμή του στάθηκε και ως προπονητής και ως φίλος.

Ο Χέντερσον με τον πατέρα του Μπράιαν μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Credit: Carl Recine/Reuters.

Ο Κλοπ ήταν και εκείνος ο προπονητής που ανέδειξε τις επιθετικές αρετές του Χέντερσον. Τον ανέβασε ψηλότερα, του έδωσε έναν πιο ελεύθερο ρόλο, και όταν έφτασε ο Φαμπίνιο στο Άνφιλντ, σε ρόλο αμυντικού μέσου, «κούμπωσε» με τον Χέντερσον.

«Τα τελευταία χρόνια αποδείξαμε σαν ομάδα, αλλά και σαν μονάδες, πόσο καλοί μπορούμε να είμαστε. Δουλεύουμε πολύ και έχουμε έναν εξαιρετικό μάνατζερ και ένα δυνατό τεχνικό επιτελείο. Είμαστε σε καλή θέση, αλλά η Πρέμιερ Λιγκ είναι τόσο ανταγωνιστική που μπορεί να αλλάξουν οι ισορροπίες πολύ γρήγορα. Αυτό όμως είναι που μας τροφοδοτεί όλους – ο υγιής ανταγωνισμός και το υψηλό ποιοτικό επίπεδο».

Διαβάστε ακόμα: Το συγκινητικό γράμμα του Γιούργκεν Κλοπ στον Χέντερσον

Στο φόντο της πανδημίας και των τελευταίων εξελίξεων με τον διπλασιασμό των κρουσμάτων ημερησίως, ο Χέντερσον τονίζει ότι η δουλειά του ξαδέλφου του και άλλων φίλων του στο NHS καταλαμβάνει τις σκέψεις του. «Ακούμε ιστορίες όλη την ώρα για το τι κάνουν, τι περνούν και είναι πραγματικά δύσκολο. Απλώς συνεχίζουν στην πρώτη γραμμή, αλλά θα έρθει μια στιγμή όπου το υγειονομικό προσωπικό θα εξαντληθεί πλήρως. Είναι σημαντικό να έχει η κυβέρνηση απάντηση από τώρα, να σχεδιάσει άμεσα τις ενέργειές της και εμείς να βοηθήσουμε το δημόσιο σύστημα Υγείας και τους ανθρώπους του όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτό που έχουν κάνει αυτό τον χρόνο είναι απίστευτο».

Σε ηλικία 30 ετών ο Χέντερσον δεν έχει αρχίσει ακόμα να σκέφτεται τη ζωή χωρίς ποδόσφαιρο. «Προσπαθώ να μην το κάνω αυτό, να μην σκέφτομαι το τέλος της καριέρας μου κι ελπίζω να μπορώ να παίξω για πολύ καιρό, γιατί το πάθος, η επιθυμία και η αγάπη για το παιχνίδι είναι ακόμα εκεί. Νιώθω καλά σωματικά και ψυχικά. Δεν σκέφτομαι πολύ μπροστά. Απλώς επικεντρώνομαι στο να κάνω το καλύτερο που μπορώ για τα επόμενα χρόνια για την ομάδα που αγαπώ και την εθνική Αγγλίας και όπου φτάσω».