_Δημήτρης Ραπίδης

Το rosa.gr φέρνει τον Γιώργο Μπαλάφα και τον Κώστα Ζαχαριάδη στο ίδιο τραπέζι, με τους δυο τους να συζητούν πάνω σε πέντε κεντρικές ενότητες ενόψει των εκλογών της 21ης Μαΐου. Δύο πρόσωπα, δύο νέοι ενεργοί πολίτες και πολιτικοί, που κατεβαίνουν υποψήφιοι στη Βόρεια Αθήνα με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (Β1 εκλογική περιφέρεια Βόρειου Τομέα Αθηνών) και έχουν πολλά να πουν, κυρίως όμως έχουν πολλά που θέλουν να κάνουν.

Τελευταία εβδομάδα πριν την κάλπη της Κυριακής κανείς δεν ασχολείται με τον κίνδυνο μίας νέας χρεοκοπίας, παρότι τα σημάδια είναι εδώ.

Το ντιμπέιτ ήταν συνολικά ανούσιο κι αδιάφορο. Και σε αυτό οι ευθύνες είναι ευρύτερες, καθώς όλοι με τον τρόπο τους έβαλαν το λιθαράκι τους.

Χθες ο Αλέκος Παπαδόπουλος,  ένας αξιόλογος πολιτικός, διορατικός και τίμιος, που παραμένει εδώ και πολλά χρόνια στα πολιτικά «αζήτητα», έστειλε ανοιχτή επιστολή προς τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για μία νέα χρεοκοπία.

Η συζήτηση για τις δημοσκοπήσεις και το πόσο ακριβείς είναι ανοίγει και πάλι, τη στιγμή που η προεκλογική μάχη της 21ης Μαΐου μπαίνει στη τελική ευθεία.

Οι «κόκκινες γραμμές», όπως έχουμε δει σε πολλές περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν, είναι εκεί για να ξεπερνιούνται, να υποχωρούν, να θολώνουν. Μπορεί κιόλας να ξεχαστούν μόλις οι κάλπες βγάλουν ένα αποτέλεσμα που ναι μεν διαβάζεται διαφορετικά, έχει όμως και κοινά σημεία που στρατηγικά ευνοούν και τις δύο πλευρές.

Η στεγαστική κρίση είναι μείζον θέμα σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά σε χώρες όπως η Ελλάδα, χωρίς στεγαστική πολιτική εδώ και πολλές δεκαετίες, που βρίσκεται ουραγός σε όλους σχεδόν τους κοινωνικούς και οικονομικούς δείκτες σε Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη, το στεγαστικό ζήτημα διογκώνεται ακόμη περισσότερο και απαιτεί άμεσες, βιώσιμες, ρεαλιστικές λύσεις, όχι πασαλείμματα και ημίμετρα.

Η απόφαση του Αρείου Πάγου  επί της ουσίας ακυρώνει εντελώς τη νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης και ερμηνεύει με διαφορετικό τρόπο το σχετικό άρθρο (αρ.29) του Συντάγματος. Γιατί υπήρξε τότε αυτή η νομοθετική ρύθμιση κι όλος ο χαμός που προκάλεσε;

Η «συνταγή Μητσοτάκη» για την αρχή ενός πολιτικού άνδρα και ενός κόμματος αποτυπώνει έναν πολιτικό και θεσμικό πρωτογονισμό, ενισχύει τον ηγεμονισμό της μίας και μόνης αλήθειας έναντι του πλουραλισμού και φανερώνει, τελικά, την μεγάλη δυσκολία του «managerial» φιλελευθερισμού να εδραιωθεί σε σταθερά, δημοκρατικά και πολυσυλλεκτικά θεμέλια.

Ζούμε αυτή την περίοδο που τα κόμματα, κυρίως όσα διεκδικούν τη νίκη και τη διακυβέρνηση, σβήνουν με μία μονοκοντυλιά ό,τι έχει συμβεί τα προηγούμενα χρόνια, τις πολιτικές που εφάρμοσαν, τα λάθη -τραγικά πολλές φορές- και προσπαθούν να ξαναζήσουν τον πρώτο τους έρωτα με τους ψηφοφόρους.