Αποχαιρετισμός στον δάσκαλο Ηλία Νικολακόπουλο

Ο Ηλίας Νικολακόπουλος ήταν ένας άνθρωπος που θαύμαζα. Καθηγητής μου στο πολιτικό, προσηνής και πάντα με αυτό το ευγενές χαμόγελο, μιλούσε σπάνια για τον εαυτό του, το έργο του, τα σκληρά παιδικά βιώματα μακριά από τους εξορισθέντες γονείς του. Είχε ζήσει πολλά, αλλά τα κρατούσε για τον εαυτό του.

Ήταν ο εθνικός μας εκλογολόγος και, πράγματι, όλοι τον συμβουλεύονταν. «Τι λέει ο Ηλίας;», ρωτούσαν κάθε φορά που έβγαινε μία δημοσκόπηση σε κρίσιμη περίοδο και κυρίως προεκλογικά. Ένας πολύπλοκος άνθρωπος, ευφυής, με καθαρό μυαλό και σκέψη που γνώριζε πως να κάνει πέρα κάθε ιδεολογική και κομματική πεποίθηση στην ανάλυσή του, στα βιβλία και τις ημερίδες στις οποίες διοργάνωνε ή συμμετείχε. Ένας ακέραιος επιστήμονας κι ένας λάτρης της Ιστορίας, την οποία έφερε με τρόπο απτό όσο κι επιστημονικά τεκμηριωμένο στα σπίτια μας. Τις αναλύσεις του στο Mega ακόμα τις θυμάμαι με τον ίδιο ως ένα πρόσωπο-τοτέμ του χώρου. Ήξερε να αντιπαρατίθεται με την απέναντι όχθη με τρόπο γόνιμο και δημιουργικό, χωρίς επιθέσεις και προσβολές, χωρίς όμως να εγκαταλείπει τις θέσεις και τις ιδέες του, τους ανθρώπους και τα ιδανικά του.

Από το ΕΚΕ μέχρι το ΑΣΚΙ και την εκπομπή «Στο Κόκκινο», και βέβαια το Πανεπιστήμιο Αθηνών, σε κάθε συνεργασία του την οποία παρακολουθούσαμε από κοντά ή λιγότερο κοντά, παρήγαγε σημαντικό έργο. Φτιαγμένος από εκείνα τα υλικά που δύσκολα βρίσκεις σήμερα, τα οποία όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνεις τα εκτιμάς όλο και περισσότερο. Από τους λίγους που δικαιολογημένα κέρδισαν την εμπιστοσύνη μιας δύσπιστης και καχύποπτης κοινωνίας.

Ο Νικολακόπουλος ήταν ένας λαμπρός επιστήμονας κι άνθρωπος. Τον ευχαριστούμε για όλα, κυρίως για όσα ανυστερόβουλα μας έμαθε για τη πορεία με την οποία κατακτάται η επαγγελματική ακεραιότητα. Ευκαιρία για όλους μας, νεότερους και μεγαλύτερους, να διαβάσουμε ξανά το έργο του. Μόνο κερδισμένοι θα βγούμε.