Την ώρα που η ακρίβεια «χτυπά κόκκινο», στη Βουλή η κυβέρνηση προχωρά στην ψήφιση μιας συμφωνίας που προβλέπει για τη χώρα μας -όπως αναφέρεται στο κείμενο- τη «συνδρομή, στήριξη και εμπλοκή σε μάχη» (άρθρο 18). Με απλά λόγια, εάν η Γαλλία αναπτύξει χερσαίες ή εναέριες δυνάμεις στην αχανή γεωγραφική περιοχή του Σαχέλ στα όρια της υποσαχάριας Αφρικής, η Ελλάδα θα κληθεί να συνδράμει ποικιλοτρόπως: Με στρατιωτικό δυναμικό, με χρήματα κι εξοπλισμό. Όχι τον εξοπλισμό που μας δίνουν οι Γάλλοι, άλλον εξοπλισμό, αυτόν που θα μας δώσουν οι Αμερικανοί σε επόμενη συμφωνία.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα: Είναι άλλη υπόθεση η αμυντική θωράκιση της χώρας κι άλλο η αντιμετώπιση της ακρίβειας. Όπως επίσης είναι άλλη υπόθεση με ποιες συνέπειες υπογράφεται μια αμυντική συμφωνία κι άλλο με ποιες πολιτικές καταπολεμάται η ακρίβεια. Και στα δύο η κυβέρνηση έχει αποτύχει: Αφενός να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους επειδή επί δύο χρόνια αντί να χτίζει ισχυρές συμμαχίες, «ξέμεινε» με τους Γάλλους, αφετέρου να λάβει άμεσα μέτρα για την ανακούφιση των καταναλωτών λόγω του «ράλι» ακρίβειας που πλήττει τη χώρα μας και την ΕΕ. Για το πρώτο, θα έπρεπε να είχε αναπτύξει ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τα υπόλοιπα κόμματα, καθώς το θέμα των εξοπλισμών και της αμυντικής θωράκισης της χώρας είναι θέμα στρατηγικής και πρέπει να αντιμετωπίζεται σε διακομματικό επίπεδο. Για το δεύτερο θέμα, της ακρίβειας, ας ρίξει μια ματιά στις πολιτικές άλλων κρατών -Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία- για να πάρει ιδέες. Με τόσους μετακλητούς και «φίλους» που έχει φορτώσει τα δημόσια ταμεία, κάποιος θα μπορούσε να κάνει μια μίνι έρευνα και να ενημερώσει το οικονομικό επιτελείο. Απλά πράγματα.
Είμαστε μια μικρή χώρα, με αδύναμη οικονομία, με μια βαθιά ταλαιπωρημένη κοινωνία. Είμαστε επίσης μια χώρα που έχει γεωστρατηγικά ιδιαίτερη σημασία. Κατά συνέπεια, οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν μπορεί να γίνονται με γνώμονα μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Ακόμη χειρότερα, να λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς κανένα κριτήριο και πλάνο. Όσο η κυβέρνηση χρειάζεται να διαμορφώσει ένα βιώσιμο οικονομικό περιβάλλον για τους πολίτες της, άλλο τόσο χρειάζεται να διαμορφώσει συνθήκες ασφάλειας για τον πληθυσμό της. Τίποτα από τα δύο δεν καταφέρνει να κάνει, παρότι, όπως επανειλημμένως έχει τονίσει ο κ. Μητσοτάκης, έχει γύρω του τους καλύτερους. Μάλλον κάνει λάθος και σε αυτό και δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο που πλέον κάνει μόνο λάθος εκτιμήσεις και χειρισμούς, με τις συνέπειες να βαραίνουν όμως τις πλάτες της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Για πόσο ακόμα;
