Δικαίωση για τον Μανώλη Κυπραίο απέναντι στον καθεστωτικό ρατσισμό

«[…] μια απόλυτα ανεξάρτητη επιτροπή διερεύνησης αστυνομικής αυθαιρεσίας, αποτελούμενη από δικαστικούς, νομικούς, αστυνομικούς, γιατρούς, δημοσιογράφους και εμπειρογνώμονες, με υψηλής τεχνολογίας εξοπλισμό. Μια επιτροπή που θα λογοδοτεί στη Βουλή και θα κάνει τις έρευνες σε χρόνους-ρεκόρ. Έπειτα, άμεσα να φέρουν διακριτικά οι αστυνομικοί – η σχετική απόφαση υπάρχει από το 2010! Επιβάλλεται ψυχολογική εξέταση ΟΛΩΝ των αστυνομικών που φέρουν όπλο – όσοι δεν περνούν από τα βασικά κριτήρια, αφαίρεση όπλου και τοποθέτηση όπου κρίνει το ελληνικό κράτος. Καλύτερη εκπαίδευση -ειδικά των ΜΑΤ- και μαθήματα συνταγματικού δικαίου και λειτουργίας της δημοκρατίας».

Τις παραπάνω προτάσεις έκανε πριν λίγο ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος στην Εφημερίδα των Συντακτών σχετικά με το τι πρέπει να αλλάξει στην αστυνομία αναφορικά με το μείζον ζήτημα της αστυνομικής βίας κι αυθαιρεσίας. Ο Μανώλης έχασε την ακοή του όταν, στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις του Ιουνίου 2011, τραυματίστηκε βαριά από αστυνομικούς ενώ κάλυπτε διαδηλώσεις στο Σύνταγμα. Χρειάστηκε να δώσει μάχες μέσα κι έξω από τα νοσοκομεία για να σταθεί ξανά στα πόδια του, παλεύοντας ταυτόχρονα στις δικαστικές αίθουσες ζητώντας δικαιοσύνη.

Ο Μανώλης δικαιώθηκε πρωτοδίκως από την ελληνική δικαιοσύνη, η οποία επιδίκασε αποζημίωση. Το δικαστήριο έλαβε υπόψη ότι, λόγω της επίκτητης αναπηρίας, δεν μπορεί πλέον να εργαστεί. Όπως ο ίδιος είχε γράψει: «Υποβλήθηκα σε 2 χειρουργικές επεμβάσεις για να εγκαταστήσω εμφύτευμα που παρέχει αίσθηση του ήχου σε ένα άτομο που είναι εντελώς κωφό. Επανέκτησα ένα μικρό μέρος της ακοής μου στο δεξί μου αυτί. Λόγω αυτής της σωματικής αναπηρίας και του ψυχολογικού τραύματος, η καριέρα μου ως δημοσιογράφος τελείωσε».

Η αστυνομία άσκησε έφεση στην απόφαση και σήμερα, μετά από 11 χρόνια, ο Μανώλης δικαιώνεται από το διοικητικό Εφετείο και το ελληνικό Δημόσιο υποχρεώνεται να του καταβάλει αποζημίωση για τον βαρύ τραυματισμό, την αναπηρία, την απώλεια της δουλειάς του και την ταλαιπωρία που του έχει προκαλέσει. Πριν γίνουν όλα αυτά, πριν φτάσουμε στο σήμερα, η Διεθνής Αμνηστία, η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, η Ευρωπαϊκή Ενωση Δημοσιογράφων, οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, η Ελληνική Ενωση Δημοσιογράφων σε συνεργασία με πολλές άλλες ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές Ενώσεις ζητούσαν από την ελληνική κυβέρνηση (από το 2011 έως σήμερα) να του χορηγήσει αποζημίωση λαμβάνοντας υπόψη των συνεπειών της απώλειας της ακοής του. Τίποτα. Ατελείωτη γραφειοκρατία, συστημικός ρατσισμός, ατιμωρησία.

Σήμερα είναι μία ημέρα δικαίωσης για τον Μανώλη, παράδειγμα ήθους και επαγγελματικής συνέπειας και σοβαρότητας, ένας άνθρωπος σύμβολο, πηγή έμπνευσης για χιλιάδες ανθρώπους όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Τα ερωτήματα όμως παραμένουν: Τι δικαιοσύνη έχουμε σε αυτή τη χώρα; Πως αξιολογούμε το κράτος δικαίου στην Ελλάδα; Γιατί η απονομή δικαιοσύνης και ευθυνών καθυστερεί τόσο ανησυχητικά; Τι ποιότητα, τελικά, δημοκρατίας έχουμε;

Ο Μανώλης κέρδισε τη μάχη, ο πόλεμος όμως μεταξύ όσων επιμένουν σε ένα σκοταδιστικό κράτος κι όσων μοχθούν για ένα σύγχρονο κράτος δικαίου συνεχίζεται.