«Ελληνικό»: Ένα ακόμα θλιβερό σόου από την κυβέρνηση

Είναι αρκετές οι φορές που από κυβερνητικά χείλη ακούστηκε η λέξη «εγκαίνια» για το πρότζεκτ του Ελληνικού. Χθες, έγιναν τα…δεύτερα εγκαίνια, καθώς στις 3 Ιουνίου του 2020, αν θυμάστε, είχαν προηγηθεί τα πρώτα εγκαίνια. Τότε ήταν κάποιες εργασίες κατεδάφισης που είχε εγκαινιάσει ο πρωθυπουργός, χαρακτηρίζοντας την ημέρα ως «πολύ σημαντική» και «συμβολική».

Χθες, δύο χρόνια μετά, σε μία ακόμη κίνηση εντυπωσιασμού, σε ένα ακόμη σόου επικοινωνίας από την κυβέρνηση, ο κ. Μητσοτάκης θέλησε να χρυσώσει το χάπι της κυβερνητικής απραξίας. Επί της ουσίας, αυτό που επί δύο χρόνια συνέβαινε δεν ήταν άλλο από την πώληση κατοικιών από τη Lamda Development, κατοικιών που υπάρχουν απλά σε μακέτες. Αυτός είναι ο ρόλος της εταιρίας προς το παρόν, που φαίνεται και εξαιρετικά επικερδής, κάθως τα έργα χρηματοδοτούνται με μόλις κατά 25% από ίδια κεφάλαια και το υπόλοιπα σχεδόν 2 δισ. ευρώ για την πρώτη φάση του έργου καλύπτονται από ομόλογα και τραπεζικά δάνεια που προσεγγίζουν τα 1,2 δισ. ευρώ. Τι έχουμε, δηλαδή, μέχρι τώρα στο Ελληνικό; μία χαρακτηριστική υπόθεση κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, κρατικοδίαιτου καπιταλισμού δηλαδή, με κεφάλαια που καλύπτονται κατά πλειοψηφία από την ελληνική κοινωνία, για την ανάπτυξη μιας ιδιωτικής πόλης προνομιούχων.

Στην άλλη πλευρά της κοινωνικής πραγματικότητας, τη στιγμή που ο πρωθυπουργός έκανε τα δεύτερα εγκαίνια, το Ελληνικό Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας προέβαινε στη δημοσιοποίηση μίας αποκαλυπτικής έκθεσης για τη φτώχεια στη χώρα μας. Η έκθεση δείχνει μία κοινωνία καθημαγμένη από την υπερδεκαετή λιτότητα, που μέσα σε δέκα χρόνια έχει χάσει περίπου το 25% των εισοδημάτων της, και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μία ακόμη οικονομική κρίση. Η φτώχεια προελαύνει και ο κίνδυνος φτώχειας αυξάνεται για την πλειοψηφία της κοινωνίας, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Η μοναδική κοινωνική ομάδα που περνά αλώβητη από τις συνέπειες της κρίσης και βλέπει με τα κιάλια τον κίνδυνο της φτωχοποίησης είναι εκείνη η μικρή μειοψηφία που ατενίζει το παραλιακό μέτωπο μέσα από τις μακέτες του «Ελληνικού».

Καλά, λοιπόν, είναι τα επικοινωνιακά σόου, ειδικά για μία κυβέρνηση που δεν την απασχολεί η κοινωνική ειρήνη κι ανάπτυξη. Πέρα και πάνω όμως από τα σόου, βρίσκεται μία κοινωνία που ταλαιπωρείται χωρίς να βλέπει φως στο τούνελ. Μία κοινωνία που αδημονεί για δικαιοσύνη κι αναζητά ανάσες για να μπορεί να ελπίζει. Η σημερινή κυβέρνηση δεν εξυπηρετεί πλέον στο ελάχιστο το κοινωνικό συμφέρον και ο ρόλος της εξαντλείται πια σε τέτοια κούφια event.