Για ποιο 8ωρο μιλάμε;

Το πολιτικό μας σύστημα έχει συχνά την τάση να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του και να κάνει πως δεν βλέπει τις ευρωπαϊκές και διεθνείς εξελίξεις. Να εγκλωβίζεται στις δικές του «βεβαιότητες».

Τελευταίο «θύμα» του στρουθοκαμηλισμού μας τα εργασιακά και συγκεκριμένα το 8ωρο. Ήδη πριν την εποχή των μνημονίων, το 8ωρο είχε καταργηθεί στην πράξη, de facto, για την πλειοψηφία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Το γνωρίζουμε αυτό; Φυσικά και το γνωρίζουμε. Είτε είσαι ντελιβεράς, είτε τραπεζικός υπάλληλος, είτε επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή, είτε ταμίας σε σούπερμαρκετ – για να μην εξαντλήσουμε όλα επαγγέλματα – αυτό ακριβώς συνέβαινε και συμβαίνει. Ποιο λοιπόν 8ωρο υπερασπίζεται η αντιπολίτευση, όταν και η ίδια από θέση κυβερνητικής ευθύνης δεν έκανε τίποτα, πέρα από μικρές «ενέσεις» και επιφανειακά μέτρα, για τη θωράκιση και προστασία του;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μιλά σήμερα για καλύτερη προστασία της εργασίας και «πραγματική μεταρρύθμιση». Για ποια «πραγματική μεταρρύθμιση» μιλάμε; Για την θεσμοθέτηση της ευέλικτης εργασίας; Γιατί επί της ουσίας περί αυτού πρόκειται, αυτό ακριβώς εισάγει ως «μεταρρύθμιση» η κυβέρνηση, τη νομοθετική κατοχύρωση της κατάργησης του 8ωρου το οποίο έχει επικρατήσει ατύπως εδώ και πολλά χρόνια. Βάζουν, δηλαδή, η κυβέρνηση και ο κ. Χατζηδάκης προσωπικά την υπογραφή τους στην επίσημη καταστρατήγηση μιας θεμελιώδους κατάκτησης του εργατικού κινήματος. Και νιώθουν περήφανοι για αυτό.

Όσο για το τι συμβαίνει ευρωπαϊκά και παγκοσμίως, ασχολείται κανείς σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση; Γνωρίζει κανείς τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της ισπανικής και της φινλανδικής κυβέρνησης για μείωση του εβδομαδιαίο χρόνου εργασία; Γνωρίζει κανείς ότι υπάρχουν πρωτοβουλίες στην Πορτογαλία και τη Νέα Ζηλανδία για  ουσιαστική βελτίωση του work-life balance, της ισορροπίας δηλαδή μεταξύ εργασιακής και προσωπικής ζωής;

Η ευρωπαϊκή και διεθνής ατζέντα για τα εργασιακά μπαίνει σε άλλα μονοπάτια, αλλά στην Ελλάδα φαίνεται ότι χάνουμε πάλι το τρένο. Ή, για την ακρίβεια, φαίνεται να ζούμε στις δικές μας «αλήθειες», βουτηγμένοι διαρκώς σε αυταπάτες. Ένα τοξικό «comfort zone» για το πολιτικό σύστημα που οδηγεί την κοινωνία, και ιδιαίτερα τις νεότερες ηλικιακές ομάδες, σε αδιέξοδα.