Γιατί δεν λαμβάνονται μέτρα για την προστασία της ζωής των εργαζόμενων;  

Το τελευταίο, θανατηφόρο ατύχημα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος ανέδειξε για ακόμη μία φορά την εγκληματική «γύμνια» του συστήματος ασφάλειας και προστασίας των εργαζόμενων. Ειδικά στη συγκεκριμένη ζώνη, με τα πολλά δυστυχήματα, έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι δεν υπάρχει η παραμικρή κρατική πρόνοια, το παραμικρό ενδιαφέρον από την κυβέρνηση, την εκάστοτε κυβέρνηση, να διαμορφώσει κανόνες που θα προστατεύουν όλους τους εργαζόμενους και δεν θα τίθεται η ζωή τους σε κίνδυνο λόγω της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Το ανησυχητικό είναι ότι αν δεν υπήρχε ένα καλά οργανωμένο συνδικάτο που αντιδρά, που παρεμβαίνει, που φέρνει στο φως ό,τι συμβαίνει και δεν φροντίζει να αποκρύπτει τα εγκλήματα, η κατάσταση θα ήταν ακόμη πιο επικίνδυνη και η ενημέρωση που θα είχαμε ακόμη περισσότερο προβληματική. Επίσης ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι πέρα από το ζώνη του Περάματος δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει, ποιες είναι οι συνθήκες εργασίας σε άλλους χώρους. Έχει επιβληθεί στη χώρα έναν ιδιότυπο εργασιακό dumping, το οποίο δεν αφορά μόνο την ανταπόδοση της εργασίας, αλλά πρωτίστως τις συνθήκες εργασίας.

Πολλές φορές ακούσαμε από τα χείλη στελεχών της απερχόμενης κυβέρνησης ότι η επιθεώρηση εργασίας έχει αυξήσει τους ελέγχους, ότι η κυβέρνηση είναι ενήμερη για τις συνθήκες εργασίας και παρεμβαίνει για να «διορθώσει» τα κακώς κείμενα, όμως στην πραγματικότητα δεν έχουμε εικόνα από τα αμέτρητα εργοτάξια μικρών και μεγάλων έργων σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν έχουμε επίσημη εικόνα και δεδομένα από τις συνθήκες εργασίας για τους χιλιάδες ντελιβεράδες, για την κατάσταση στα νησιά και τους εργαζόμενους στην εστίαση και σε τουριστικές επιχειρήσεις, για τους συνανθρώπους μας που παλεύουν για το μεροκάματο. Γνωρίζουμε για τις άθλιες, πολλές φορές, συνθήκες εργασίας, αλλά δεν έχουμε επίσημα καταγεγραμμένη εικόνα για το τι ακριβώς βιώνουν στο χώρο εργασίας, τι κινδύνους αντιμετωπίζουν, πως βιώνουν την εργασιακή καθημερινότητα, σε τι υποχωρήσεις είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν.

Σύμφωνα με την Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων Ελλάδος, με δεδομένα που αντλούνται από τη διαρκή έρευνά τους, από την αρχή του τρέχοντος έτους έχουν χάσει τη ζωή τους 71 εργαζόμενοι. Το 2022 ο αριθμός ανήλθε στους 104, διπλάσιος από το 2018 και το 2019. Η κατάσταση είναι ανησυχητική και γίνεται ακόμη πιο ανησυχητική όταν βλέπουμε τους επικεφαλής και στελέχη των κομμάτων να διαπληκτίζονται στα κανάλια για το ποιο κόμμα έχει το «καλύτερο» πρόγραμμα, ποια πολιτική δύναμη εκπροσωπεί καλύτερα τα «συμφέροντα» των εργαζόμενων και της κοινωνίας, ποια κυβέρνηση μπορεί να δώσει «λύση» στα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

Στην παραπάνω εικόνα, και στη διαρκή αύξηση των θανάτων ανθρώπων εν ώρα εργασίας, υπάρχει κάποια απάντηση, υπάρχει κάποια λύση; Η απώλεια της ανθρώπινης ζωής δεν είναι παράπλευρη απώλεια κανενός «μοντέλου ανάπτυξης», αλλά αποτέλεσμα της εγκληματικής ευθύνης τόσο του κράτους ως ρυθμιστή των κανόνων της εργασίας, όσο και των εργοδοτών ως εκείνων που οφείλουν να εφαρμόζουν αυτούς τους κανόνες.