Γιατί κρύβουμε κάτω από το χαλί την εργασιακή επισφάλεια και φτώχεια στην Ελλάδα;

Ο τραγικός θάνατος ενός 22χρονου εργάτη σε εργοστάσιο στην ΒΙ.ΠΕ Πάτρας συγκλονίζει. Συγκλονίζει κάθε άνθρωπο, κάθε εργαζόμενο που θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του και να αντιμετωπίσει την κατάσταση που αντιμετώπισε.

Στην προσπάθειά του να κρυφτεί από κλιμάκιο του ΕΦΚΑ, επειδή ήταν ανασφάλιστος, κατέφυγε στην οροφή του κτιρίου για να αποφύγει τον έλεγχο, ωστόσο η οροφή υποχώρησε, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μεταφερθεί στο νοσοκομείο με βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και να καταλήξει. Ένας συνάνθρωπός μας έχασε τη ζωή του κυνηγώντας το μεροκάματο. Δούλευε με φόβο, μέσα στην επισφάλεια και τον κίνδυνο, αντί να προστατεύεται από το κράτος και τον εργοδότη του.

Μιλάμε για τους θανάτους εργαζόμενων στο Κατάρ, μιλάμε για θανάτους εργαζόμενων σε χώρες εκτός ΕΕ όπου τα εργασιακά δικαιώματα δεν είναι εξασφαλισμένα, αλλά κι εδώ το ίδιο δεν συμβαίνει; Πόσοι εργαζόμενοι έχουν χάσει τη ζωή τους σε καθεστώς επισφάλειας και φόβου; Πόσοι συμπολίτες μας – ακόμη και σε πιο «ευγενή» υποτίθεται επαγγέλματα – ζουν καθημερινά με τον φόβο μην τους πιάσει το κράτος να δουλεύουν παράνομα; Το ξέρουμε όλοι μας ότι είναι πολλοί, όπως ξέρουμε όλοι μας για ποιους λόγους συμβαίνει αυτό. Είναι μια τεράστια αλυσίδα την οποία τροφοδοτεί διαρκώς η κυβερνητική πολιτική, όχι μόνο της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και των προηγούμενων.

Ποτέ δεν κάθισαν τα πολιτικά κόμματα και οι αρμόδιοι φορείς γύρω από ένα τραπέζι να συζητήσουν υπεύθυνα και χωρίς επιφυλάξεις για την εργασία στην Ελλάδα. Γιατί δεν είναι μόνο οι ανασφάλιστοι, δεν είναι μόνο όσοι δουλεύουν «μαύρα», είναι και όσοι βιώνουν εργασιακή φτώχεια. Για αυτά τα θέματα κανείς δεν μιλά ανοιχτά, κανείς δεν θέτει αυτά τα ζητήματα στο δημόσιο διάλογο, κανείς δεν κάνει προτάσεις, όχι αποσπασματικές, αλλά στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής για την εργασία σήμερα. Κανείς, τελικά, δεν πιέζει για αλλαγή του σημερινού μοντέλου και για την πλήρη καταπολέμηση των παθογενειών.

Όσο κάνουμε πως δεν βλέπουμε το πρόβλημα και τις δεκάδες πτυχές του, τόσο πιο βαθιά θα μπαίνουμε σε αυτό. Μέχρι να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα ή την πόρτα ενός συγγενή ή φίλου. Ειδικά από τις λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις, περιμένουμε περισσότερα.