Η αλληλεγγύη όπλο των λαών

Στην γειτονική Τουρκία και στη Συρία (όσο μπορούμε να γνωρίζουμε κι εκεί τι συμβαίνει λόγω των πολλών αποκλεισμών που έχει επιβάλλει ο πρόεδρος Άσαντ) εκτυλίσσεται ένα ανθρωπιστικό δράμα. Βουνά ερειπίων κι ανθρώπινης ζωής που θάφτηκε μέσα τους, απροσμέτρητος πόνος και οδύνη, εικόνες που σε κάνουν να λυγίζεις αν έχεις ένα δράμι συναισθηματικής νοημοσύνης, μια τόση δα ενσυναίσθηση.

Είναι αδύνατον να σταθείς αδιάφορος μπροστά από τους αριθμούς που μετρούν πόνο και θάνατο, μπροστά από τις εικόνες που μας έρχονται από τις πληγείσες περιοχές. Κανένα σόου πολιτικής δεν έχει νόημα για τους πολίτες, για όλους μας, με την καταστροφή να «γκρεμίζει» πέρα από κτίρια, και εθνικιστικά αφηγήματα. Καμία αναθεωρητική «κορώνα» δεν είναι ικανή να κάμψει την αλληλεγγύη και το πρωτόγονο, αλλά πάντοτε ισχυρό συναίσθημα της κατανόησης του πόνου του άλλου, που γίνεται τελικά και δικός σου πόνος. Καμία στρατολαγνεία και καμία ρητορική εκδικητικότητας ή θρησκευτικού φανατισμού δεν είναι ικανές να πλήξουν και να μολύνουν τον πυρήνα των συναισθημάτων μας για όσα περνούν οι γείτονες από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, μιας θάλασσας που μας ενώνει, αντίθετα με όσα κηρύττουν οι φανατικού κι από τις δύο πλευρές.

Στη θέα της καταστροφής, βγαίνουν διάφοροι θιασώτες της ακροδεξιάς, μισαλλόδοξοι «προφήτες» του μίσους και του διχασμού, για να προσβάλλουν τους νεκρούς, να προσβάλλουν τον ανθρώπινο πόνο και την καταστροφή, να προσβάλλουν τελικά τον ίδιο τον άνθρωπο και να πανηγυρίσουν πάνω στην τραγωδία του διπλανού, του γείτονα. Όσοι όμως κι αν είναι, θα έρθει με ορμή ένα μεγαλύτερο κύμα αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς για να τους σκεπάσει, να εξαφανίσει τις φωνές τους από τον διαδικτυακό και φυσικό χάρτη. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που έχουμε ως κοινωνία, όχι ως ελληνική κοινωνία, αλλά ως παγκόσμια κοινωνία και κοινότητα, που συνεχίζουμε να πιστεύουμε στον άνθρωπο, τη δύναμη της συνεργασίας και την ομορφιά της συνύπαρξης.

ΥΓ: Και το 1999, στον επίσης τρομακτικό σεισμό, οι δύο λαοί είχαν έρθει κοντά. Εκείνη την περίοδο, οι σχέσεις των δύο χωρών δεν βρίσκονταν (και πάλι) στο καλύτερο σημείο, για λόγους που ισχύουν και σήμερα, γιατί οι δύο πλευρές επένδυαν στο μίσους και στους εξοπλισμούς, παρά στην συνεργασία και την συνύπαρξη. Είχαν περάσει τρία χρόνια από την κρίση των Ιμίων, τις δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο, ενώ λίγο καιρό πριν από τον σεισμό η υπόθεση Οτσαλάν είχε φέρει τις δύο χώρες στα πρόθυρα σύρραξης. Κι όμως, το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης κι από τις δύο πλευρές του Αιγαίου ήρθε να «σαρώσει» τις όποιες κόντρες κι εντάσεις. Δεν γνωρίζουμε αν θα γίνει και τώρα κάτι ανάλογο, αλλά οι βάσεις για μία τέτοια εξέλιξη έχουν ήδη μπει.