Η δεξαμενή ψήφων στα δεξιότερα της ΝΔ και η «επιχείρηση Μαξίμου»

Η αρχή έγινε σήμερα με το εγκώμιο που έπλεξε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη από την τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που γαλούχησε πολιτικά τρεις κορυφαίους υπουργούς της κυβέρνησης της ΝΔ – τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον Θάνο Πλεύρη και τον Μάκη Βορίδη. «Στην Ευρώπη, μου λένε οι άνθρωποί μου εκεί, συνωθούνται όλοι οι πρωθυπουργοί εκεί για μια χειραψία, που σημαίνει ότι έχει φύγει ψηλά. Κι εδώ έχει φύγει ψηλά. Εγώ τον θεωρώ τον πιο άρτιο πολιτικό, τουλάχιστον του αιώνα που διανύουμε… Άμα τον δεις, είναι η ισχυρότερη προσωπικότητα. Τι το κακό έχει αυτό; Ότι και έξω και εδώ -ακόμα και στο υπουργικό συμβούλιο- θέλουν να τον “κοντύνουν”», δήλωσε ο παλαίμαχος πολιτικός, κλείνοντας το μάτι σε τμήμα της δεξαμενής στα δεξιότερα της ΝΔ.

Οι έρευνες δείχνουν ότι αυτή η δεξαμενή μπορεί να αγγίζει δημοσκοπικά το 6% περίπου, ένα υψηλότατο ποσοστό, το οποίο εκτιμούν στο Μαξίμου ότι με την κατάλληλη πολιτική στρατηγική θα μπορέσουν προεκλογικά να το φέρουν εγγύτερά τους. Όσο ο κ. Μητσοτάκης και τα φίλια προς αυτόν ΜΜΕ προσπαθούν να πλάσουν το προφίλ του «μεταρρυθμιστή» και «κεντρώου», εξελίσσεται μία παράλληλη επιχείρηση που στόχο έχει όλα τα σκόρπια τμήματα της ιδεολογικής μήτρας να βρεθούν κοντά, να στηρίξουν τελικά την ΝΔ στις επαναληπτικές εκλογές και να διασφαλίσουν διαφορά νίκης έναντι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αν, μάλιστα, απαγορευτεί το κόμμα Κασιδιάρη, οι εν δυνάμει ψηφοφόροι θα αναζητήσουν άλλη εκλογική καταφυγή κι αυτή πιθανότατα θα είναι η ΝΔ, όχι ο Τζήμερος και ο Κρανιδιώτης και σίγουρα όχι το κόμμα του κ. Βελόπουλου.

Σαφώς κι όλα τα κομμάτια στα δεξιότερα της ΝΔ δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ούτε θα μπορούσαν ποτέ να συνασπιστούν ελλείψει μίας «ενωτικής» προσωπικότητας που θα λειτουργούσε ως συγκολλητική ουσία και, επίσης, ελλείψει ενός συγκεκριμένου πολιτικού πλάνου πέρα από την άσκηση πιέσεων προς τη ΝΔ ώστε να κινηθεί πιο συντηρητικά και οπισθοδρομικά. Παραδοσιακά η ΝΔ και οι ηγεσίες της είχαν τον τρόπο τους με όλους αυτούς τους τύπους και τους σχηματισμούς, κατάφερνε λίγο πολύ να τους απορροφήσει λίγο πριν την κάλπη ή να τους φέρει κάτω από την κηδεμονία της. Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος και της σημερινής «επιχείρησης Μαξίμου», αναγνωρίζοντας εκείνο το σημείο του πολιτικού χάρτη που έχει τη μεγαλύτερη δημοσκοπική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που έχει αναδειχθεί σε κρίσιμη «αντισυστημική» καταφυγή.

Η ιστορία κάνει κύκλους και σήμερα βρισκόμαστε σε αυτή την καμπή όπου η ΝΔ χρειάζεται όσο τίποτα άλλο να ενσωματώσει το ποσοστό που είναι διασκορπισμένο εδώ και εκεί, αναγνωρίζοντας ότι ο άλλοτε κεντρώος χώρο, εκεί που τοποθετούταν μέχρι και τις προηγούμενες εκλογές το «Ποτάμι», έχει στερέψει πλήρως – τόσο σε στελέχη όσο και σε εκλογική δυναμική. Στο λεγόμενο κέντρο δεν υπάρχει τίποτα, οπότε το Μαξίμου κινείται μεθοδικά δεξιότερα, ποντάροντας  παράλληλα ότι με τη συνέχιση της επιδοματικής πολιτικής και την πενιχρή αύξηση του κατώτατου μισθού θα πείσει και τμήμα των αναποφάσιστων ψηφοφόρων.