Η Ελλάδα είναι γέφυρα, όχι φυλάκιο της Δύσης

Ακόμα και ο όρος «Δύση» είναι εξαιρετικά παρωχημένος σήμερα, αλλά τον χρησιμοποιούμε για μια τελευταία φορά. Ένας όρος με καθαρά αποικιοκρατικές αναφορές, ο οποίος αμφισβητείται πλέον και από τη σύγχρονη βιβλιογραφία. Είναι ένας όρος υποτιμητικός και προσβλητικός για τον υπόλοιπο κόσμο και μια ακόμη απόδειξη ότι νομίζουμε ως Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί ότι είμαστε ανώτεροι – πολιτισμικά, κοινωνικά, θεσμικά, πολιτικά. Δεν είμαστε όμως.

Ο πρωθυπουργός ένιωσε σήμερα την ανάγκη να τονίσει ότι «ανήκουμε στη Δύση», ανακαλώντας την περίφημη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι «είμαστε και εμείς Δύση». Η χώρα μας όμως ιστορικά και πολιτισμικά δεν είναι μόνο Δύση, αλλά είναι και Ανατολή, είναι Βαλκάνια, είναι γέφυρα και σταυροδρόμι πολιτισμών, προσφυγικών ρευμάτων, ιστορικών εξελίξεων και μετασχηματισμών. Και αυτό είναι ευχή και κατάρα μαζί. Ευχή για τον πολιτισμικό και ιστορικό πλούτο που δεχόμαστε, απειλή γιατί βρισκόμαστε σε ευάλωτη γεωπολιτικά θέση και απαιτείται να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί ακόμη και στην πιο φαινομενικά απλή ή αναμενόμενη εξέλιξη στην ευρύτερη γεωγραφική μας γειτονιά.

Η πρωτολογία του πρωθυπουργού σήμερα στη Βουλή ήταν εξαιρετικά προβληματική. Πρόχειρος και επιπόλαιος στην τοποθέτησή του, προκλητικά ανιστόρητος, παρουσίασε μια αμιγώς κομματική ομιλία για να κερδίσει ένα φτηνό χειροκρότημα από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Μια τοποθέτηση χωρίς κανένα ιστορικό βάρος, χωρίς κανένα στοιχείο που να αναγνωρίζει την κρισιμότητα των στιγμών. Στη δευτερολογία του εμφανίστηκε πιο συγκροτημένος, λιγότερο διχαστικός και, αν μη τι άλλο, αυτή ήταν μια θετική εξέλιξη. Ωστόσο και πάλι, δεν κατάφερε να απαντήσει στα ερωτήματα και τον λόγο για τον οποίο η Ελλάδα στέλνει στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία. Δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας στο μέλλον, δεν φαίνεται να μπορεί να εκτιμήσει λίγο μακρύτερα από το σήμερα και, κυρίως, σύρθηκε στην επιθετική ρητορική της ΕΕ, που έχει κινηθεί χωρίς το παραμικρό ίχνος αυτοσυγκράτησης αυτές τις μέρες. Η αλαζονεία της ΕΕ είναι αχρείαστη, όπως αχρείαστη είναι και η αλαζονεία της ελληνικής κυβέρνησης. Στόχος της Ελλάδα, αλλά και συνολικά του δημοκρατικού κόσμου, εξακολουθεί να είναι η κατάπαυση του πυρός, η ειρήνη στην περιοχή και η ανεξαρτησία της Ουκρανίας.

Η Ελλάδα, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και η κοινωνία, έχει ξεκάθαρη θέση και αυτή είναι υπέρ της ειρήνης και ενάντια στη ρωσική εισβολή. Δεν χρειάζεται πλειοδοσία μαγκιάς και δηλώσεις «από τον καναπέ». Δεν θέλουμε να πολεμήσουμε τον ρωσικό λαό, ούτε κανέναν άλλο λαό, αλλά θέλουμε να καταστεί σαφές στη ρωσική πολιτική ηγεσία και κάθε δύναμη εισβολής ότι τέτοιες ενέργειες δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές. Άλλο λοιπόν η στήριξη της βαλλόμενης Ουκρανίας με κάθε μη στρατιωτικό τρόπο, αλλά η συμμετοχή σε έναν πόλεμο.