Η εξέγερση του Πολυτεχνείου οδηγός για το σήμερα και το αύριο

Όλοι οι μεγάλοι αγώνες, όλες οι ιστορικές στιγμές σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν τους ήρωές τους και τα σύμβολά τους. Η τρομερή εκείνη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αυτές οι δραματικές ώρες στο Πολυτεχνείο που σημαδεύτηκαν από την εισβολή του τανκ της χούντας, είχε και συνεχίζει να έχει ένα σύμβολο. Την αιματοβαμμένη σημαία, αυτή τη σημαία που τιμάμε όλοι οι δημοκράτες πολίτες, διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη.

Μαζί με τη σημαία όμως, στη μνήμη μας έχουμε κι όσους έχασαν τη ζωή τους, όσους πάλεψαν απέναντι στα αιμοδιψή αρπακτικά, στους εθνικιστές δολοφόνους τους καθεστώτος. Σε όλους τους συμπολίτες μας που έδωσαν μάχες σε όλα τα επίπεδα για να μπορούμε σήμερα να μιλάμε και να μνημονεύουμε μία επιτυχημένη εξέγερση που έχει μείνει στην ιστορία του τόπου.

Σχεδόν μισό αιώνα μετά την εξέγερση, τα αιτήματα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» παραμέν0υν ζωντανά, οδηγός για τη συνέχεια και τις διεκδικήσεις της κοινωνίας. Το ψωμί προσπαθούμε με υπερπροσπάθεια να το διασφαλίσουμε σε μία οικονομία σε βαθιά, μακροχρόνια κρίση, η παιδεία διαλύεται χρόνο με το χρόνο και η ελευθερία τίθεται εν αμφιβόλω. Τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο και τίποτα δεν θα μας χαριστεί, ούτε τώρα, ούτε ποτέ.

«Βαριά σιωπή διάτρητη απ΄τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία, αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι, ποιός θα πει περιμένω μέσα απ’ το μέσα μαύρο. Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια μ’ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο, κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ΄ τα καπνισμένα αγάλματα κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους πάνω απ΄ τα τανκς μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς…Πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; Πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε», έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος για τους ήρωες των ημερών.

Τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή ακούγονται ακόμα και σήμερα επίκαιρα και τα αντιλαμβάνονται ακόμα και οι αρνητές της εξέγερσης, όσοι συνεχίζουν να διαδίδουν ψευδείς φήμες για όσα συνέβησαν εκείνες τις ημέρες.

Εάν κάτι μπορούμε να κρατήσουμε από την εξέγερση, είναι ο πόθος για ελευθερία. Η αποτίναξη του καταπιεστικού ζυγού, κάθε αλυσίδας, σωματικής και πνευματικής που μας κρατά με τα πόδια σφηνωμένα σε μία ανελεύθερη πραγματικότητα. Σε αυτή την πραγματικότητα πρέπει να κάνουμε ρωγμές, προσωπικές και συλλογικές, για να πάμε μπροστά και να ορίσουμε με ελευθερία το μέλλον μας.