Η «κούφια» ατζέντα της προεκλογικής περιόδου

Βρισκόμαστε κάτι λιγότερο από ενάμιση μήνα πριν τις εθνικές εκλογές και το κεντρικό αφήγημα είναι αν θα έχουμε «αυτοδύναμη κυβέρνηση» ή «προδευτική διακυβέρνηση». Το περιεχόμενο και της μίας και της άλλης πλευράς θα έπρεπε να μας απασχολεί πρωτίστως, ωστόσο έχουμε μείνει σε τσιτάτα και ατάκες και όχι στην ουσία σε μία σειρά από κρίσιμα θέματα.

Είναι σαν να μην παρακολουθούν τα δύο μεγάλα κόμματα τα αποτελέσματα των ερευνών και δημοσκοπήσεων, σαν να ζουν στο δικό τους, γυάλινο κόσμο, να θέλουν να πιστεύουν ότι είναι πιο αποτελεσματικό να σύρεις το εκλογικό σώμα προς εσένα (σ.σ. προς το κάθε κόμμα) και όχι να έρθεις εσύ πιο κοντά στην κοινωνία και να αφουγκραστείς τις ανάγκες της, τα «θέλω» της, τις διεκδικήσεις της.

Στον τομέα της οικονομίας και των δημοσιονομικών, οι διαξιφισμοί εξαντλούνται κυρίως στο πεδίο των επιδομάτων και στο ύψος του κατώτατου μισθού, με την μία πλευρά να πλειοδοτεί έναντι της άλλης. Αμφότεροι φαίνεται να βλέπουν τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο, τα όρια δηλαδή των αντοχών και δυνάμεων της ελληνικής οικονομίας με το υπάρχον μοντέλο, αλλά να μην προτείνουν τίποτα διαφορετικό, τίποτα που να αντιμετωπίζει τα αδιέξοδα πολιτικών και του χθες και του σήμερα.

Στον τομέα του τουρισμού, εδώ και χρόνια υπάρχει προβληματισμός για το κυρίαρχο μοντέλο στη χώρα, τα όριά του, τα προβλήματα στη στελέχωση των ξενοδοχειακών μονάδων, τις ντροπιαστικές συνθήκες εργασίας και την έλλειψη εναλλακτικών μοντέλων τουρισμού, τους μισθούς πείνας μεγάλου μέρος των εργαζόμενων, τις παραβιάσεις, τις κατσαπλιάδικες νοοτροπίες που επαινούνται αντί να τίθενται στο περιθώριο.

Ομοίως και στο ζήτημα της στεγαστικής κρίσης, όπου προτάσεις όπως εκείνη της κυβέρνησης περί δανείων σε νεαρά ζευγάρια, πέρα από το γεγονός ότι δεν προχωρούν λόγω των τραπεζικών κριτηρίων και των δομικών κωλυμάτων των τραπεζών στο δανεισμό, είναι και επιφανειακές, πρόχειρες και καθαρά προεκλογικού χαρακτήρα. Καμία συγκροτημένη πρόταση για τις μισθώσεις Airbnb, καμία πρόταση για τα χιλιάδες κλειστά ακίνητα στην Αθήνα που μαραζώνουν, καμία κουβέντα για το κόστος στέγασης, την κοινωνική κατοικία. Κι εδώ όλες οι πλευρές βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, αλλά δεν κάνουν τίποτα.

Για το δημογραφικό ζήτημα της χώρας δεν ακούγεται λέξη και σκεπάζεται και σε αυτή την εκλογική διαδικασία από τον προεκλογικό κουρνιαχτό. Το πολύ να μιλήσει κάποιος αορίστως για την παροχή κινήτρων σε νέα ζευγάρια και μέχρι εκεί πάει το θέμα, ενώ ανάλογη απουσία σαφής στάσης υπάρχει και στο ζήτημα της ενσωμάτωσης μεταναστών και προσφύγων.

Στο θέμα της δημόσιας Παιδείας και Υγείας, εκεί κι αν οι ασάφειες περισσεύουν. Η συμμετοχή στο διάλογο εξαντλείται σε ατάκες, χωρίς προτάσεις ουσίας και ρεαλισμού. Η κυβέρνηση έχει ως διακηρυγμένη θέση την απόλυτη υποβάθμιση της της δημόσιας Παιδείας και Υγείας, ενώ περιμένουμε από την αξιωματική αντιπολίτευση να θέσει προτάσεις που πείθουν και περνούν στην κοινωνία, πέρα από ένα γενικό, μαξιμαλιστικό πλαίσιο.

Υπάρχει περιθώριο και χρόνος να συζητηθούν όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά άλλα κρίσιμα θέματα. Θα γίνει όμως αυτό; Υπάρχει αυτή η πρόθεση; Πότε θα αρχίσουμε να συζητάμε για τη χώρα που θέλουμε, όχι μόνο γι’ αυτή που έχουμε; Η επιφανειακότατα στις πολιτικές προτάσεις έχει φτάσει στο σημείο να συναγωνίζεται την επιφανειακότητα σε επιλογές προσώπων στα ψηφοδέλτια κι αυτό μόνο ανησυχητικό είναι για την ποιότητα και το βάθος της δημοκρατίας μας.