Κωστής Χατζηδάκης: Ο ταλιμπάν των μεταρρυθμίσεων

Ολυμπιακή, ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΟΤΕ, ΔΕΠΑ, Αεροδρόμια, Λιμάνια. Όλες οι μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις που αποτέλεσαν την «ραχοκοκκαλιά» της οικονομίας υποστηρίζοντας μεταφορές, ενέργεια και επικοινωνίες απαξιώθηκαν συστηματικά και έγιναν αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης μέχρι να ξεπουληθούν αντί πινακίου φακής.

Επί πόσα χρόνια υπήρξαμε μάρτυρες της ίδιας ακριβώς διαδικασίας, του ίδιου ακριβώς σεναρίου και της ίδιας ακριβώς μεθοδολογίας για την απαξίωση αυτών των επιχειρήσεων, ήδη πριν την ένταξη στο ευρώ, με αποκορύφωμα όμως αυτά τα 20 χρόνια που συμμετέχουμε στην Ευρωζώνη. Άλλοτε ήταν προϊόν πιέσεων και «οδηγιών» από την Κομισιόν, άλλοτε απαίτηση της τρόικας, με τη διάλυση να βαφτίζεται «μεταρρύθμιση» – μια λέξη που συνδέθηκε εννοιολογικά και πρακτικά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην ΕΕ και παγκοσμίως, με τις πιο σκληρές επιταγές της νεοφιλελεύθερης δοξασίας.

Ο κ. Χατζηδάκης υπήρξε για διαφορετικές κυβερνήσεις της ΝΔ ο κατάλληλος άνθρωπος για να προχωρήσει τέτοιες εκποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Πάντα υπό το πρόσχημα ότι «οι προηγούμενοι άφησαν πίσω καμμένη γη» και ότι οι επιχειρήσεις αυτές ήταν «ζημιογόνες» για το ελληνικό δημόσιο, προχωρούσε σε απαξίωση των εταιριών και των μετοχών τους κι έκανε στοχευμένες δηλώσεις προετοιμάζοντας το έδαφος για τις ιδιωτικοποιήσεις. Το 2009 έκλεισε την Ολυμπιακή, ενέργεια για την οποία ο ίδιος δήλωνε «υπερήφανος». Το 2012 έφτασε ένα βήμα πριν πουλήσει τον ΟΣΕ, ενώ συνέβαλλε καθοριστικά στη μεταβίβαση των 14 αεροδρομίων στη γερμανική Fraport.

Ο κ. Χατζηδάκης φαίνεται να τοποθετείται όπου υπάρχει ανάγκη, πάντα πρόθυμος να μεθοδεύσει μια αποκρατικοποίηση, όπως συνέβη επίσης και με την προετοιμασία των ιδιωτικοποιήσεων της ΔΕΠΑ, του ΔΕΔΔΗΕ, της υπόγειας αποθήκης φυσικού αερίου στην Καβάλα και της ΛΑΡΚΟ. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την «Ελληνικός Χρυσός» αλλά και με το νομοσχέδιο για το περιβάλλον, τις περιοχές NATURA και τους δασικούς χάρτες.

Μετά την «επιτυχημένη» πορεία του στην εκτεταμένη εκποίηση δημόσιας περιουσίας, ο κ, Χατζηδάκης περνά τώρα και στο πεδίο της εκποίησης των εργασιακών σχέσεων. Η αφοσίωσή του ανταμείβεται, πάντοτε εις βάρος των δημόσιων, συλλογικών ή εργασιακών συμφερόντων.