Ποιον βοηθά το σχέδιο «Δήμητρα»;

Στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε δεν έχουμε βιώσει μέχρι τώρα έντονα χρωματισμένες πολιτικές αντιπαραθέσεις και «συγκινήσεις», ούτε και γόνιμη ανταλλαγή ιδεών και προτάσεων που θα μπορούσαν να αλλάξουν τους πολιτικούς συσχετισμούς. Οι δημοσκοπήσεις, όπως σημειώσαμε και χθες, αποτυπώνουν μία λίγο-πολύ παγιωμένη εικόνα που θα χρειαστεί πολύ κόπο και δουλειά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης για να την ανατρέψουν και να διεκδικήσουν μία καλύτερη απόδοση στις εκλογές της 21^ης Μαΐου.

Φυσικά και υπάρχουν διαφορετικά πολιτικά προγράμματα και προτάσεις, φυσικά και τα κόμματα έχουν καταρτίσει μία ατζέντα διακυβέρνησης, ωστόσο υπάρχουν και προτάσεις που αντί να στοχεύουν στην ενίσχυση της εκλογικής δυναμικής του ενός κόμματος, μπορούν να οδηγήσουν στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σχέδιο «Δήμητρα» του ΜέΡΑ25, ένα σχέδιο μετάβασης σε εθνικό νόμισμα αν ζορίσει η κατάσταση. Ένα σχέδιο που υπάρχει αρκετά χρόνια τώρα, δεν ήταν κρυφό από το κόμμα του κ. Βαρουφάκη, ωστόσο βγαίνει και πάλι στην επιφάνεια ενόψει εκλογών. Πολλοί το ακούν για πρώτη φορά, άλλοι το γνωρίζουν ήδη, σε κάθε περίπτωση δεν συμβάλλει ούτε στο ελάχιστο σε αυτό που τρία κόμματα της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΜέΡΑ25) έχουν τονίσει ότι επιδιώκουν ή αφήνουν να εννοηθεί ότι επιδιώκουν – την «προοδευτική διακυβέρνηση».

Στη συγκεκριμένη προεκλογική περίοδο το διακύβευμα που έχουν θέσει, δημόσια ή σιωπηρά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τα κόμματα που επιζητούν τον σχηματισμό μίας προοδευτικής κυβέρνησης αφορά την «Αλλαγή», την πτώση της κυβέρνησης ΝΔ και μία νέα πορεία για τον τόπο. Ασχέτως του πόσο εφικτό είναι να διαμορφωθεί, με βάση τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, μία τέτοια κυβέρνηση (α) σε επίπεδο αριθμών/εδρών και (β) μέσω ενός μίνιμουμ κοινού πλαισίου πολιτικής ατζέντας, η παραπάνω πρόταση υπάρχει στο δημόσιο διάλογο εδώ και μήνες και πάνω σε αυτή υποτίθεται ότι διαμορφώνουν τη στρατηγική τους τα κομματικά επιτελεία.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι γνωστά και είναι μεγάλα, όπως γνωστές και μεγάλες είναι οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας ως κοινωνία: Εργασιακή ανασφάλεια, φτωχοποίηση, ανεργία νέων, brain drain, κουρελιασμένοι θεσμοί του κράτους, ένας ταλαιπωρημένος κρατικός μηχανισμός, στεγαστική κρίση, υψηλότατοι έμμεσοι φόροι, δημόσια υγεία και παιδεία σε πλήρη αποδρομή. Αυτά είναι τα κυρίαρχα ζητήματα που, ακόμη κι αν τεθούν σε ένα σφόδρα φιλοκυβερνητικό τραπέζι, ακόμα και σε μία παρέα που ψηφίζει «δαγκωτό» ΝΔ, θα αναγνωριστούν, θα συζητηθούν, θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι ότι είναι υπαρκτά, ότι είναι κρίσιμα κι απαιτούν αποτελεσματική πολιτική διαχείριση.

Πάνω σε αυτά τα μείζονα θέματα της επικαιρότητας έρχεται να μπει σφήνα το σχέδιο «Δήμητρα», έρχεται να τα πατήσει και να τα «σβήσει», σαν να πρόκειται η χώρα να βρεθεί σήμερα εκτός Ευρωζώνης, σαν να υπάρχει το διακύβευμα της παραμονής ή της εξόδου από το ευρώ, σαν το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας να είναι το νόμισμα. Όχι, αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κανένα θέμα με το νόμισμα, δεν εντοπίζονται εκεί τα προβλήματα της κοινωνίας και της οικονομίας μας, αλλά στις πολιτικές που ακολουθούνται. Το διακύβευμα, με άλλα λόγια, που έχουμε μπροστά μας στις εκλογές είναι καθαρά πολιτικό. Το πώς έφτασε η αιχμή του οικονομικού προγράμματος του ΜέΡΑ25 να είναι το νόμισμα, αυτή είναι μία άλλη ιστορία που χρίζει μίας άλλης ανάλυσης, όμως δεν αφορά την πλειοψηφία της κοινωνίας στην παρούσα φάση και, κυρίως, δεν απαντά στα ζητήματα και τις προσκλήσεις που αντιμετωπίζει.

Η χρονική συγκυρία είναι κρίσιμη και κάθε κίνηση, κάθε δήλωση, κάθε επιλογή, κάθε πρόταση που έρχεται στο δημόσιο διάλογο προκαλεί μεγαλύτερο θόρυβο από όσα θα προκαλούσε αν δεν βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο. Αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν τα επιτελεία των κομμάτων, ιδιαίτερα οι ομάδες επικοινωνίας, που είναι επιφορτισμένες με αυτό το έργο. Το σχέδιο «Δήμητρα», ακόμα κι αν εξυπηρετεί τις καλύτερες των προθέσεων και οι εμπνευστές του το αξιολογούν ως κρίσιμο για την νομισματική/οικονομική/τραπεζική ασφάλεια της χώρας σε μία κρίση, δεν αποτελεί θέμα της προεκλογικής περιόδου κι αντί να προκαλεί ενδιαφέρον, πολιτικό και κοινωνικό, οδηγεί στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, προκαλώντας πανικό και σύγχυση, ειδικά για ένα κόμμα που θέλει να συμμετέχει σε μία προοδευτική κυβέρνηση, να συνομιλεί με άλλα κόμματα, να προχωρά σε συμβιβασμούς και να εκφράζει τις ανάγκες και τα όνειρα -συλλογικά με τα υπόλοιπα κόμματα μίας πιθανής κυβέρνησης συμμαχίας- ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.