Ποιον βολεύει πολιτικά η όξυνση;

Καταψηφίστηκε από την Ολομέλεια της Βουλής η πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, την οποία κατέθεσε την Τετάρτη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αφού προηγήθηκε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα, με επίκεντρο το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων.

Οι δημοσκοπήσεις αναμένεται να αποτυπώσουν τις επόμενες ώρες και μέρες ποια πλευρά ωφελήθηκε (αν ωφελήθηκε κάποιος…) από την πρόταση δυσπιστίας κι ό,τι έγινε στη Βουλή αυτές τις μέρες, ωστόσο αυτό που σίγουρα κρατάμε είναι ότι λίγο καιρό πριν τις εκλογές η όξυνση της αντιπαράθεσης αρχίζει να κορυφώνεται επικίνδυνα. Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Θα μπορούσαν τα κόμματα να μπουν σε μία ήπια αντιπαράθεση ιδεών και προτάσεων, χωρίς στελέχη τους να γκαρίζουν στη Βουλή και τα κανάλια; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Όχι είναι η απάντηση, δεν είναι εφικτό.

Οι εκλογές είναι παιχνίδι ισχύος, power game το αποκαλούν οι Αμερικανοί, και είναι σίγουρα τέτοιο. Συνήθως εκείνος που θέλει (και μπορεί) να κρατά τους τόνους χαμηλούς, είναι εκείνος που προπορεύεται δημοσκοπικά – η ΝΔ δηλαδή. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, καθώς ο κ. Μητσοτάκης σηκώνει τους τόνους περισσότερο σαν να αμύνεται, παρά σαν να υπερασπίζεται την πολιτική του και τα λάθη της. Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά παρά να επιλέξουν τη σύγκρουση ως τακτική. Θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά; Ίσως θα μπορούσαν, αλλά τώρα είναι πολύ αργά για να αλλάξουν στρατηγική. Μία διαφορετική στρατηγική, που θα αναδείκνυε οργανωμένα τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης και θα πρόβαλε τις προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει καιρό πριν, να είχε εμπεδωθεί στη συνείδηση των πολιτών ως στρατηγική επιλογή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και στόχευση. Τώρα το τρένο έφυγε…

Το ερώτημα λοιπόν είναι «ποιον βολεύει πολιτικά η όξυνση» και η απάντηση μάλλον γέρνει προς τον πρωθυπουργό. Γιατί; Γιατί αυτή η στρατηγική επιλογή «κουμπώνει» περισσότερο με την κουλτούρα και τα πολιτικά ήθη του εκλογικού σώματος της ΝΔ, των μεσαίων και μεγαλύτερων ηλικιών, των συνταξιούχων, που έχουν μάθει, έχουν μεγαλώσει μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον τοξικής πολιτικής σύγκρουσης.

Αντίθετα, οι κομματικοί παροξυσμοί και η ακραία επιθετική ρητορική, οι υψηλοί τόνοι και οι φωνές δεν ταιριάζουν στο κυρίαρχο σώμα των εκλογέων που στηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα, τις νεότερες δηλαδή ηλικιακά ομάδες. Εκεί η γνώση, η εμπειρία και τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών δείχνουν ένα εκλογικό σώμα που θέλει προτάσεις, ιδέες και μία διαφορετική προσέγγιση της πολιτικής αντιπαράθεσης, της πολιτικής γενικότερα. Η όξυνση φέρνει αλλεργία στο συγκεκριμένο εκλογικό ακροατήριο κι αυτό, παρότι φαίνεται ότι το γνωρίζουν στην Κουμουνδούρου, συνειδητά έχουν επιλέξει να το αγνοήσουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει ένα διαφορετικό ύφος, μία διαφορετική κουλτούρα αντιπαράθεσης αλλά δεν το κάνει γιατί θέλει να «παίξει» στο πεδίο του αντιπάλου. Υπάρχει η εκτίμηση ότι αν πάει με το «σεις και με το σας», θα είναι σαν να οδεύει σαν «πρόβατο στη σφαγή» και ότι δεν θα μπορέσει να καλύψει τη δημοσκοπική διαφορά, δεν θα καταφέρει να τραβήξει σημαντικό τμήμα των αναποφάσιστων ψηφοφόρων για να τον στηρίξει. Οπότε, όσο περισσότερη πόλωση, τόσο το καλύτερο. Τώρα, πόσο θα επαληθευτεί αυτή η στρατηγική, θα φανεί στην κάλπη.