Πόλεμος στην Ουκρανία: Γιατί σίγησε το αντιπολεμικό κίνημα;

Η Αριστερά και ο προοδευτικός χώρος ήταν πάντοτε στην πρωτοπορία του αντιπολεμικού κινήματος. Από τα μεγάλα συλλαλητήρια κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, τη στήριξη προς τον κουρδικό λαό από τις ανηλεής επιθέσεις του τουρκικού στρατιωτικού μηχανισμού μέχρι και τον περασμένο Μάρτη και την συναυλία στα Προπύλαια, το αντιπολεμικό κίνημα ήταν παρόν στους αγώνες και τις προσπάθειες και πρωτοβουλίες για επίτευξη ειρήνης.

Σε τόσους και τόσους πολέμους και στρατιωτικές επεμβάσεις και μιλιταριστικά εγκλήματα που άφησαν πίσω τους αμέτρητους ανθρωπιστικούς εφιάλτες, το κίνημα ήταν στους δρόμους και διεκδικούσε το αυτονόητο, με μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Τι έγινε ξαφνικά και υπάρχει τέτοια σιωπή σήμερα;

Από τον φετινό χειμώνα η Ουκρανία βρίσκεται σε πόλεμο και, εννέα μήνες μετά τη ρωσική εισβολή, η κατάσταση κλιμακώνεται, με τους βομβαρδισμούς να πολλαπλασιάζονται, την Λευκορωσία να μπαίνει στο πόλεμο στο πλευρό των Ρώσων ως ο εκ δυσμάς «δορυφόρος» του Κρεμλίνου, τα εγκλήματα πολέμου να πολλαπλασιάζονται, οι πρόσφυγες και οι εσωτερικά εκτοπισμένοι συνεχίζουν να αυξάνονται, οι υποτιθέμενες «χειρουργικές επεμβάσεις» της Μόσχας μόνο χειρουργικές δεν είναι, οι δηλώσεις περί πυρηνικού ολέθρου συνεχίζονται, με τις ΗΠΑ και την ΕΕ να συνεχίζουν να αδιαφορούν για όσα συμβαίνουν και να μην μελετούν καν το σενάριο αναζήτησης λύσεων που θα οδηγούσαν σε κατάπαυση του πυρός και συμφωνία ειρήνευσης.

Τον περασμένο Μάρτη μαζεύτηκε κόσμος στα Προπύλαια, μαζεύτηκε φαρμακευτικό υλικό και βασικά αγαθά για τους πρόσφυγες, κινητοποιήθηκαν οργανώσεις και αριστερά πολιτικά κόμματα προχωρούσαν σε δηλώσεις για την ανάγκη να σταματήσει ο πόλεμος. Σήμερα, το κίνημα -ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο και πιο ορατό μέρος του- φαίνεται να έχει σιγήσει και να κοιτά αμήχανα τον πόλεμο να μαίνεται. Να μην μιλά για όσα συμβαίνουν και όσα έρχονται, να μην στέκεται στο πλευρό των προσφύγων, να μην στηρίζει τους Ρώσους έφεδρους και τους πολίτες που δεν θέλουν τον πόλεμο και συνεχίζουν να διαμαρτύρονται κατά του Πούτιν, να μην πιέζει τις πολιτικές ηγεσίες για τερματισμό των εχθροπραξιών.

Η ρωσική ηγεσία αφήνει πίσω της αίμα, καταστροφή και δάκρυα, μέσα στην ίδια την ήπειρό μας μάλιστα, αλλά δεν υπάρχει αντίδραση. Παράξενο δεν είναι όλο αυτό; Παράξενη δεν είναι όλη αυτή η σιγή; Ξεχάσαμε τις αρχές και τις αξίες μας; «Πάγωσε» η επεξεργασία θέσεων από κόμματα και συλλογικότητες; Στέρεψε το ενδιαφέρον μας για τους ανθρώπους; Είναι πολλά τα μέτωπα και δεν προλαβαίνουμε; Τι ακριβώς συμβαίνει;

Οι παλαιότεροι, οι εμπειρότεροι και οι «οργανωτικοί» καλούνται να δώσουν απαντήσεις.