Πόση «καταπληκτική ποιότητα ζωής» αντέχουμε;

Ο πληθωρισμός έχει αγγίξει πρωτοφανή ιστορικά επίπεδα, η συμπίεση των μισθών συνεχίζεται, οι λογαριασμοί ενέργειας και τα εκκαθαριστικά δεν μπορούν να καλυφθούν. Μπαίνουμε για τα καλά σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής ανασφάλειας κι αβεβαιότητας από την οποία είναι δύσκολο να μάθουμε πότε και κυρίως πώς θα βγούμε.

Η κυβέρνηση συνεχίζει να παρουσιάζει μέσα από δηλώσεις στελεχών της μια πλασματική εικόνα της πραγματικής οικονομίας, ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται να βάλει μπροστά ακόμη μια αμυντική συμφωνία, με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ να δαπανώνται ή να «φορτώνονται» σε μελλοντικούς προϋπολογισμούς για την αγορά μαχητικών και εξοπλιστικές δαπάνες. Η χώρα μας τείνει να καταστεί μια απέραντη νατοϊκή βάση, με πληθώρα ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στο έδαφός της για να είναι «δεδομένος» και «αξιόπιστος» σύμμαχος των ΗΠΑ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε το δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής σχετικά με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, καθώς οι γεωπολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν αφήνουν περιθώρια για αναθεωρήσεις και διπλωματικές «μανούβρες». Ωστόσο, είναι ένα θέμα η στρατιωτικοποίηση της χώρας με ό,τι αυτό συνεπάγεται κι άλλο θέμα η ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής. Η κυβέρνηση έχει βάλει ξεκάθαρα σε προτεραιότητα το πρώτο, αγνοώντας το δεύτερο – αγνοεί δηλαδή τις κοινωνικές ανάγκες και τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, ακολουθώντας μια πρακτική που ιστορικά έχουν υιοθετήσει στρατοκρατικά και απολυταρχικά καθεστώτα που «έτρεφαν» τις κοινωνίες με το δόγμα «νόμος, τάξη, ασφάλεια» κι αδιαφορούσαν για τα δεινά του λαού.

Η στήριξη της κοινωνικής συνοχής και η αύξηση των κρατικών δαπανών για την ενίσχυση των εισοδημάτων και της απασχόλησης, αλλά και η δημιουργία κινήτρων για τις επιχειρήσεις ώστε και να συνεχίζουν να λειτουργούν και να προχωρήσουν σε μικρο-επενδύσεις σε ένα δύσκολο οικονομικά περιβάλλον καθίσταται απόλυτη προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Καθίσταται όμως απόλυτη προτεραιότητα και για την αντιπολίτευση και ιδιαίτερα την αξιωματική, που οφείλει να πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση και να θέσει στον πυρήνα του προγράμματός της τα ζητήματα της κοινωνικής και οικονομικής συνοχής.

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που η χώρα βγήκε από τα μνημόνια, ωστόσο στην πραγματικότητα, στις τσέπες μας, στην καθημερινότητα ελάχιστα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Κι αυτά τα ελάχιστα κινδυνεύουν να εξαφανιστούν μέσα στη δίνη της νέας κρίσης. Οι αντιστάσεις της κοινωνίας δεν είναι μεγάλες -για την ακρίβεια είναι πολύ περιορισμένες- κι αυτό οφείλει να το γνωρίζει η κυβέρνηση και να δράσει ανάλογα. Δεν χωρά άλλη καθυστέρηση.