Σκάνδαλο Siemens: Όταν η ατιμωρησία γίνεται καθεστώς

Πέρασε στα ψιλά της επικαιρότητας, πολλοί δεν το πήραν καν χαμπάρι, ελάχιστοι το έφεραν στο δημόσιο διάλογο είτε σκόπιμα, είτε γιατί είναι τόσο πολλά τα θέματα της καθημερινότητας -αρνητικά στη μεγάλη πλειοψηφία τους- που δεν υπάρχει χρόνος και γι’αυτό.

Για όποιον δεν το έμαθε, το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων απάλλαξε το σύνολο των κατηγορουμένων για τα «μαύρα ταμεία» της Siemens από τα οποία χρηματοδοτήθηκαν κομμάτια του πολιτικού συστήματος και στελέχη του ΟΤΕ. Τα αδικήματα παραγράφηκαν, το σκάνδαλο αποτελεί πλέον κομμάτι της ιστορίας, με όλους τους εμπλεκόμενους να παραμένουν ατιμώρητοι.

Μία υπόθεση τόσο σκοτεινή όσο ελάχιστες στην σύγχρονη ιστοριών των (πολλών) πολιτικών σκανδάλων της χώρας μας. Μία υπόθεση που προκάλεσε σάλο πριν 16 χρόνια, όταν ξεκίνησε η έρευνα μετά τις σχετικές αποκαλύψεις. Οι βασικοί πρωταγωνιστές του σκανδάλου, όπως ο επικεφαλής της Siemens, Δημήτρης Χριστοφοράκος, έφυγε ανενόχλητος για τη Γερμανία, ο Χρήστος Καραβέλας, μεγαλοστέλεχος της εταιρείας, χάθηκε στη Λατινική Αμερική, με τον Θόδωρο Τσουκάτο, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, να είναι ο μοναδικός που δικάστηκε (κι αθωώθηκε) για το 1 εκατομμύριο μάρκα που ο ίδιος δήλωσε ότι έδωσε στα ταμεία του κόμματος. Δηλώσεις επί δηλώσεων από πρωθυπουργούς και κυβερνητικά στελέχη του πρόσφατου παρελθόντος, κοινοβουλευτικές επιτροπές, αμέτρητες αναβολές κι ατελείωτα έγγραφα προς μετάφραση. Καταθέσεις επί καταθέσεων και γενναιόδωρες προεκλογικές υποσχέσεις για «αποκάλυψη της αλήθειας» από πλήθος πολιτικών. Τίποτα όπως δεν αποκαλύφθηκε και κάπως έτσι πέρασαν 16 χρόνια, το σκάνδαλο ξεχάστηκε, κερδήθηκαν καθυστερήσεις και, τελικά, δεν μάθαμε ποτέ τι έγινε.

Η διερεύνηση της υπόθεσης εξελίχθηκε με τέτοιον τρόπο που και ο λιγότερο καχύποπτος πολίτης, ο ελάχιστα καχύποπτος πολίτης, θα έμπαινε σε δεύτερες σκέψεις για το αν όλοι συνωμότησαν για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα. Ο λιγότερο καχύποπτος πολίτης θα έμπαινε σε δεύτερες σκέψεις για τις καθυστερήσεις στην εξιχνίαση του σκανδάλου,  με την μπάλα να πετιέται στην κερκίδα άλλοτε από τη δικαιοσύνη, άλλοτε από τις επιτροπές της Βουλής, άλλοτε δεν ξέρω κι εγώ από ποιους άλλους. Το οξύμωρο της όλης υπόθεσης ήταν ότι προ δεκαετίας η Siemens και το ελληνικό Δημόσιο είχαν καταλήξει σε συμφωνία αποζημίωσης, χωρίς βέβαια να υπάρχει χρονοδιάγραμμα υλοποίησης εκείνης της συμφωνίας.

Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι η ατιμωρησία όσων διαχειρίζονται την εξουσία, όχι μόνο την εκτελεστική αλλά και τις άλλες δύο – τη νομοθετική και τη δικαστική, έχει φτάσει σε ένα πρωτοφανές επίπεδο, ωστόσο αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για την Ελλάδα. Στη χώρα που τιμωρείται ο καστανάς που δεν είχε άδεια να πουλά κάστανα και η καθαρίστρια που παραποίησε το απολυτήριο δημοτικού για να βγάλει μεροκάματο, οι μεγαλόσχημοι έχουν τον τρόπο τους να βγαίνουν ατσαλάκωτοι από τις συμπληγάδες. Η διαφθορά, η ατιμωρησία και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και τους εκφραστές τους οδηγεί σε κοινοβουλευτικές «ανωμαλίες». Και μιας και έχουμε πρόσφατο το παράδειγμα της Ιταλίας και του τρόπου με τον οποίο έλαβε τέτοιο ποσοστό ο ακροδεξιός συνασπισμός –όχι μόνο η Μελόνι– ας αναλογιστούμε πόσο κοντά ή πόσα μακριά είναι πολιτικά η Ιταλία από την Ελλάδα και πόσο «αστείοι» και «γραφικοί» ακούγονται τώρα όσοι εκφράζουν φόβους για την πορεία της δημοκρατίας στη χώρα μας.

Στην παγκόσμια πολιτική ιστορία έχει επανειλημμένως αποδειχθεί ότι όποιος ή όποιοι παίζουν συστηματικά με τους θεσμούς, την εμπιστοσύνη και τα όρια της υπομονής και της νοημοσύνης των πολιτών, συμβάλλουν στο φούντωμα του λαϊκισμού και στη δημιουργία τερατογενέσεων. Στη χώρα μας το είδαμε με τη Χρυσή Αυγή. Μην αποκλείετε να το ξαναδούμε, όσο σε σκάνδαλα που σημάδεψαν τον τόπο λαμβάνονται τέτοιες πολιτικές και δικαστικές αποφάσεις.

Για την ιστορία, δείτε κάποια ρεπορτάζ προηγούμενων ετών που θα φρεσκάρουν τη μνήμη σας: