Τα δώρα των εμίρηδων του Κατάρ βουτηγμένα στο αίμα

Μετά τις αποκαλύψεις για την κυρία Καϊλή, αρχίζουν και γράφονται κείμενα για την κατάργηση του σταυρού στις ευρωεκλογές. Ναι, σίγουρα είναι σχεδόν αδύνατο για πρόσωπα που δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό να κατέβουν με επιτυχία στον «στίβο» των ευρωεκλογών, δε εντοπίζεται όμως εκεί το πρόβλημα. Δηλαδή, πριν την κυρία Καϊλή δεν υπήρχε πρόβλημα; Η εκλογή του χρυσαυγίτη Γιάννη Λαγού δεν αποτελεί πρόβλημα; Η παρουσία ευρωβουλευτών μας με μηδενικό κοινοβουλευτικό έργο και παχυλούς μισθούς δεν αποτελεί πρόβλημα; Έπρεπε να «σκάσει» το Qatargate για να συζητήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει στις Βρυξέλλες; Λίγο υποκριτικό δεν είναι όλο αυτό;

Στα δώρα των εμίρηδων του Κατάρ δεν αντιστάθηκαν πολλοί. Για την ακρίβεια, από όσο ξέρουμε και με βάσει τις αποκαλύψεις, η μεγάλη πλειοψηφία όσων βρέθηκαν ενώπιον εμίρηδων ή εκπροσώπων αυτών, ενέδωσαν. Είτε ήταν εκτελεστικά μέλη της FIFA, είτε ευρωβουλευτές και πρόσωπα του τεχνοκρατικού περιβάλλοντος των Βρυξελλών, το αίμα των δώρων που κόμιζαν οι τύποι από τον Περσικό Κόλπο δεν εμπόδισε την αποδοχή τους. Αντίθετα, όσο πιο βαθύ ήταν το κόκκινο του αίματος, τόσο μεγαλύτερο ήταν το κίνητρο να μπει το χέρι βαθιά μέσα σε αυτό.

Άνθρωποι με υψηλότατο εισόδημα και αξιοζήλευτα προνόμια. Δεν τους έφταναν; Όχι, δεν τους έφταναν είναι η απάντηση. Ατομική και συλλογική διαφθορά, νεοσυντηρητική αριστεία, «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε», αυτό το είδος των ακροκεντρώων που άνθισε μέσα στα μνημόνια, αφότου είχε αναπτυχθεί ο σπόρος επί ημερών των εκσυγχρονιστών, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 (εκεί με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, τα Greek statistics κλπ, κλπ, γνωστά σε όλους μας).

Το πρόβλημα όμως δεν είναι η κυρία Καϊλή και η παρέα της μόνο. Είμαστε και εμείς και οι επιλογές που κάνουμε. Τα πρόσωπα που ψηφίζουμε και εμπιστευόμαστε χωρίς να ψάξουμε, να μάθουμε, να δούμε τι ακριβώς βρίσκεται από πίσω. Όπως ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων ψήφισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για την πολιτική του ιστορία, τις δηλώσεις και τις επιλογές του, έτσι και με την περίπτωση της Καϊλή, του Λαγού και πολλών άλλων που για λόγους ευγενείας δεν αναφέρω εδώ. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις φταίμε κι εμείς. Δεν είμαστε στο απυρόβλητο, ούτε χρειάζεται να το παίζουμε αθώοι, ότι «δεν ξέραμε».

Μαζί με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ας σκεφτούμε ποια πολιτική και ποιους πολιτικούς θέλουμε να μας εκπροσωπούν στην ελληνική Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο. Το να πέφτουμε διαρκώς από τα σύννεφα είναι λίγο προσβλητικό για την νοημοσύνη μας.