Ταξίδι στις ΗΠΑ: «Γαλαντόμος» ο πρωθυπουργός φορτώνοντας χρέη στην πλάτη της κοινωνίας

Ο πρωθυπουργός βρέθηκε στις ΗΠΑ σε ένα ταξίδι θεωρητικά σημαντικό για τη χώρα μας. Όπως κάθε πρωθυπουργός, έτσι κι ο κ. Μητσοτάκης επιδίωξε επίσημη συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο και ορθά έκανε, καθότι οι ΗΠΑ αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους – αν όχι το σημαντικότερο – σύμμαχός μας διεθνώς. Μέχρι εκεί όλα καλά.

Θα περίμενε κανείς ωστόσο ότι ο κ. Μητσοτάκης θα έθετε τα βασικά ζητήματα που απασχολούν την εξωτερική μας πολιτική, κυρίως το ζήτημα των ελληνοτουρκικών. Όχι όμως. Επέλεξε να μην αναφερθεί καθόλου στις «θερμές» σχέσεις με τους γείτονές μας και στην ισορροπία δυνάμεων που απαιτείται στην ευρύτερη γεωγραφική μας γειτονιά.

Αντίθετα, ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με την αμερικανική ηγεσία για να αποδώσει τα σέβη της, με τρόπο σχεδόν υποτελή, λες κι υπήρχε κάτι που αμφισβητεί τις στενές σχέσεις των δύο χωρών. Αποτέλεσμα; Ο πρωθυπουργός επιστρέφει με μια ακόμη συμφωνία 3 δισ. ευρώ για μια μοίρα αεροσκαφών F-35, αυξάνοντας το κόστος για το ελληνικό δημόσιο πάνω από τα 11 δισ. ευρώ μαζί με τις φρεγάτες Belharra και τα αεροσκάφη Rafale, τροφοδοτώντας μια ανεξέλεγκτη κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία.

Όλα τα παραπάνω αναμένεται μάλιστα να συμβούν χωρίς να διαφαίνονται κέρδη για την ελληνική αμυντική βιομηχανία μέσω συμπαραγωγής τμημάτων των αεροσκαφών. Κανένα λοιπόν κέρδος για την εγχώρια βιομηχανία, που έχει αφεθεί στη τύχη της, παρακμάζοντας μέρα με τη μέρα.

Όπως και στις προηγούμενες αγορές, έτσι και σε αυτή που προετοιμάζεται, η κυβέρνηση κινήθηκε με γνώμονα τι της πουλάνε – τι της επιβάλλουν να αγοράσει για την ακρίβεια – οι σύμμαχοί της κι όχι με βάση τις ανάγκες που εξυπηρετούν το αμυντικό δόγμα της χώρας. Η σύγκριση με την Τουρκία και κατά συνέπεια η κούρσα εξοπλισμών μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας γίνεται σε εντελώς λάθος βάση, ζημιώνει την οικονομία μας και κυρίως δεν εξυπηρετεί τους στόχους μας. Η Ελλάδα είναι δύναμη σταθερότητας κι ασφάλειας, όχι χώρα με ανοιχτά μέτωπα σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, όπως η Τουρκία.

Όσο, λοιπόν, εξυπηρετούμε τις ανάγκες των συμμάχων μας που μας πουλάνε όπλα για να βγαίνουν εκείνοι κερδισμένοι στο όνομα της «συνεργασίας», θα συνεχίζουμε να βγαίνουμε πολλαπλώς ζημιωμένοι και να μην έχουμε ισότιμες σχέσεις συνεργασίας.