Θα κάνουμε κάτι στη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν;

Οι εικόνες από τα συντρίμμια στα Τέμπη στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας. Στοιχειώνουν το συλλογικό υποσυνείδητο όλων εμάς που δεν βρεθήκαμε στο τόπο του δυστυχήματος και δεν θρηνήσαμε δικούς μας ανθρώπους, αλλά θρηνούμε για τους συμπολίτες μας, για τους συγγενείς και φίλους των ανθρώπων, των νέων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Γιατί ξέρουμε ότι μπορεί να ήμασταν εμείς στη θέση τους.

Στο μυαλό γεννιέται και παραμένει αναλλοίωτο το ερώτημα τι θα κάναμε αν ήμασταν στη θέση των γονιών και συγγενών, πώς θα αντιδρούσαμε. Όλες οι φρικιαστικές περιγραφές, η οδύνη, τα αδιέξοδα, ο απερίγραπτος θυμός, όσα μάθαμε κι είδαμε στα Τέμπη, στο Μάτι, σε κάθε τραγωδία που είναι αποτέλεσμα αδιαφορίας των αρχών, διαχρονικής, εγκληματικής αδιαφορίας των πολιτικών αρχών.

Στα Τέμπη υπάρχουν μανάδες που παρακαλούν να βρεθεί έστω κάτι από τα παιδιά τους για να μη θάψουν ένα άδειο φέρετρο. Να νιώσουν ότι κάτι έμεινε πίσω, ότι με κάτι μπορούν να συνδεθούν. Πρωταγωνίστριες μίας σύγχρονης εθνικής τραγωδίας σε μία χώρα που «τρώει τα παιδιά» της με κάθε δυνατό τρόπο. Με κάθε φρικιαστικό, απάνθρωπο, σκληρό τρόπο. Με πολιτικές επιλογές, με παραλείψεις, με εγκληματικά λάθη. Αυτή η χώρα, για την ακρίβεια αυτοί που κυβερνούν, τα πρόσωπα που εμείς εκλέγουμε κι επιλέγουμε να πάρουν αποφάσεις για εμάς, μας υπενθυμίζουν καθημερινά ότι ζούμε σε μία χώρα που μας γεννά απλόχερα ανασφάλεια και μιζέρια, φόβο για το αναπάντεχο, το απρογραμμάτιστο, το τυχαίο, που στην πραγματικότητα όμως δεν είναι «τυχαίο», αλλά προϊόν πολιτικής αδιαφορίας και ταξικής αδιαφορίας. Βαθιά ταξικής, κατσαπλιάδικης αδιαφορίας των λίγων για τους πολλούς και μίας κουλτούρας που συνοψίζεται στο «έλα βρε αδερφέ, δεν βαριέσαι…».

Ναι, οι εθνικές τραγωγίες είναι συνήθως αποτέλεσμα ανθρώπινου λάθους. Όμως η αλυσίδα είναι μεγάλη και υποτίθεται ότι υπάρχουν πολλές δικλίδες ασφαλείας στη διαδρομή. Υποτίθεται ότι υπάρχουν πρωτόκολλα ασφαλείας, διαρκείς έλεγχοι και εκσυγχρονισμός των υποδομών. Ότι υπάρχουν δηλαδή τα βασικά μίας σύγχρονης κοινωνίας για να προστατεύονται οι πολίτες και να μην νιώθουν ανασφάλεια. Για να μην επαφίεται η ζωή μας απλώς και μόνο σε έναν άνθρωπο, σε έναν σταθμάρχη. Γιατί, διάολε, δεν είναι δυνατόν το 2023 να μιλάμε για τα αυτονόητα, να μην γίνονται τα αυτονόητα και να πεθαίνουν άνθρωποι, και η πολιτική ηγεσία να προσπαθεί να τη σκαπουλάρει και να ρίχνει όλο το βάρος των ευθυνών σε έναν άνθρωπο.

Ας σκεφτούμε μόνοι μας αλλά και συλλογικά τι μπορούμε να κάνουμε για τη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν. Να σκεφτούμε σοβαρά τι θα κάνουμε ως πολίτες και πολιτικά όντα, αλλά και συλλογικά ως κοινωνία.