Θεσμική σήψη και ακραία πολιτική εκμετάλλευση

Ο 16χρονος Κώστας Φραγκούλης, που πυροβολήθηκε στο κεφάλι από αστυνομικούς για 20 ευρώ, είναι νεκρός. Πρόκειται για μία δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, μία δολοφονία από όπλο αστυνομικού, με τη δικαιοσύνη να είναι διχασμένη ως προς τη διαχείριση του 34χρονου αστυνομικού που προέβη στο έγκλημα.

Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν σήμερα στο δρόμο για να έρθουν αντιμέτωποι με ένα κλίμα αστυνομοκρατίας με πάνοπλες διμοιρίες των ΜΑΤ να παρενοχλούν ασφυκτικά τις διαδηλώσεις. Στη Βουλή, κυβέρνηση και κόμματα φαίνεται ότι όχι μόνο δεν πιάνουν το σφυγμό της κοινωνίας, αλλά προχωρούν σε μία σειρά επιλογών, με αφορμή το επίδομα των 600 ευρώ, με βασικό κίνητρο την εξυπηρέτηση προεκλογικών σκοπιμοτήτων. Άλλωστε, όπως έχει αποδείξει η ελληνική εμπειρία, όποιος μοιράζει χρήματα πριν τις εκλογές, άσχετα αν είναι βαμμένα με αίμα, κάτι παραπάνω κερδίζει στα ακροατήρια που κατεύθυνε τα εκάστοτε ποσά. Όποιος, δε, υπερψηφίζει αυτά τα ποσά, εκτιμά ότι είναι με την κοινωνία και τα λαϊκά στρώματα, αδιαφορώντας για το πλαίσιο πάνω στο οποίο προχωρά το εκάστοτε προεκλογικό «δώρο».

Την ίδια στιγμή, στις Βρυξέλλες ξετυλίγεται μία σκοτεινή ιστορία διαφθοράς, με μία εκ των αντιπροέδρων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την Εύα Καϊλή, να εμπλέκεται σε σκάνδαλο χρηματισμού. Το σκάνδαλο αποκαλύπτεται λίγες μέρες μετά την ομιλία της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου εκθείασε το Κατάρ για τις (δολοφονικές) συνθήκες εργασίας που συναντούν οι μετανάστες στο εμιράτο.

Σε λίγες μέρες, επίσης, ψηφίζεται  στην ελληνική Βουλή ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2023, ένας προϋπολογισμός που σπρώχνει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού βαθύτερα στα αδιέξοδα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Ενός προϋπολογισμού που δεν απαντά ούτε στο ελάχιστο στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και στη κρίσιμη, σημερινή συγκυρία.

Με μια πρώτη ματιά, τα παραπάνω τρία θέματα είναι φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, ωστόσο συνδέονται άρρηκτα όταν επιχειρεί κανείς να τα ερμηνεύσει, όταν κάποιος διεισδύει στην ουσία τους. Τα τρία παραπάνω θέματα είναι απόλυτα συνδεδεμένα όταν κοινός παρονομαστής είναι η κυβέρνηση κι ένα σύστημα βαθιά διεφθαρμένο πάνω στο οποίο έχει «χτιστεί» ένα μεγάλο μέρος του εθνικού αφηγήματος και της σημερινής πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας στη χώρα. Βλέπετε, η «αριστεία» δεν διατρέχει μόνο τον κυβερνητικό μηχανισμό, αλλά και θιασώτες του εντός κι εκτός αυτού, όπως είναι η κυρία Καϊλή, που πολλές φορές έχει στηρίξει έμμεσα ή άμεσα πολιτικές της σημερινής κυβέρνησης. Σε μία χώρα σαν τη δική μας, που η λογοδοσία των πολιτικά υπεύθυνων έχει πάει περίπατο, σε μία χώρα που έχει καταστεί χρόνια τώρα κεντρικό εργαστήρι νεοφιλελεύθερων πολιτικών, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο από όσα βιώνουμε σήμερα. Δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι περισσότερο από πολιτικές που θρέφουν τον κοινωνικό αυτοματισμό («ο κακός Ρομά και ο καλός αστυνομικός»), που «ξεπλένουν» πολιτικά πρόσωπα («πέσαμε από τα σύννεφα για την Καϊλή» κι άλλα τέτοια τσιτάτα), που αντί να στηρίζουν πολιτικές που ενισχύουν την κοινωνική δικαιοσύνη κι ανάπτυξη, βαθαίνουν τη φτώχεια και την ανασφάλεια.

Η αστυνομία δικάζει τους πολίτες με τα όπλα της πριν από τα δικαστήρια. Τα δικαστήρια που υποτίθεται δικάζουν την αστυνομία φροντίζουν να πέσει στα μαλακά, όπως συνέβη με την περίπτωση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου ή κουκουλώνουν τις βαριές ευθύνες των αρχών, όπως συνέβη με τον Βασίλη Μάγγο. Και, βέβαια, έχουμε τις πολιτικές της κυβέρνησης που μας τραβάει κάτω, αλλά και τη ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης να χτίσει τείχος προστασίας της κοινωνίας. Τείχος δυνατό, ισχυρό και στέρεο, όχι πασαλείμματα.

Που πηγαίνουμε λοιπόν; Μάλλον πηγαίνουμε βαθύτερα στον βούρκο, στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και στην πολιτική εκμετάλλευση για ψήφους. Βαθιά ανάσα, αντοχή κι αλληλεγγύη για να αντέξουμε.