Τι ακολουθεί μετά τον Μπόρις Τζόνσον;

Μετά τον Κάμερον και τη Μέι, ήταν η σειρά του Μπόρις Τζόνσον. Μέσα σε έξι χρόνια, αποχώρησαν τρεις πρωθυπουργοί της Μεγάλης Βρετανίας, τρία πρόσωπα που διαχειρίστηκαν το Βrexit, καταγράφοντας ρεκόρ σύντομης φθοράς στην εξουσία.

Είτε με τον διάδοχο του Τζόνσον, είτε με τον νικητή των επόμενων εκλογών, που βάσει των σημερινών δεδομένων και δημοσκοπήσεων θα είναι ο Κιρ Στάρμερ των Εργατικών, η πολιτική ελίτ του νησιού δείχνει ανεπαρκής να διαχειριστεί μία σειρά κρίσιμων ζητημάτων για τους Βρετανούς: Από την ενεργειακή κρίση μέχρι τη στεγαστική κρίση, κι από τις τράπεζες τροφίμων που αυξάνονται καθημερινά μέχρι το πεδίο των δικαιωμάτων, οι συντηρητικές κι οπισθοδρομικές πολιτικές συνεχίζονται.

Αυτό που έχει επανειλημμένως αποτύχει από το 2016 μέχρι σήμερα είναι η πολιτική της δεξιάς. Δεν είναι τόσο οι συνέπειες του Brexit, αλλά όσα οδήγησαν στο Brexit. Σε κάθε πεδίο πολιτικής και κάθε επίπεδο αντιπαράθεσης, από τα παραδοσιακά ΜΜΕ μέχρι τα social media κι από την εργασία μέχρι το ποδόσφαιρο αναπτύσσεται ένα οξύς πολιτισμικός πόλεμος. Αντιπαρατίθενται δύο αντιμαχόμενες σχολές σκέψεις, δύο διαφορετικοί κόσμοι, επηρεάζοντας και την ευρύτερη συζήτηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παρότι η Μεγάλη Βρετανία δεν είναι πλέον μέλος της ΕΕ. ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία συνεχίζουν να επηρεάζουν τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο και να διαμορφώνουν τάσεις διεθνώς.

Ο διάδοχος του Τζόνσον θα βρεθεί στην Ντάουνιγκ Στριτ σε μια στιγμή επιλογών υπαρξιακής βαρύτητας για τη Μεγάλη Βρετανία. Δεν είναι δεδομένη ούτε η κοινωνική συνοχή, ούτε η ενότητα της χώρας, ούτε καν ο ρόλος της ως μεγάλης δύναμης με πυρηνικά όπλα και μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Η αριστερά είναι για ακόμη μία φορά διχασμένη, με την εκλογική δυναμική των Εργατικών να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην κόπωση και τα τραγικά λάθη της διακυβέρνησης Τζόνσον, παρά στην εμπνευσμένη ηγεσία του Στάρμερ και το κοινωνικό του πρόγραμμα. Τζόνσον και Στάρμερ αποτελούν επί της ουσίας τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, με τις πολιτικές και προτάσεις τους να πλήττουν την πλειοψηφία της βρετανικής κοινωνίας και τη νεολαία. Το πολιτικό πρόβλημα, δηλαδή, είναι ευρύτερο κι όσο δεν υπάρχει εναλλακτική προοδευτική πρόταση, τόσο θα βαθαίνει η τοξική, καταστροφική ηγεμονία της δεξιάς και της συντήρησης στην καθημερινότητα των ανθρώπων.

Τα ίδια όμως δεν έχουμε και στην υπόλοιπη Ευρώπη και τη χώρα μας; Τα ίδια…