Τι να το κάνεις το 8ωρο όταν μπορείς να δουλεύεις 12ωρο;

Τι κι εάν σε Ισπανία και Φινλανδία είναι ένα βήμα πριν τη νομοθέτηση της μείωσης των εβδομαδιαίων ωρών και ημερών εργασίας; Τι κι εάν στη Νέα Ζηλανδία η κυβέρνηση ετοιμάζεται να εφαρμόσει ένα πιλοτικό πρόγραμμα με επιχειρήσεις προς ανάλογη κατεύθυνση; Τι κι εάν υπάρχουν πλέον δεκάδες μελέτες που αποδεικνύουν ότι η μείωση των ωρών και ημερών εργασίας έχει – και θα έχει – θετικά αποτελέσματα στην παραγωγικότητα του ανθρώπινου δυναμικού και στην καλύτερη ισορροπία μεταξύ εργασιακής-προσωπικής-κοινωνικής ζωής;

Ακόμα και σε επίπεδο Κομισιόν έχουν ξεκινήσει συζητήσεις σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, ειδικά με το νέο περιβάλλον που διαμορφώνει η πανδημία στην εργασιακή καθημερινότητα. Αξιωματούχοι στις Βρυξέλλες έχουν επανειλημμένα τονώσει τους τελευταίους μήνες ότι το ζήτημα των ωρών και ημερών εργασίας θα αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα θέματα των ευρωπαϊκών θεσμών το αμέσως επόμενο διάστημα, με τις αρμόδιες υπηρεσίες και επιτροπές του Ευρωκοινοβουλίου να προχωρούν στη διερεύνηση μιας πρώτης δέσμης προτάσεων.

Στην Ελλάδα αντίθετα η κυβέρνηση φαίνεται να αγνοεί την νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα και τις προκλήσεις που διαμορφώνονται. Ο αρμόδιος υπουργός Εργασίας, αντί να αναζητήσει τρόπους να συμβάλλει εποικοδομητικά στη δημόσια πολιτική και επιστημονική συζήτηση που έχει ξεκινήσει με αφορμή την τηλεργασία, κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, αγνοώντας πλήρως τις σημερινές συνθήκες και απομονώνοντας τη χώρα στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον.

Όλα όσα φέρνει προς διαβούλευση η κυβέρνηση εντός Μαΐου, αναφορικά με το νέο νομοσχέδιο, βρίσκονται στον πυρήνα μιας ακραία οπισθοδρομικής και συντηρητικής προσέγγισης που θέλει να απορρυθμίσει τις εργασιακές σχέσεις και να σχετικοποιήσει κάθε θεσμική διασφάλιση του ωραρίου και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η πρόταση για κατάργηση του 8ώρου, η καθιέρωση ψηφιακής κάρτας στην τηλεργασία, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ατομικές συμβάσεις, η απασχόληση και τα σαββατοκύριακα σε κλάδους υψηλής τεχνολογίας, η εξίσωση και αύξηση υπερωριών έως και 150 ώρες τον χρόνο αποτελούν προτάσεις που δεν κοιτάνε στο μέλλον, αλλά στο παρελθόν.

Το νέο «μοντέλο εργαζόμενου» που επιθυμεί ο κ. Χατζιδάκης θα δουλεύει πολύ περισσότερο και θα πληρώνεται λιγότερο, δεν θα έχει χρόνο για τίποτα άλλο μέσα στην καθημερινότητά του, δεν θα ξεκουράζεται και δεν θα φροντίζει την υγεία του, δεν θα έχει κοινωνικές επαφές και προσωπική ζωή, παρά μόνο ό,τι μπορεί να «ξεκλέψει» μέσα από τον εικονικό κόσμο των social media. Θα είναι ένας εργαζόμενος-γρανάζι, που δεν θα αναπτύσσεται αλλά θα χρησιμοποιείται μέχρι εξαντλήσεως, χωρίς να είναι ούτε παραγωγικός, ούτε δημιουργικός.

Αυτή είναι τελικά η «Ελλάδα 2.0» που ονειρεύεται ο κ. Πρωθυπουργός; Αυτό το εργασιακό μοντέλο θέλει για τη χώρα μας; Έτσι θα κρατήσει τη νεολαία να μην φύγει στο εξωτερικό και θα στηρίξει τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου; Χαθήκαμε!