Τι συμβαίνει με τους θιασώτες του νaζισμού στη Γερμανία;

Το κόμμα υιοθέτησε το 2015 μία καθαρά ακροδεξιά ατζέντα, ξεκινώντας μάλιστα να συνομιλεί με το CSU, τους Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας, το «αδελφό» κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών του CDU στις κυβερνήσεις της Άγκελα Μέρκελ. Τα δύο κόμματα ανέπτυξαν κανάλια επικοινωνίας και πολλά μέλη του ενός εκφράζονται με κολακευτικά λόγια, δημόσια, για τα μέλη του άλλου κόμματος.

Η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, η μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης, ο ισχυρότερος πολιτικός δρώντας και κορυφαίος παράγοντας εξελίξεων για την ήπειρο και την Ένωση σε όλα τα επίπεδα. Η παρουσία ενός ακροδεξιού κόμματος στη γερμανική Βουλή, ενός κόμματος μάλιστα που αναπτύσσει δραστηριότητα και στο επίπεδο των τοπικών κοινωνιών, που συμβάλλει στη διαμόρφωση της δημόσιας ατζέντας στη χώρα, που «χτίζει» συμμαχίες με συγγενή ιδεολογικά κόμματα της υπόλοιπης Ευρώπης, όπως το κυβερνών κόμμα των «Αδελφών της Ιταλίας» στην Ιταλία, το Vox στην Ισπανία και το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, διαμορφώνει ένα ζοφερό σκηνικό στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Τα τέσσερα μεγαλύτερα κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν δυναμικά ακροδεξιά κόμματα εντός των εθνικών αντιπροσωπειών τους, όχι απλά κόμματα που κινητοποιούνται και δρουν εκτός Βούλης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πέρα από την «κανονικοποίησή» τους από την πλειοψηφία των ΜΜΕ, πέρα από την επικοινωνία με άλλα κόμματα, πέρα από την παρουσία τους στη δημόσια πολιτική σφαίρα, έχουν πρόσβαση σε ανεξάντλητους πόρους. Πάνω σε αυτή την πρόσβαση «απλώνουν» τη δραστηριότητά τους, κάνουν εκδηλώσεις, δημιουργούν εκδοτικούς οίκους και εμπορεύονται βιβλία που παρουσιάζουν στο ευρύ κοινό τις απάνθρωπες ιδέες τον ναζισμού, του φασισμού και του ρατσισμού.

Επίσης, όλα τα παραπάνω κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του AfD, είτε βρίσκονται στη διακυβέρνηση, σε κεντρικό, περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο, μέσα από συμμαχίες με τη δεξιά, είτε αναπτύσσουν μία δυναμική εξουσίας. «Πιο δεξιά από εμένα είναι ο τοίχος», είχε πει κάποτε ότι ο ιστορικός ηγέτης των Χριστιανοσοσιαλιστών της Βαυαρίας, Φραντζ Γιόζεφ Στράους, ωστόσο αυτή η φράση είναι σήμερα πιο ξεπερασμένη από ποτέ. Τόσο τα κεντροδεξιά όσο και τα δεξιά κόμματα όχι μόνο αφήνουν χώρο σε ακροδεξιά κόμματα, αλλά συνεργάζονται ανοιχτά μαζί τους, με σκληροπυρηνικούς των δεξιών κομμάτων να υιοθετούν πολλές φορές τη ρητορική των ακροδεξιών κομμάτων για να σταματήσουν τη διαρροή ψήφων.

Αν η επερχόμενη μεγάλη ύφεση δημιουργήσει διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων – που είναι βέβαιο ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο -, όλα τα μεγάλα κράτη της ΕΕ θα βρεθούν μπροστά σε μια άνοδο της ακροδεξιάς σε όλες της τις εκφάνσεις, συμπαρασύροντας και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ προς την ίδια κατεύθυνση.

Τι κάνει η Κομισιόν μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις; Τίποτα. Τι κάνουν τα περισσότερα προοδευτικά κι αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα; Επίσης τίποτα. Και που οδηγούμαστε; Οδηγούμαστε σε μία νέα κατάσταση, κοινωνική, πολιτική και οικονομική, όπου το φάσμα της δεξιάς-ακροδεξιάς απλώνεται και εδραιώνεται σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας, στα μικρά και τα μεγάλα, κλείνοντας ακόμα και τις χαραμάδες αντίστασης που «χτίζουν» με κόπο τα κοινωνικά κινήματα.

Λέγαμε το 2015 ότι η Ευρώπη θυμίζει ιστορικά την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ωστόσο κάναμε λάθος. Σήμερα φαίνεται ότι οι ομοιότητες αυτές είναι ακόμα πιο ορατές, ακόμη πιο ξεκάθαρες.