Τι θα κάνει η κυβέρνηση με τις γυναικοκτονίες;

Ο μέχρι τώρα απολογισμός για το 2021 είναι συγκλονιστικός: 14 γυναικοκτονίες σε 11 μήνες. Ένας αριθμός που παγώνει το αίμα. Ένας αριθμός που φέρνει στην επιφάνεια το σκοτάδι των έμφυλων σχέσεων στην κοινωνία μας, τις τοξικές σχέσεις εξουσίας και εξάρτησης μεταξύ θύτη και θύματος. Την επικυριαρχία πατριαρχικών αντιλήψεων και στερεοτύπων πάνω στις γυναίκες, που ασφυκτιούν μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο αδιέξοδα, φόβους και βία.

Η ιδιοκτησιακή νοοτροπία των ανδρών που μένει ατιμώρητη πολλές φορές στον κοινωνικό περίγυρο ή δικαιολογείται από μια σειρά αστείων, ντροπιαστικών «δικαιολογιών». Η νομιμοποίηση της διαπροσωπικής βίας, του βιασμού και των ξυλοδαρμών, της κακοποίησης και της υποτιμητικής συμπεριφοράς, της λεκτικής και ψυχολογικής βίας.

Συνήθως είναι πολλά τα σημάδια που έχουν προηγηθεί της εγκληματικής πράξης. Συνήθως το θύμα έχει υποστεί συστηματική βία και αδυνατεί να απεγκλωβιστεί και να ζητήσει βοήθεια. Δεν έχει που να απευθυνθεί. Πολλές φορές ακόμα και το ίδιο το περιβάλλον, άνθρωποι που γνωρίζουν, κάνουν τα στραβά μάτια. «Μην ανακατεύεσαι εσύ», «Να κοιτάς τα του οίκου σου», «Κάνε μας τη χάρη που θα μας πεις και τι θα κάνουμε» είναι μόνο μερικές από τις αντιδράσεις επίδοξων γυναικοκτόνων. Τι κάνουμε μπροστά σε αυτό; Ποια είναι τα όρια των διαπροσωπικών σχέσεων; Πως θα σπάσει το απόστημα της βίας, μέσα από ποιες πρακτικές; Πως θα διατρέξει κάθετα την κοινωνία μια αίσθηση επαγρύπνησης και συλλογικής αντίδραση απέναντι στην έμφυλη βία;

Το «σύνθημα» μπορεί να το δώσει η πολιτική ηγεσία. Όσο κοιτάει αμήχανα τι συμβαίνει, όσο επίσης το πολιτικό σύστημα κοιτάει την πολιτική ηγεσία που κοιτάει αμήχανα τι συμβαίνει, τίποτα δεν θα αλλάξει. Και δεν είναι μόνο ποινικό το θέμα, δεν υπάρχει μόνο αυτή η διάσταση. Η παιδεία, η διαπαιδαγώγηση, η ενημέρωση είναι κυρίαρχα συστατικά σε αυτή τη διαδικασία. Και αυτό ξεκινά από το σχολείο.

Αντί να παρακολουθεί βουβή η κυβέρνηση τους «απόφοιτους» της «σχολής Μπαλάσκα», ας αναλάβει δράση. Η ευθύνη είναι πλέον δική της.