Το echo chamber της αριστεράς μεγαλώνει

Χθες η Άντα Κολάου αποχαιρέτησε την δημοτική αρχή της Βαρκελώνης έπειτα από μία επιτυχημένη πορεία επτά ετών μέσα στην οποία πολλά θετικά έγιναν στην πόλη. Από τις πολιτικές για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης και τις πρωτοβουλίες για την κλιματική αλλαγή μέχρι την προώθηση μίας σειράς κανόνων στήριξης της εργασίας και υιοθέτηση πρακτικών που έκαναν την πόλη παράδειγμα αστικής ανάπτυξης, η Άντα Κολάου θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις επιτυχημένες δημάρχους, όχι μόνο της πόλης, αλλά ολόκληρης της Καταλονίας και της Ισπανίας.

Η Κολάου ηττήθηκε χθες από τον υποψήφιο του Λαϊκού Κόμματος κι αυτό συνέβη γιατί η αριστέρα -από τους σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ μέχρι το Podemos, τους πράσινους, ακόμη και την αντικαπιταλιστική αριστερά- έκλεισε τα κανάλια επικοινωνίας με την πραγματικότητα και την επαφή με τα προβλήματα των πολιτών. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις σταμάτησαν να εξελίσσονται και να «διαβάζουν» έγκαιρα τις κοινωνικές προκλήσεις, άφησαν ανεξέλεγκτη τη δράση συγκεκριμένων συμφερόντων που θέλουν να δημιουργήσουν μια στεγαστική «φούσκα» στην πόλη και, φυσικά, έμειναν εγκλωβισμένες στις «αδιαμφισβήτητες αλήθειες» τους, όπως μου είπε καλός φίλος Καταλανός που συμμετέχει χρόνια στα κινήματα της πόλης. Συνολικά οι χθεσινές δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ήταν αποτυχία για τις δυνάμεις της αριστεράς, με το Λαϊκό Κόμμα να επανέρχεται δυναμικά και να κυριαρχεί, και το ακροδεξιό Vox να διπλασιάζει τα ποσοστά του.

Ίδια η κατάσταση στη Γερμανία με το σοσιαλιστικό κόμμα, όπου οι εσωτερικές αντιστάσεις των πιο ανανεωτικών δυνάμεων άρχισαν να υποχωρούν, με τον Σολτς να θυμάται τις παλιές, καλές εποχές που ήταν δυναμικό στέλεχος της ομάδας του Γκέρχαρντ Σρέντερ, του ιδεολογικού αναθεωρητισμού και της «δεξιάς στροφής» του κόμματος κατά το παράδειγμα του Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Το Die Linke πνέει τα λοίσθια καιρό τώρα, ενώ το κύμα που δημιουργήθηκε από τους Πράσινους ξεφούσκωσε επικίνδυνα, ρίχνοντάς το πολιτικά και δημοσκοπικά στα βράχια. Στη Γαλλία η συμμαχία του Μελανσόν κρεμιέται από μία κλωστή, τόσο το κομμουνιστικό όσο και το σοσιαλιστικό κόμμα είναι πραγματικά εξαφανισμένα, ενώ στην Ιταλία, το πιο σύνθετο κι απογοητευτικό «εργαστήρι» της υπαρξιακής αποσύνθεσης του αριστερού χώρου στην Ευρώπη, η κατάσταση παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη, παρά τον αρχικό ενθουσιασμό (για κάποιους σοσιαλιστές) από την ανάδειξη της Έλλη Σλάιν στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος

«Βρισκόμαστε σε μια μάχη για το μέλλον της πόλης», τόνισε πρόσφατα ο Μάριο Ρίος, σύμβουλος της Κολάου στη Βαρκελώνη, αναφερόμενος στις πολιτικές που αναμένεται να εφαρμόσει η νέα δημοτική αρχή, κόντρα σε όσα θετικά έχει πετύχει η απερχόμενη δήμαρχος. Αυτή η «μάχη» για την οποία έγραψε ο φίλος Μάριο αποτυπώνεται και σε εθνικό επίπεδο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, με όσα βιώνουμε μετά τις εκλογές της 21^ης Μαΐου. «Βλέποντας τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ να σηκώνονται κάθε τόσο επάνω και να χειροκροτούν με μανία τον Τσίπρα στην τελευταία συνεδρίαση του οργάνου με έπιασε μία λύπη και παράλληλα ένα συναίσθημα συμπόνιας», μου λέει καλός φίλος, στέλεχος επί χρόνια του χώρου. «Ένιωσα ότι οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε μία πολλή δύσκολη συνθήκη και χειροκροτούν δυνατά για να σπάσουν το φόβο και την αμηχανία. Όπως είχε γίνει στην ταινία ‘Τιτανικός’, όταν οι μουσικοί στο κατάστρωμα συνέχιζαν να παίζουν ενώ το πλοίο βούλιαζε», θα προσθέσει.

Ήταν, όντως, παράξενη η χαρά και η θέρμη, μόλις λίγες μέρες μετά τη συντριβή των εκλογών. Τώρα γίνεται μία προσπάθεια ανασυγκρότησης, η οποία κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει, αν θα αλλάξει κάπως τους συσχετισμούς, αν θα σώσει ό,τι σώζεται. Είναι νωρίς ακόμα για να κριθεί η λεγόμενη task force, όμως το έργο της θα είναι θνησιγενές αν δεν υπάρξουν κινήσεις που δίνουν διέξοδο σε μερικά από τα πιο κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν τη στρατηγική του κόμματος ενόψει της κάλπης της 25ης Ιουνίου, τη ρητορική του ίδιου του προέδρου του, την απευθείας επικοινωνία με τους πολίτες στις περιφέρειες αλλά και την προβολή τόσο των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και των κινδύνων που ελλοχεύουν από την απόλυτη επικράτηση του κ. Μητσοτάκη και την κατάκτηση της αυτοδυναμίας.

Τα πρόσωπα αλλάζουν, ανακυκλώνονται κι ανανεώνονται και μένει να δούμε πού θα καταλήξει όλη αυτή η κινητοποίηση σε επίπεδο επικοινωνίας. Οι επόμενες μέρες θα είναι κρίσιμες έως και διδακτικές, με τη νέα εκλογική ομάδα να πρέπει να κατανοήσει και να μεταφράσει σε πολιτική πράξη όχι μόνο τα ποσοτικά δεδομένα και τους αριθμούς, αλλά και τη συνολική διαχείριση της επαφής με την κοινωνία, τη δυσπιστία των πολιτών, ό,τι έγινε στο βάθος των περασμένων χρόνων και τι πρέπει να γίνει το επόμενο διάστημα.

Το καράβι που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, το καράβι που ονομάζεται SPD ή PSOE, το καράβι που ονομάζεται Die Linke ή Parti Socialiste, αλλού σε μικρότερο κι αλλού σε μεγαλύτερο βαθμό, δύσκολα γυρίζει όσο το echo chamber δυναμώνει κι αυτοτροφοδοτείται. Κι όσο το echo chamber δυναμώνει κι αυτοτροφοδοτείται, τόσο το απέναντι πολιτικό στρατόπεδο τελειοποιεί τη στρατηγική του, «απλώνεται» μέσα από διαφορετικά κανάλια επικοινωνίας, φυσικά και ψηφιακά, ανοίγει σε ιδέες και πρακτικές και ετοιμάζεται να διαμορφώσει συνθήκες απόλυτης ιδεολογικής ηγεμονίας.