Το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα παραμένει από τα χαμηλότερα στην ΕΕ

Από το 2018 και την έξοδο από τα μνημόνια και τη σφιχτή δημοσιονομική εποπτεία, οι αριθμοί της ελληνικής οικονομίας ενισχύθηκαν, όμως δεν ενισχύθηκαν οι αριθμοί της πραγματικής οικονομίας, πώς βιώνουμε δηλαδή την οικονομική μεγέθυνση με όρους ΑΕΠ. Κι αυτό πρωτίστως γιατί οι απώλειες την προηγούμενη δεκαετία (πάνω από δεκαετία για την ακρίβεια) ήταν τόσο μεγάλες και οι συνέπειες τόσο βαθιές, που η όποια ονομαστική ανάπτυξη του ΑΕΠ προέκυψε την τελευταία τετραετία δεν μπορεί να καλύψει τις απώλειες άνω του ¼ του ΑΕΠ μέσα στα μνημόνια.

Η όποια ενίσχυση των εισοδημάτων προσέκρουσε επίσης στην εκτόξευση του κόστους διαβίωσης και της κορύφωσης της στεγαστικής κρίσης. Συμπέρασμα: Όσα κερδίζει ο μέσος μισθωτός κι επαγγελματίας απορροφώνται σε μεγάλο βαθμό από τα πάγια έξοδα, ενώ πολλές φορές δεν αρκούν και τα χρέη σταδιακά συσσωρεύονται. Κι έτσι έχουμε φτωχοποίηση, η οποία στη χώρα μας τείνει να πάρει σχεδόν…ενδημικές διαστάσεις.

Η πανδημία και η ενεργειακή κρίση, και φυσικά μία σειρά λανθασμένων πολιτικών από την κυβέρνηση στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής, εντείνουν και διατηρούν διαρκώς νωπές τις συνέπειες της πολυετούς οικονομικής καθήλωσης. Το 2021, ο μέσος ετήσιος προσαρμοσμένος μικτός μισθός πλήρους απασχόλησης στην Ελλάδα ανήλθε σε 15.879 ευρώ έναντι 33.500 ευρώ στην Ευρώπη, με συνέπεια η χώρα μας να βρίσκεται σταθερά στις τελευταίες θέσεις της ΕΕ με βάση το ύψος των αποδοχών – για την ακρίβεια κατατάσσεται 22η ανάμεσα στις 26 χώρες της Ένωσης. Ουραγός μπήκε η Ελλάδα στην ΕΕ (τότε ΕΟΚ) πριν από 30 και πλέον χρόνια, ουραγός παραμένει και σήμερα.

Αυτή τα 10-15 χρόνια, το επίπεδο διαβίωσης κατέγραψε σαφή πτώση από την προηγούμενη δεκαετία εξαιτίας της κρίσης. Η χώρα μας το 2021 βρισκόταν οριακά κάτω από την Κροατία και τη Σλοβακία ή οριακά πάνω από την Τουρκία και τη Βουλγαρία σε όρους επιπέδου διαβίωσης, καταλαμβάνοντας την 32η ανάμεσα σε 40 χώρες στην Ευρώπη (όχι μόνο στην ΕΕ), σύμφωνα με την Eurostat. Τέσσερα στα δέκα νοικοκυριά δαπανούν τουλάχιστον το 40% του εισοδήματος για τα αναγκαία προς το ζην, ποσοστό σαφώς υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σε ανάλογη θέση βρίσκεται και η αγοραστική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας, όπου και σε αυτό τον δείκτη συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις στην ΕΕ (22η η Ελλάδα στους 27).

Όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ειδικά τα δύο που διεκδικούν τη νίκη στις φετινές βουλευτικές εκλογές, μιλούν για αύξηση μισθών και ενίσχυση του εισοδήματος. Μιλούν, επίσης, για αύξηση των επενδύσεων και καταπολέμηση της ακρίβειας. Οκ όλα αυτά, γνωρίζουμε όλοι ότι είναι απαραίτητα. Όμως αρκούν για να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο στη χώρα; Αρκούν για να επιταχύνουμε λίγο παραπάνω και να ανεβούμε στους δείκτες της ΕΕ; Αρκούν για να περιοριστεί το υψηλό κόστος διαβίωσης και να αρχίζει να περιορίζεται η μαζική έξοδος ανθρώπινου δυναμικού από τη χώρα; Μήπως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ευρύτερο, με ένα διαφορετικό αναπτυξιακό μοντέλο ας πούμε, κι όχι απλά με μία αύξηση μισθών;

Και για να το πάμε λίγο παρακάτω: Μπορούν τα κόμματα και οι ηγεσίες τους που θέλουν να διαχειριστούν τις τύχες του τόπου να κάνουν την Ελλάδα μία χώρα που επιτέλους δεν θα μιλάμε πια για τα ίδια προβλήματα και δεν θα συνεχίζουμε να παραμένουμε ουραγοί σε όλους τους σημαντικούς για το βιοτικό επίπεδο δείκτες; Μπορούν οι ηγεσίες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και διαχειρίστηκαν τη χρεοκοπία να μας οδηγήσουν σε άλλη κατεύθυνση, σε άλλο μονοπάτι; Οι γενιές περνούν, τα χρόνια περνούν, τα αδιέξοδα παραμένουν ίδια και νιώθουμε πολλές φορές ότι βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στην ίδια σελίδα της Ιστορίας. Για πόσο ακόμα θα συνεχίζεται αυτό;