«Έφυγε» ο Χρήστος Κυριαζής, ο αντισυμβατικός τραγουδιστής που πέτυχε χωρίς μάνατζερ και δισκογραφικές

Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 68 ετών, άφησε τα ξημερώματα ο δημοφιλής τραγουδιστής Χρήστος Κυριαζής. Ο καλλιτέχνης το τελευταίο διάστημα έδινε μάχη με τον καρκίνο.

Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο.

Κι αυτό γιατί χωρίς να τον προωθούν μάνατζερ και δισκογραφικές, ο Χρήστος Κυριαζής κατάφερε να μιλήσει στις καρδιές των ερωτευμένων και των καψούρηδων της εποχής.

Ποιος ήταν ο Χρήστος Κυριαζής

Ο Χρήστος Κυριαζής γεννήθηκε το 1953 στον Πειραιά και μεγάλωσε στα Καμίνια. Ο πατέρας του εργαζόταν ως επιπλοποιός και λόγω της οικογενειακής παράδοσης κι εκείνος έμαθε τη τέχνη. Ποτέ όμως δεν έκρυψε την αγάπη του για τη μουσική. Στην διάρκεια της ζωής του το όνομά του συνδέθηκε και με την κατασκευή επίπλων.

Σε ηλικία 12 ετών πήρε μία χειροποίητη κιθάρα κι άρχισε να προσπαθεί μέσα από αυτήν, να μάθει τις νότες. Πέντε χρόνια αργότερα, έπαιζε με ένα μικρό rock συγκρότημα σε καφετέριες και ζαχαροπλαστεία της εποχής.

Δημιουργός και μέλος του Συγκροτήματος «Πρόκες» (1972) και προηγουμένως, των Συγκροτημάτων «Mirabilis Zalapa» και «What a pity». Κατόπιν έφυγε για σπουδές στην Ιταλία. Όταν επέστρεψε, στράφηκε προς τη λαϊκή μουσική.

Ο δίσκος που φέρει τον τίτλο της μεγάλης επιτυχίας του «Μου θυμίζεις τη μάνα μου» (1992) έγινε «πλατινένιος», ξεπερνώντας τις 125.000 αντίτυπα!

«Ήταν επιλογή μου να αποσυρθώ».

«Πάντα δίπλα μου ήταν η κιθάρα. Και έγραφα. Και από τότε πάντα λέω μόνο τα δικά μου. Είχα δώσει και στη Minos πολλά τραγούδια μου. Στους Χαράλαμπο Γαργανουράκη, Κούτρα, Θέμη Ανδρεάδη, σε πολλούς. Λίγο μετά στον Μαργαρίτη. Να σου πω για τον Βλάση Μπονάτσο πως μας ανακάλυψε πολύ νωρίτερα: στο κλαμπ Hobby, Πλατεία Αμερικής, υπόγειο, βαράγαμε σαν τρελοί, είχε έρθει και με παρατηρούσε πώς έλεγα τους στίχους. Μου λέει μετά: Έρχεσαι μαζί μου; Έχω ένα συγκρότημα, τους Πελόμα Μποκιού.

Έπαιζα μόνο δικά μου. Μας παίρνουν support οι Πελόμα στο Τσιν Τσιν, Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής. Το είχε ένας εφοπλιστής, ο Αθανασίου, τρομερός. Γίνεται χαμός. Έρχονται συγκροτήματα, τους έκανε εντύπωση ο στίχος. Ένα πρωί, είδα τα τανκς. Στο Τσιν Τσιν ήμαστε κατά το ήμισυ Πρόκες, λεγόμασταν Mirabilis Jalapa, ένα φυτό λατινικό. Γίνεται το πραξικόπημα. Καίγονται όλα. Ξεκινώ την ιστορία με τα έπιπλα και πάει καλά. Από τον πρώτο δίσκο που έκανα στη Λύρα ακούει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το “Βράδυ Σαββάτου” και μου λέει το θέλω. Με πήρε πρώτα ο Αχιλλέας Θεοφίλου και μετά ο Βασίλης. Άρχισε να ακούγεται το όνομά μου. Μου λέει ο Αντώνης ο Τουρκογιώργης να κάνουμε και άλλο δίσκο. Κάναμε ενορχήστρωση από τηλεφώνου, άκου τα μπετά (μπάσο ντραμς), του έλεγα εγώ πιο αργά ή πιο γρήγορα και τα έφτιαχνε.

Ύστερα από κάποιους δίσκους, λοιπόν, του στέλνω τα κομμάτια από το “Μου θυμίζεις τη μάνα μου”. Μου λέει, ρε συ, εδώ κάτι γίνεται. Λες άλλα πράγματα, Χρήστο. Έλα να τα πεις. Τα λέω, αρχίζει ο Αντώνης να τα πηγαίνει σε εταιρείες.

Αλλά απαντούν όλοι όχι. Δεν καταλαβαίνουν, μου λέει. Μήπως με αγαπάς απλά πολύ; τον ρωτάω. Έρχεται μια μέρα να πάρει έπιπλα ο Γιώργος Πολυχρονίου με τη Μάγκυ. Μου λέει: Έχεις τίποτε, δώσε.

Τους αρέσουν και τα πηγαίνουν στη Sony, στη μόνη όπου δεν είχε πάει ο Αντώνης. Δεν ενδιαφέρθηκαν. Περνάνε δύο μέρες, χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν ο παραγωγός Γιαρμενίτης: Δεν μου αρέσει, αλλά το άκουσε η γυναίκα μου και την ακούω σε πολλά. Θα τυπώσουμε 2.000. Και 500, του λέω. Αρχίσανε από την εταιρεία να μου κάνουνε δώρα. Δεν είχα πάρει χαμπάρι, με τα μαγαζιά και το τρέξιμο, ήμουν σε ξύλα μέσα, πέρασε κάνα πεντάμηνο να γίνει επιτυχία

Ήταν επιλογή μου να αποσυρθώ και να συνεχίζω να γράφω στο στούντιο παρ’ όλες τις προτάσεις που είχα για εμφανίσεις, γιατί δεν το ένιωθα! Όσο αφορά τα τραγούδια χαίρομαι ιδιαίτερα που ακούγονται ακόμα και σήμερα. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με κανέναν. Αντιθέτως, θέλω να ευχαριστήσω τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν τα τραγούδια μου!».