Γ. Μάγγος για το όργιο καταστολής στο ΑΠΘ: Η αστυνομία με τα χημικά, μας έπνιξε το δίκιο
Ο Γιάννης Μάγγος, πατέρας του Βασίλη, που χτυπήθηκε και βασανίστηκε από αστυνομικούς πριν από δύο και πλέον χρόνια και άφησε την τελευταία του πνοή έναν μήνα μετά, συνεχίζει τον αγώνα του κατά της συγκάλυψης της υπόθεσης του γιου του, κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, κατά του εκφασισμού της κοινωνίας.
Τις τελευταίες ημέρες, τον βλέπουμε να αγωνίζεται, με το κεφάλι ψηλά και κρατώντας την πινακίδα του, που αναγράφει: «Βασίλης Μάγγος – Όχι στην συγκάλυψη», πλάι στους φοιτητές, στην οικογένεια Φύσσα, σε κάθε συγκέντρωση, πορεία, διαμαρτυρία.
Μάλιστα, πριν από μερικές ημέρες βρέθηκε στη μεγάλη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ΑΠΘ, όπου έλαβε χώρα το όργιο καταστολής από τα ΜΑΤ, με τη ρίψη χημικών, που «έπνιξε» τους χιλιάδες συγκεντρωμένους φοιτητές και μη και αναιτίως διέλυσε την συναυλία.
Σχολιάζοντας δημοσίευση του δημοσιογράφου Χρήστου Αβραμίδη για όσα συνέβησαν στο ΑΠΘ, ο Γιάννης Μάγγος διέψευσε την ΕΛΑΣ, τονίζοντας ότι η πράξη της να ρίξει χημικά ήταν εγκληματική, ενώ σημειώνει ότι είναι τύχη που δεν ποδοπατήθηκε κόσμος που έτρεχε, όσο όλοι έκλαιγαν, αφού δεν είχαν μέσα για να προστατευθούν από τα χημικά.
«Η αστυνομία την έπνιξε την εκδήλωση στα χημικά κι εμάς μας έπνιξε το δίκιο», υπογραμμίζει καταλήγοντας.
Σε ανάρτησή του μάλιστα κατήγγειλε ξανά την αστυνομική βία σχολιάζοντας: «Καταγγέλουμε όχι μόνο την επιχειρούμενη συγκάλυψη στην υπόθεση του Βασίλειου Μάγγου, αλλά διαμαρτυρόμαστε και για την αστυνομική βία, η οποία λίγο αργότερα ξέσπασε αδικαιολόγητα κατά χιλιάδων ανθρώπων»
Αναλυτικά όσα έγραψε:
«Ήμουνα στη συναυλία. Όλα ήταν μια χαρά, ο κόσμος απολάμβανε τη μουσική, μέχρι που οι αστυνομικοί έριξαν χημικά. Ήταν εγκληματικό όχι μόνο γιατί τα έριξαν χωρίς καμία απολύτως αιτία, αλλά και γιατί ο χώρος ήταν κλειστός, μόνο με τρεις στενές διεξόδους διαφυγής. Την μια την έκλεισαν αυτοί ρίχνοντας τα χημικά. Έμεινε το τούνελ της Θεολογικής από όπου εγώ και πάρα πολύς κόσμος περάσαμε και πηδώντας τα κάγκελα βγήκαμε στο δρόμο. Από την τρίτη διέξοδο προς τις γραμματείες πληροφορήθηκα ότι άρχισαν σε λίγο να ρίχνουν κι από εκεί.
Είναι τύχη που δεν ποδοπατήθηκε ο κόσμος που έτρεχε. Υπήρξαν αρκετοί που συνιστούσαν ψυχραιμία και προέτρεπαν τον κόσμο που πανικοβλήθηκε, να μην τρέχει. Είδα ανθρώπους ξαπλωμένους κάτω να μην μπορούν να αναπνεύσουν, άλλους σε απόγνωση από την τρομερή δυσφορία, άλλους διπλωμένους στα τέσσερα να κάνουν εμετό. Όλοι κλαίγαμε. Κανένας δεν είχε τίποτα για να προφυλάξει τα μάτια του. Ήταν μια ειρηνική εκδήλωση, “προφυλαγμένη” από μόνη της λόγω του συγκεκριμένου χώρου. Η αστυνομία την έπνιξε στα χημικά κι εμάς μας έπνιξε το δίκιο».
