Γαϊδουράκια έγιναν άγαλμα και μάθημα αγάπης και συντροφικότητας σε Έδεσσα και Κορωπί

Έχει μεγάλα αυτιά, πηγαίνει συχνά στον οδοντίατρο, φροντίζει τα άκρα του κάνοντας …πεντικιούρ, είναι πιστός φίλος, πολύ υπομονετικός χαρακτήρας και συχνά πρωταγωνιστεί σε κινούμενα σχέδια.

Από την Αναστασία Τελιανίδου για το ΑΠΕ- ΜΠΕ:

Ποιος θα μπορούσε να πειράξει αυτό το αξιαγάπητο άκακο πλάσμα; Κι όμως, συνέβη. Μετά το περιστατικό στο Γραμμένο των Ιωαννίνων, που ιδιοκτήτης βασάνισε το γάιδαρό του και στη συνέχεια το άτυχο ζωντανό υπεβλήθη σε ευθανασία, πολλές καταγγελίες που αφορούν σε παρόμοια μεταχείριση των συντροφικών αυτών ζώων ήρθαν στο φως της δημοσιότητας. Μαζί μ αυτές όμως έρχονται και οι πράξεις αγάπης για τα συμπαθή τετράποδα που μόνο από προσφορά στον άνθρωπο ξέρουν.

Γιατί ευτυχώς είναι πολλοί οι άνθρωποι που έζησαν και ζουν με τα συμπαθή υπομονετικά τετράποδα, τα οποία -όπως λένε- αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους. Στην Έδεσσα υπάρχει, εδώ και χρόνια, άγαλμα αφιερωμένο στην προσφορά του γαϊδάρου κατά τις τις περασμένες δεκαετίες ενώ δυο φίλοι στο Κορωπί μεγαλώνουν σήμερα 19 γαϊδούρια, που σύντομα θα “συναντούν” διαδικτυακά τους μαθητές που δεν έχουν τη δυνατότητα να βρεθούν στο χώρο τους.

Στο παρελθόν: Ο «Μένιος» και ο «Ντίνος» της Εδεσσας

Αρχές δεκαετίας του εξήντα, ο «Μένιος» και ο «Ντίνος», δυο από τα δεκάδες γαϊδούρια στην Έδεσσα, έκαναν καθημερινά δρομολόγια για να μεταφέρουν κοφίνια με κεράσια ή ξύλα για τις μεγάλες σόμπες των πετρόχτιστων σπιτιών. Ήταν οι αχώριστοι φίλοι των ιδιοκτητών τους. Συνοδοιπόροι και βοηθοί των αγροτών και κτηνοτρόφων που εργάζονταν στην περιοχή της Πέλλας και από τα χαράματα ξεκινούσαν παρέα τις δουλειές τους.

Οι άνθρωποι του μόχθου σέβονταν τα ζώα τους, τα είχαν στην αυλή τους και ήταν αυτά στα οποία έλεγαν την πρώτη καλημέρα βγαίνοντας από το σπίτι. Ένα χάδι στο κεφάλι, μια φιλική κουβέντα και μαζί ανηφόριζαν για τις δουλειές, μαζί έβγαζαν το μεροκάματο. Για την προσφορά τους αυτή, έχει στηθεί ένα άγαλμα με το γάιδαρο με τον αναβάτη του και μάλιστα έχει γίνει ατραξιόν, τραβώντας τα βλέμματα μικρών και μεγάλων, Ελλήνων και ξένων τουριστών.

«Ίσως είναι ένα από τα πιο επισκέψιμα σημεία της πόλης αυτή τη στιγμή το άγαλμα του γαϊδάρου» λέει ο δήμαρχος Έδεσσας Δημήτρης Γιάννου μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, εγηξώντας τους λόγους που στήθηκε αλλά και τη σημειολογία του. «Ο μπρούτζινος γάιδαρος βρίσκεται στην αρχή του Βαροσίου και όλοι οι τουρίστες σπεύδουν να φωτογραφηθούν τόσο για την γραφικότητά του, αλλά και γιατί έχουν μάθει πως αποτελούσε για τους κατοίκους το μέσο μετακίνησης και ήταν ο βοηθός τους σχεδόν σε όλες τις καθημερινές εργασίες», εξηγεί.

Η απόσταση που έπρεπε να διανύσουν όσοι εργάτες πήγαιναν να δουλέψουν στο Καναβουργείο, στο εργοστάσιο επεξεργασίας καπνού, ήταν μακρινή και δύσκολη και όπως σημειώνουν οι παππούδες που ξεδιπλώνουν τις αναμνήσεις τους, είχαν σχεδόν όλοι το γαϊδουράκι που τους μετέφερε με υπομονή και δοτικότητα.

Ο δήμαρχος σημειώνει πως η λέξη «κακοποίηση» δεν είχε καμία σχέση με τη συμπεριφορά των ανθρώπων της εποχής εκείνης, που αγαπούσαν τα γαϊδουράκια τους, τα φρόντιζαν και στηρίζονταν στη βοήθειά τους για να βγάλουν το μεροκάματό τους. Όλα τους είχαν ονόματα, συνήθως αγαπημένων προσώπων.

Τις δύσκολες εκείνες εποχές που δεν υπήρχε άλλο μεταφορικό μέσο, ο γάιδαρος αναλάμβανε όλες τις ευθύνες. Καθιερώθηκε από την πλειοψηφία των Εδεσσαίων ως ζώο συντροφιάς. Όχι μόνο μετέφερε την πραγματεία τους για να πουλούν τα φρούτα τους στην πόλη και στα σοκάκια των γειτονιών, αλλά ήταν φίλος, σημειώνει ο δήμαρχος.

Οι κάτοικοι έλεγαν “περνάει ο κυρ Μπάμπης με τον «Ντίνο» και ο γάιδαρος …έκλεβε πολλά χάδια στη διαδρομή του, όπως θυμούνται τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ή έχουν μάθει οι νεότεροι που έχουν φωτογραφίες των προγόνων τους «αγκαλιά» με τα γαϊδουράκια τους.

Στο παρόν: Μαθήματα αγάπης και συντροφικότητας από τα γαϊδούρια στο Κορωπί 

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 19 γαϊδουράκια έχει ο Δημήτρης Στουπάκης, φωτογράφος, συνιδρυτής και διαχειριστής της Αστικής, μη κερδοσκοπικής εταιρείας “Γαιδουροχώρα”. Όπως λέει, περιστατικά σαν αυτό που είδε το φως της δημοσιότητας με τη βάναυση κακοποίηση του γαϊδάρου συμβαίνουν και αλλού στον ελλαδικό χώρο, γεγονός που χαρακτηρίζει λυπηρό και καταδικαστέο.

Η δική του ενασχόληση με τα γαϊδουράκια, ξεκίνησε όταν του χάρισαν δυο μικρά το 2014. Το μεγάλωμα της «Μανούς» και της «Λιλής» που ήταν μόλις ενός έτους, ήταν αυτό που έκανε τον ίδιο και την παρέα του στο κτήμα, να μυηθούν στον κόσμο τους και σήμερα 19 γλυκύτατα γαϊδουράκια «συστήνονται» σε όσους τα επισκέπτονται για χάδια και φιλιά.

Ο ίδιος ξέρει τα πάντα για τη συμπεριφορά των γαϊδουριών και τα χαρακτηριστικά τους. Όπως λέει ο γάιδαρος είναι ο καλύτερος πρεσβευτής για να μυηθεί κάποιος στον κόσμο των ζώων. «Τα παιδιά που έρχονται εδώ έχουν μια βιωματική εμπειρία όντας δίπλα στα συγκεκριμένα ζώα. Τα φροντίζουν, τα χτενίζουν, τα αγαπούν, μαθαίνουν τα στοιχεία του σχεδόν ακέραιου χαρακτήρα τους. Οι επισκέπτες μέσα από αυτήν την εμπειρία μαθαίνουν από πού ήρθε ο γάιδαρος στη χώρα μας και εξηγούνται τα χαρακτηριστικά του. Τα μεγάλα αυτιά για παράδειγμα, είναι εργαλείο για να κρατάει σε χαμηλά επίπεδα τη θερμοκρασία του. Μαθαίνουν επίσης πόσα δάχτυλα έχει, τι φροντίδα χρειάζεται, όπως για παράδειγμα ο υπίατρος του , ο εξονυχιστής – πεταλωτής και και εννιά στους δέκα δεν γνωρίζουν οτι χρειάζεται οδοντίατρο περισσότερο από κάθε άλλον.»

Ο φωτογράφος έχει στόχο να συναντήσουν όσο περισσότεροι γίνεται τα ζώα του και για όσους δεν υπάρχει η δυνατότητα και δεν βρίσκονται κοντά στην «Γαϊδουροχώρα», σε σύντομο χρονικό διάστημα η τεχνολογία θα κάνει το θαύμα της.

«Λόγω της άσχημης επικαιρότητας έχει γίνει ακόμη πιο έντονη η προσπάθεια μας να κάνουμε όσο πιο γνωστό γίνεται το μάθημα της αγάπης που προσφέρουν αυτά τα ζώα. Σκοπεύουμε να προσεγγίσουμε σχολικές μονάδες ώστε να γίνεται και διαδικτυακά ενημέρωση των παιδιών και να συναντήσουν έστω και εξ αποστάσεως τα γαϊδουράκια μας ώστε να αναπτυχθεί μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση τους για όλα τα τα ζώα» σημειώνει.

Ο κ. Στουπάκης εξηγεί πως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα ζώα αυτά ήρθαν στη χώρα μας από την έρημο, στην οποία προκειμένου να επιβιώσουν ανέπτυξαν κάποια χαρακτηριστικά όπως αντοχή σε δύσκολες συνθήκες αλλά και μια συμπεριφορά τόσο κοινωνική και φροντιστική μεταξύ τους αλλά και για τον άνθρωπο . Περιγράφει μάλιστα μια δική του εμπειρία που αποδεικνύει την αγάπη που δίνουν απλόχερα τα γεμάτα συναισθήματα τετράποδα.

«Ένα απόγευμα που ξαπλώσαμε για χαλάρωση με τους φίλους στο κτήμα, τα γαϊδουράκια ήρθαν γύρω μας και ακουμπούσαν τις πατούσες μας για να μας προφυλάξουν από ενδεχόμενο κίνδυνο…Είχαν συνηθίσει να μας βλέπουν όρθιους, οπότε όταν μας είδαν στο έδαφος ένιωσαν οτι κινδυνεύουμε και ότι χρειάζεται να είναι εκεί για να μας προστατεύσουν.»