«H κυβέρνηση θέλει να πνίξει κάθε φωνή δυσαρέσκειας – Πρώτη φορά φοβάμαι στη σχολή μου»

Το Σάββατο το απόγευμα η πορεία των φοιτητών χτυπήθηκε βάναυσα. Τα σώματά τους στριμώχτηκαν στις ζαρντινιέρες του Μεγάλου Περιπάτου και ποδοπατήθηκαν από αρβύλες. Σε κάποιες περιπτώσεις τα γκλομπ άνοιξαν κεφάλια, ενώ αρκετά κορμιά γέμισαν μελανιές.

Του Κώστα Παπαντωνίου για την Αυγή

Ένας απ’ τους ανθρώπους που τραυματίστηκαν σοβαρότερα ήταν ο Χάρης Τσιμιτάκης, φοιτητής Ιατρικής. Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε με το αίμα του να τρέχει ποτάμι απ’ το κεφάλι και να κοκκινίζουν ο λαιμός, ο σβέρκος και η μπλούζα του. Για να μαζευτεί η πληγή χρειάστηκαν κάμποσα ράμματα. Και για να μπορέσει να φύγει απ’ το νοσοκομείο τού έδεσαν το κεφάλι γύρω-γύρω με γάζες. Έτσι, μπανταρισμένος και παρά τις αντίθετες παραινέσεις, έδωσε το παρών στην κινητοποίηση για τον Παύλο Φύσσα. Η μητέρα του Μάγδα, «μητέρα όλων όσοι δέχονται τη βία», όπως είπε, τον κάλεσε να βρεθεί μπροστά στο πανό δίπλα της. Και πήγε. Και φώναξε για τον Παύλο νιώθοντας τη συγκίνηση να τον διαπερνά περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Όπου έβλεπαν διαδηλωτή χτυπούσαν

Η πορεία του Σαββάτου έγινε μετά τα γεγονότα του ΑΠΘ. Παρά τη σημαντική συμμετοχή, άνω των 1.000-1.500 ατόμων, η αστυνομία ήθελε να επιβάλει για ακόμη μια φορά τη μονοδρόμηση της κινητοποίησης, ήτοι τον περιορισμό της σε μια λωρίδα. Βέβαια, στην πραγματικότητα εκείνο που ήθελε ήταν να την κάνει κομμάτια, μας λέει ο Χ. Τσιμιτάκης.

«Η στάση της αστυνομίας δεν ήταν “κάθομαι στη μέση του δρόμου και περιμένω να κατέβουν”, η στάση της αστυνομίας ήταν “βλέπω διαδηλωτή και τον χτυπάω”. Αυτό αποδείχτηκε και στην Ομόνοια, όπου η καταστολή έφτασε μέχρι το μετρό. Το παράδοξο είναι ότι όλο αυτό γίνεται στο όνομα της διασφάλισης της κοινωνικοοικονομικής ζωής του κέντρου. Το να έχεις όμως μια αύρα να κλείνει τους δρόμους και τα ΜΑΤ να πετάνε χημικά ενώ περνούν αμάξια δεν είναι ενέργειες που διαταράσσουν την κοινωνικοοικονομική ζωή; Το ζήτημα είναι πολιτικό και η κυβέρνηση θέλει να πνίξει κάθε φωνή δυσαρέσκειας».

Ενθυμούμενος τις στιγμές της αστυνομικής επίθεσης, κάνει λόγο για ένα έντονο σκηνικό βίας, το οποίο ξεκίνησε «με το που πήγαμε να κατέβουμε στο οδόστρωμα στα Προπύλαια. Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν πρώτα με χημικά και μετέπειτα με γκλομπ. Ρίξανε ανθρώπους στις ζαρντινιέρες. Ρίξανε ανθρώπους κάτω και τους χτυπάγανε». Η ίδια ακολουθία βιαιότητας συνέβη και σε βάρος του, κατάφερε όμως, παρά τα χτυπήματα, να βρει τρόπο να διαφύγει και να συνεχίσει την πορεία με τους συμφοιτητές του.

Πέφτουν ταβάνια και δίνουν λεφτά για τις ΟΠΠΙ

Η κλιμάκωση της καταστολής έρχεται με φόντο τον επίμονο αγώνα των φοιτητών μπροστά από τις πύλες των σχολών τους. Και στο πλαίσιο ενός μπρα ντε φερ, που η κυβέρνηση θέλει οπωσδήποτε να κερδίσει, έχοντας το βλέμμα απ’ τη μία στο παρελθόν, «καθώς απ’ το Πολυτεχνείο και μετέπειτα οι φοιτητές έβγαιναν μπροστά να διεκδικήσουν και είναι ο λόγος που σήμερα υπάρχουν δημόσια πανεπιστήμια, ο λόγος που υπάρχουν επαγγελματικά δικαιώματα κι ο λόγος που υπάρχουν συνδικαλιστικές ελευθερίες», αφετέρου στο παρόν: «Καθώς πάμε σε μια κατάσταση ακρίβειας, ακραίων ανατιμήσεων και ενεργειακή κρίσης». Οπότε, «η κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι να τρομοκρατηθούν οι φοιτητές, καθώς αντιλαμβάνεται ότι αυτή τη στιγμή μπορεί να ξεσπάσει ένα φοιτητικό κίνημα που θα της δημιουργήσει πρόβλημα».

Στον αντίποδα, η αντίσταση αποδεικνύεται ανθεκτική. «Δεν τρομοκρατούμαστε γιατί έχουμε δίπλα μας ο ένας τον άλλο, γιατί έχουμε δίπλα μας τους καθηγητές μας, αλλά και το δίκιο με το μέρος μας».

Ένα δίκιο που εντοπίζεται στην εξής αντιφατική κυβερνητική πολιτική: «Ενώ βλέπουμε να πέφτουν τα ταβάνια στην Οδοντιατρική, να πέφτουν τα ταβάνια κάθε χρόνο στη Φιλοσοφική και να μειώνονται συνεχώς οι εκπαιδευτικοί, η κυβέρνηση αυτό που αναδεικνύει ως βασική ανάγκη του ελληνικού πανεπιστημίου για να γίνει τοπ ευρωπαϊκού επιπέδου είναι η αστυνομία».

«Είναι η πρώτη φορά που φοβάμαι μέσα στη σχολή μου»

Διανύοντας το 6ο έτος σπουδών, ο Χάρης, που είναι και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής Αθηνών, τονίζει ότι είναι η πρώτη φορά που αισθάνεται ανασφάλεια μέσα στην ίδια του τη σχολή. «Μετά την καταστολή που υπήρξε στο ΑΠΘ, ο κ. Θεοδωρικάκος βγαίνει και λέει ότι οι ΟΠΠΙ, τα ΜΑΤ, οι ΟΠΚΕ και η κάθε ομάδα, η οποία προσέχει η μία την άλλη, με εκατομμύρια να κατασπαταλώνται σε αυτή τη διαδικασία, θα βρίσκεται εκεί όχι για να χτυπάει τους φοιτητές, αλλά για να φυλάει τους χώρους. Στην πραγματικότητα όμως, κι εδώ είναι το οξύμωρο, κάθε φορά που έχουν επέμβει τα ΜΑΤ στις σχολές μας έχουν χτυπήσει φοιτητές και καθηγητές. Για κανέναν άλλο λόγο».

Συνεπώς ο αγώνας συνεχίζεται. Αύριο Τετάρτη οι φοιτητές καλούν σε νέα κινητοποίηση στις 6.30 στα Προπύλαια. Παίρνοντας θάρρος κι απ’ το παράδειγμα εμβληματικών προσώπων της εποχής μας, όπως η Μάγδα Φύσσα. «Πρόσωπα σύμβολα που εμπνέουν τον κόσμο να μην συμβιβαστεί, να μην υποχωρήσει, να μην τρομοκρατηθεί, αλλά να βγει στον δρόμο και να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον».