Δεκαέξι γυναικοκτονίες το χρόνο είναι πολλές ή είναι απλή στατιστική; 103 θάνατοι τη μέρα είναι ασήκωτοι ή just high score;
Οι 16 μετράνε καθόλου μπροστά στις 17 που θα λέμε αύριο; Και μήπως, οι 103 είναι πολλοί όταν συμβούν μια φορά αλλά όταν φεύγουν εκατόν-τόσοι τη μέρα από τα υπόγεια ψυγεία των νοσοκομείων είναι «απώλειες»;
Οι αριθμοί είναι εκμαυλιστικοί, μας βυθίζουν στη μπαναλιτέ τους.
Έχουμε βέβαια αγαθές προθέσεις. Τους αρθρώνουμε για να πάρει σχήμα και μορφή το ανείπωτο, για να σοκάρουμε τους απαθείς. Θέλουμε να τους τρίψουμε στα μούτρα των «απέναντι», εκείνων που γράφουν «μην το λέτε γυναικοκτονία» ή εκείνου που είπε «ΜΕΘ ξεΜΕΘ, ίδιο πράγμα».
Όμως οι αριθμοί τρέχουν μπροστά σαν ζαβολιάρικα παιδιά, μάς βγάζουν τη γλώσσα. Μας τραβάνε στην κρυφή τους ύλη. Με κάθε αριθμό φαινόμαστε εμείς ολοένα πιο προβλέψιμα σοκαρισμένοι, παθαίνουμε αφλογιστία, δε μας ακούει κανένας. Τους φωνάζουμε με θυμό. “16 δολοφονημένες γυναίκες!!!”, βάζουμε κεφαλαία και θαυμαστικά, “103 νεκροί κάθε μέρα!!!”.
Φωνάζουμε και τα νούμερα σκάνε στα μούτρα μας. Αυτεπίστροφον.
Αυτοί μέρα με τη μέρα μεγαλώνουν, εμείς όσο τους λέμε μικραίνουμε.
