«Η κ. Μενδώνη δεν θα έπρεπε να είναι Υπ. Πολιτισμού» λέει ο χορευτής που σήκωσε το πανό στο Φεστιβάλ Καλαμάτας

Ο Πάνος Μαλακτός, ο χορευτής που στην έναρξη του φεστιβάλ χορού στην Καλαμάτα άνοιξε πανό στα αγγλικά με το μήνυμα «Οι βιαστές πρέπει να είναι στην φυλακή», στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα κατά της αποφυλάκισης -μέχρι το Εφετείο- του ενόχου για δύο βιασμούς ανηλίκων Δημήτρη Λιγνάδη, μίλησε για αυτήν του την πρωτοβουλία.

Ειδικότερα, ο Πάνος Μαλακτός μιλώντας στην Αυγή και την δημοσιογράφο Αλεξάνδρα Χριστακάκη, απαντά με τον δικό του τρόπο στην ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού που έκανε λόγο για «εργαλειοποίηση του Πολιτισμού» και «μετατροπή των θεατρικών σκηνών σε λαϊκά δικαστήρια».

Ο Πάνος Μαλακτός, 28 ετών, Κύπριος χορευτής και χορογράφος, ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων όλων εκείνων των ομάδων που είναι αόρατοι για το κράτος και τον συντηρητισμό των πολιτών, που στέλνει μήνυμα και με το καλλιτεχνικό του έργο, ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες από την περίοδο πριν την πανδημία έως και σήμερα.

Η επιλογή του να σηκώσει το πανό και η απουσία της Μενδώνη

«Είμαι Κύπριος και όχι Έλληνας. Δεν παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις όλων των χωρών με λεπτομέρειες. Μόνο αυτά που με απασχολούν. Ούτε το όνομα του Υφυπουργού Πολιτισμού της Ελλάδας γνωρίζω. Νοιάζομαι για την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, η οποία δεν υπάρχει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Νοιάστηκα για την δολοφονία του Ζακ, με αφορούσε η δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης Λιγνάδη, γιατί ήταν επικεφαλής του Εθνικού Θεάτρου. Σήκωσα το πανό, για να σώσω την δική μου ψυχή.

Όταν πληροφορήθηκα το μεσημέρι της Παρασκευής, ότι θα είναι παρούσα στην παράσταση η κ. Μενδώνη σκέφτηκα πως δεν μπορεί να δώσω δύο ώρες στην παράσταση τον καλύτερό μου εαυτό για να ευχαριστήσω την υπουργό, η οποία δεν έκανε αυτά που έπρεπε για τη υπόθεση Λιγνάδη. Ενημέρωσα τους δύο χορογράφους μου που ήταν στο εξωτερικό για την δράση μου. Μου είπαν “Ναι”. Ενημέρωσα και τον μάνατζερ. Με βοήθησαν οι τεχνικοί να βρω πανί και μπογιές για το πανό. Ήταν επιλογή μου να γραφτεί το σύνθημα στα αγγλικά. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε πολλά μέρη του κόσμου.

Λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η παράσταση αρχίζουν οι πιέσεις από το φεστιβάλ Καλαμάτας. Μου λέγανε να μην το κάνω γιατί αυτό θα είχε επιπτώσεις στην καριέρα μου, στην συμμετοχή μου σε άλλες διοργανώσεις, να σκεφτώ το καλό της ομάδας, το καλό του Φεστιβάλ. Ήμουν έξαλλος με αυτά που άκουγα. Βγήκα εκτός εαυτού. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το σύνθημα “οι βιαστές πρέπει να είναι στην φυλακή” δεν είναι αυτονόητο για όλους… Πώς είναι δυνατόν να είναι μέσα στην αίθουσα η Υπουργός Πολιτισμού και ‘γω να είμαι άπραγος. Εγώ να μην αντιδράσω. Ήμουν σε απίστευτη ένταση. Έτρεμαν τα πόδια μου. Ταυτόχρονα έπρεπε να κάνω ενδοσκόπηση για την παράσταση. Μου λέγαν να ηρεμήσω. Δεν τα κατάφερα.

Πίστευα ότι η Μενδώνη παρακολουθεί την παράσταση. Την αναζητούσα με το βλέμμα αλλά δεν την έβλεπα. Αγωνιούσα να μην μου κλέψουν το πανό. Το είχα καλά κρυμμένο στην σκηνή. Τελειώνει η παράσταση, αρχίζουμε τις υποκλίσεις και μετά την τέταρτη υπόκλιση, με πιάνει πανικός. ‘Η τώρα ή ποτέ. Αν δεν το έκανα θα το μετάνιωνα αργότερα.. Αποχωρούν οι συγχορευτές μου και τότε μένω μόνος στην σκηνή. Παίρνω το πανό το ανοίγω και έρχεται η λύτρωση. Οι άλλοι χορευτές δεν κρύβονται πίσω από τα σκηνικά, αλλά μένουν στην σκηνή και χειροκροτούν.. Πρώτη ανάσα. Το κοινό διαβάζει το μήνυμα και ξεσπά σε χειροκρότημα. Κάποιοι από τα πάνω έδρανα φωνάζουν. Προχώρα, μπράβο, που είναι η Υπουργός… Εγώ την αναζητώ με τα μάτια, αλλά δεν την βρίσκω. Μπράβο!!! Τα πόδια μου τρέμουν, λυγίζουν…

Ξεσπάω σε κλάματα. Η Υπουργός γιατί φοβήθηκε και έφυγε; Μήπως αυτό δείχνει ενοχή; Θα ήταν υποκρισία για μένα, να βγω στην σκηνή και να μην κάνω αυτό που μου υπαγορεύουν οι δικές μου αρχές και η δική μου συνείδηση. Η θεατρική ομάδα δεν είναι ούτε πολιτική, ούτε ακτιβιστική. Όμως εγώ ο δημιουργός Πάνος, είμαι ακτιβιστής και δεν μπορώ να καμώνομαι ότι δεν ξέρω τι συμβαίνει στον θεατρικό κόσμο της Ελλάδας. Είμαι ένας δημιουργός που νοιάζεται για το σήμερα και για το μέλλον. Είμαι ομοφυλόφιλος και με αφορούν τα δικαιώματα μας.

Έχω ένταση και σήμερα και θα έχω συνεχώς. Και στο Βέλγιο -που υποτίθεται σέβεται και αναγνωρίζει δικαιώματα- έχω βιώσει ομοφοβικές επιθέσεις και κακοποιητικές συμπεριφορές. Η αστυνομία και εκεί κλείνει τα μάτια στα δικαιώματα των μειονοτήτων. Άρα το επιχείρημα που ακούστηκε, αφού δεν είσαι Έλληνας γιατί σε αφορά η υπόθεση Λιγνάδη, είναι άτοπο. Υπήρχε λόγος που αντέδρασα στέλνοντας μήνυμα και στα αγγλικά. Παλεύω για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, εναντιώνομαι στην βία, στην πατριαρχία και λέω όχι στον εκφοβισμό.

Αυτά τα μηνύματά μου εμπεριέχονται σε όλες τις χορογραφίες μου. Δουλεύω το “όλοι μαζί”. Πρέπει τέτοιες ακτιβίστικες δράσεις να συνεχιστούν σε όλες τις πολιτιστικές δράσεις στην Ελλάδα, μέχρι την δικαίωση στην υπόθεση του Λιγνάδη. Η Δικαιοσύνη μας αφορά όλους. Όχι μόνο τα θύματα. Αντίστοιχες συμπεριφορές κακοποιητικές, ομοφοβικές, σεξουαλικών παρενοχλήσεων και μη απόδοσής Δικαιοσύνης υπάρχουν και στο Βέλγιο και στην Κύπρο. Το “μην ανακατεύεσαι”, δεν με αφορά. Το “ας την βολέψουμε”, δεν με αφορά. Έτσι είμαι. Δεν με καθοδήγησαν σωματεία συνδικάτα, κόμματα. Παλεύω για την Δικαιοσύνη και τον Πολιτισμό. Η κ. Μενδώνη δεν θα έπρεπε να είναι Υπουργός Πολιτισμού».